ที่รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเดินอยู่ในป่าช้า เงียบเหงา หดหู่ โดดเดี่ยว จมอยู่ในความมืด รู้สึกสับสนว่าเราตายไปหรือยัง เรายังมีชีวิตอยู่มั้ย มีใครมองเห็นเราบ้างหรือเปล่า ทุกคนจะรู้มั้ยว่าเราอยู่ที่นี่ อยู่ท่ามกลางป่าช้าอันมืดมิด ที่ๆทุกคนไม่กล้าจะเข้าใกล้

จนเกิดเป็นคำถาม...

     ว่าที่ทุกคนไม่กล้าจะเข้าใกล้ มันเป็นเพราะป่าช้ามันมืดมิด หรือมีร่างอันไร้ชีวิตของเรายืนอยู่

     ในวันนึงฉันตื่นขึ้นมาพบกับความรู้สึกไม่เหมือนเดิม ตื่นมาก็เอาแต่จ้องมองเพดาน กว่าจะแซะร่างตัวเองออกจากเตียงได้ก็ต้องใช้เวลา เดินไปอาบน้ำก็แช่อยู่อย่างนั้น กว่าจะแต่งตัว กว่าไปทำงาน เล่นเอาเสียเวลาไปเป็นชั่วโมงๆ 

     ไปทำงานแต่ละวัน ทั้งที่คนก็เยอะ ก็ยังรู้สึกโดดเดี่ยว คนอื่นคุยกันสนุก แต่เรานั่งเป็นหมาโดนยิงยาสลบ พอกลับบ้านก็เจอแต่อะไรเดิม คนในบ้านพูดประโยคเดิมๆ ว่าเราเรื่องเดิมๆ ทะเลาะกันเองในครอบครัวแบบเดิมๆ จนนับวันเริ่มรู้สึกแย่ ไม่อยากที่จะอยู่ต่อไป ทำให้ฉันนึกคำพูดของหนังเรื่อง "ในวันที่เราลงจนถึงจุดต่ำสุดของชีวิต วันนั้นเราจะคิดถึงสิ่งที่เราได้ทำพลาดไป"

เราทำอะไรพลาดไปบ้าง...?