ทันทีที่เปิดเตาอบออก กลิ่นเหม็นไหม้ก็อวลไปทั่วห้องจนนาแจมินต้องยู่หน้า มือที่สวมถุงมือกันความร้อนแล้วยกถาดโลหะออกมาอย่างระมัดระวัง ภาพตรงหน้าคือก้อนเนื้อที่เป็นสีดำราวกับถ่านทั้งก้อน

มีเสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากด้านหลัว

"บอกแล้วว่าออกไปกินข้างนอกดีกว่า"

แจมินหันควับไปมองค้อนคนที่ไม่ช่วยแล้วยังมาสมน้ำหน้าเขาอีก

"ก็อยากลองทำกินเองไง"

เมนูที่อีเจโน่อยากกินน่ะ ง่ายแสนง่าย

ก็แค่ไก่ย่าง ทำไมเขาจะทำไม่ได้

"ไว้นายทำข้าวผัดให้ฉันกินเหมือนเดิมนั่นแหละ ไม่ต้องลำบากทำไก่ย่างนี่หรอก"

อีกฝ่ายพูดหน้าตาเฉย ไม่ได้เข้าใจจิตใจที่เปี่ยมไปด้วยความพยายามของเขาเลย

แจมินเบะปาก มองซากไก่ตรงหน้าด้วยความท้อแท้ใจ ทำไมแค่ย่างไก่กินมันถึงยากนัก ไหนพี่เตนล์บอกว่ามันเป็นเมนูง่าย ๆ หากินได้ทั่วไปในไทยไง แล้วมันจะต่างกับที่เขาอยากทำตรงไหน

"ฉันหิวแล้วนะ แจมิน นายจะยืนมองมันอีกนานไหม"

เจโน่ถามย้ำ

แจมินถอนหายใจ

"ขอผ่าดูก่อน เผื่อเนื้อข้างในกินได้ ฉันเสียดาย"

"เร็ว ๆ นะ หิวมากจริง ๆ อะ ไม่ไหวแล้ว"

แจมินรับคำในคอ หยิบมีดมาจัดการผ่าก้อนเนื้อสีดำเมี่ยมออก เพื่อจะพบว่าข้างในเป็นเนื้อไก่สุกสีขาวนวลกำลังน่ากิน

"เจโน่ ๆๆๆๆ !! มันกินได้!! นายมาดูเร็ว!"

น้ำเสียงตื่นเต้นจนคนที่เดินออกไปแล้วถอยเท้ากลับมาไม่ทัน เจโน่เข้ามาเกาะไหล่เขา ชะโงกหน้ามามองเนื้อขาว ๆ ตรงหน้า แจมินได้ยินเสียงกลืนน้ำลายอึกใหญ่

"รอแป๊บนึง เดี๋ยวทำให้กินนะ จะได้ไม่ต้องออกไปข้างนอก"

เจโน่พยักหน้ารับหงึกหงัก แต่ไม่ได้กลับไปรอที่ห้องนั่งเล่น เด็กหนุ่มมายืนเกาะเคาท์เตอร์ครัวอยู่ข้างเขาแทน

แจมินใช้เวลาไม่นานในการจัดการเอาส่วนหนังที่ไหม้จนกินไม่ได้ออกไป แล้วบรรจงวางเนื้อที่หั่นอย่างดีลงอีกจาน สูตรย่างไก่อย่างง่ายในยูทูปช่วยชีวิตเขาไว้จริง ๆ แต่อาจจะใช้ความร้อนมากไปหน่อย ตอนย่างในเตาถึงได้ออกมาเป็นรายการนั่งยางขนาดนั้น

หลังจากจัดจานพร้อมเสิร์ฟ แจมินหันกลับมาเห็นเจโน่ยืนจ้องจานในมือเขาตาเป็นประกาย

"โอเค พร้อมกินแล้วครับ"

พอเห็นอีกฝ่ายทำท่าราวกับลูกหมาที่มีอาหารคอยอยู่ตรงหน้า แจมินก็รีบเลื่อนจานอาหารพร้อมข้าวสวยร้อน ๆ ไปตรงหน้าทันที

มื้อค่ำในวันหยุดดำเนินไปอย่างเรียบง่าย แจมินใช้ตะเกียบคีบอาหารเข้าปากอย่างเรียบร้อย ขณะเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเป็นพัก ๆ

ริมฝีปากอิ่มอ้ารับชิ้นไก่พอดีคำเข้าไป ก่อนฟันขาวจะกัดเบา ๆ แจมินมองเห็นสีนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเป็นประกายวาววามขึ้นมาเมื่อลิ้นแดง ๆ รับรสชาติของอาหารแล้ว ก่อนมันจะกลายเป็นเส้นโค้งเหมือนพระจันทร์เสี้ยว

"อร่อยมากเลยอะ แจมิน"

คนฟังยิ้มรับ

"ชอบก็ดีแล้ว กินเยอะ ๆ นะ"

เขาตอบกลับไป