หลายครั้งเรามีสิ่งคั่งค้างในใจ แต่ไม่เล่าออกไป และหลายครั้ง ก็ใช่ว่าไม่อยากจะเล่า แต่แค่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้ เรื่องนีี้ก็ราวๆ นั้นแหละ ตัวละครก็ยังคงดำเนินชีวิตไป แต่ก็ไม่รู้ว่าข้างในตกค้างถึงเรื่องไหนอยู่ คล้ายมีก้อนอดีตที่ซ่อนอยู่ใต้น้ำสีขุ่น หน่วงกลิ้งไปมา หลายครั้งกระทบผนังใจ และหลายคนรู้ทั้งรู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร แต่ก็ไม่กล้าจุ่มหน้าลงไปสบตากับมันตรงๆ ถ้าคุณเคยรู้สึกแบบนั้นสักครั้งในชีวิต ปะ ไปเที่ยวเชียงใหม่กัน เรามีบางเรื่องราวของใครบางคนอยากจะเล่าให้ฟัง ลองลอยล่องไปกับลมหนาวเดือนธันวา ลิ่วผ่านบางโรงเรียนที่เด็กมัธยมปลายเดินกันขวักไขว่ แต่คุณไม่ใช่หนึ่งในนั้น ยังคงแยกตัวหลบซ่อนในมุมสงบของตัวเอง ขีดเขียนอะไรบางอย่างบนสมุดวาด อาจเป็นภาพของเด็กหญิงสักคนที่นั่งหันหลังให้ แม้คุณจะคิดว่าไม่เคยเจอเธอมาก่อน แต่จิตใต้สำนึกกลับเพรียกหาอยู่ทุกครั้งที่หลับฝัน นั่นอาจจะเป็นอดีต ที่คุณไม่กล้าจ้องตามันเลยสักครั้ง กระทั่งช่วงเวลานั้นวกย้อนกลับมาหาคุณเอง