สนามหญ้าหลังบ้านไม่เคยเขียวและสวยงามขนาดนี้มาก่อน

ลมพัดผ่านใบหน้าของฉันเบาๆ

ฉันหลับตาลงช้าๆ ภายใต้อ้อมกอดของหุบเขา

แมงปอปีกบาง บินล้อเล่นกับสายลมและมาหยุดที่เปลือกตาของฉัน 

เท้าเล็กๆของมันทำเอาฉันอดหัวเราะไม่ได้ 

เจ้าแมลงปอบินจากไป

แต่ยังคงทิ้งเสียงหัวเราะของฉันก้องดังไปทั้งหุบเขา

แม่เรียกให้ฉันเข้าบ้านนานแล้ว

ฉันยังไม่อยากจะเข้าไปด้านใน

อากาศหนาวทำให้ความทรงจำของฉันอบอุ่น

เสียงหัวเราะของฉันกลับมาอีกครั้ง

แมลงปอตัวน้อยจากไปนานแล้ว

ฉันหลับตาลงอีกครั้ง

ความรู้สึกนุ่มละมุนสัมผัสที่เปลือกตา แต่ครั้งนี้ ไม่ใช่เท้าของแมลงปอปีกบาง

แต่มันช่างระอวยอ่อนบางเบา 

ริมฝีปากของเขา

ฉันหัวเราะในลำคอ 

ริมฝีปากก็เริ่มแห้งผาก 

ตาของเขาสีฟ้าสดใส เหมือนกับท้องฟ้าในวันนี้

วันนี้อากาศอบอุ่น

เกินกว่าที่ความทรงจำอันหนาวเหน็บจะวิ่งเข้าทำร้ายดวงตาของฉันอีกครั้ง

ฉันลุกขึ้น และวิ่งเข้าบ้าน

อากาศเย็นลงเร็วมาก

และพระอาทิตย์เที่ยงคืน ก็ทำให้ขอบฟ้าสว่างสดใสอีกครั้งในความทรงจำ

แมลงปอตัวเก่าไม่ได้บินกลับมา

ฉันรักเธอ 

ฉันลืมไปว่าได้บอกเธอหรือยัง?

ฉันรักเธอ

ฉันรักเธอ

ฉันรักเธอ