ชื่อที่แทบไม่มีใครเรียกให้ฉันได้ยินในชีวิตประจำวัน

แต่ฉันได้ยินชื่อนี้ก้องอยู่ในหูตัวเองวันละหลายรอบ

You were my most favorite person in this planet.

...

ครั้งแรกที่ฉันได้รู้จักคุณ ก็ตอนอายุ 5 ขวบ

ณ โรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่งในอำเภอที่บ้านของเราสองคนตั้งอยู่

บ้านของเราไม่ได้ไกลจากกันมาก 

แต่ก็ไกลพอที่จะทำให้ความบังเอิญไม่ทำงาน

วันที่16 พฤษภาคม 2543 วันเปิดภาคเรียน

ฉันกำลังเดินลงบันไดเพื่อไปหาเพื่อนๆที่คุ้นหน้าคุ้นตากันในสนามเด็กเล่น 

ฉันในชุดกระโปรงสีแดง จับจ้องไปที่คุณในชุดกางเกงสีเดียวกัน กำลังยืนเล่นรถบังคับกับเพื่อนอีกสี่ห้าคน ตรงทางเดินที่ทุกคนต้องผ่าน

คุณตัวสูงเด่นกว่าใครในที่นั้น ไม่ยากเลยที่จะเป็นจุดสนใจ

และหลังจากนั้น สายตาของฉันก็มีเอาไว้เพื่อมองหาแต่คุณเสมอ

ตัวเลขปี พ.ศ. ในปฏิทินเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ 

ความรู้สึกประเภทไหนไม่ทราบได้ของเด็กอนุบาลคนนั้น

ก็ยังคงอยู่ 

เด็กผู้ชายคนนั้นยังคงเป็นเด็กผู้ชายคนโปรดของเธอ 

อยากทำความรู้จัก อยากเป็นเพืื่อน อยากเป็นอะไรก็ได้ในชีวิตของเขา อยากเป็นคนสำคัญที่พิเศษสำหรับเขา 

สารพัดวิธีที่ฉันวางแผนกับเพืื่อนเพื่อให้ได้ความสนใจจากคุณ สำเร็จบ้าง ล้มเหลวบ้าง

จนกระทั่งในวันที่เราอายุ 11 ปี วัยที่เขาเรียกกันว่า pre-teen จะเด็กก็ไม่ จะวัยรุ่นก็ไม่เชิง

ฉันก็ได้เข้าไปอยู่ในสายตาของคุณเสียที

(บันทึกนี้ถูกเขียนขึ้นครั้งแรกในปี 2017 และข้อความหลังจากวงเล็บนี้ถูกเขียนขึ้นในปี 2020)

มันก็ดีมั้งการที่ได้รับความรู้สึกดีๆตอบกลับมาน่ะ

:)

แต่เอาจริงๆนะ คุณว่ามันบ้าไหมที่หลังจากเรื่องราวทั้งหมดนี้เกิดขึ้น ฉันยังมีแก่ใจมานั่งอาลัยอาวรณ์เขียนเล่าความรู้สึกตัวเองและบันทึกตัวตนของคนที่ไม่แม้แต่จะไยดีมีความเห็นใจให้ฉันด้วย 

ซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ฉันยอมโง่เชื่อในทุกคำพูดของคุณ เพราะฉันคิดเอาเองว่าอย่างน้อยเราเคยเชื่อใจกันและกัน คุณอาจจะเป็นคนที่คล้ายกับคนรักของฉัน  แต่อย่างไรคุณคือเพื่อนคนหนึ่ง เพื่อนที่เคยเห็นใจ รับรู้ทุกความคิด ความฝัน เรื่องราวเจ็บปวดในใจ เรื่องที่คุณกับฉันไม่เคยบอกให้โลกรู้ 

ถึงสุดท้ายคุณจะทำเหมือนว่าเรื่องเหี้ยนี่แม่งอยู่ในหัวฉันคนเดียว คุณปฏิเสธกับทุกคน คุณทำเหมือนไม่เคยมีฉันอยู่ในชีวิตของคุณ แต่คุณรู้ดีแก่ใจที่สุด 

มีแต่พระเจ้า แล้วก็เราสองคนเท่านั้นที่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น