จอห์นนี่ชอบช่วงเวลาที่เพิ่งตื่นนอนที่สุด

ยามที่พระอาทิตย์ยังทำงานได้ไม่เต็มที่ เขาลืมตาขึ้น มองเห็นฝ้าเพดานของห้องพักที่เป็นสีสันแปลกตาจากแสงไฟด้านนอก ผ้าห่มกองอยู่ปลายเตียงตามนิสัยคนขี้ร้อน และได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอจากคนที่ตื่นสายกว่าเขาเป็นปกติ

ช่วงเวลาที่จอห์นนี่ชอบที่สุดคือตอนนี้

ตอนที่ได้พลิกตัวไปหาผู้ร่วมห้องอีกคนที่ยังขดกายใต้ผ้าห่มผืนหนา ผมหน้าม้าปรกใบหน้าขาว แพขนตายาวพริ้มอยู่เหนือเนื้อแก้มนุ่ม ริมฝีปากสีชมพูเข้มเผยอออกเล็กน้อย

ยามเช้าอันแสนสงบของเขามักเริ่มต้นเช่นนี้

แจฮยอนยังคงหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว และจอห์นนี่ก็ไม่เห็นประโยชน์ของการจะปลุกอีกฝ่ายขึ้นมาทั้งที่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นดี ท้องฟ้ายังเป็นสีเข้มอยู่แม้จะพอมองเห็นขอบสีสว่างจากปลายฟ้า เขาลุกขึ้นจากเตียงอย่างระมัดระวัง ถึงเตียงจะไม่ได้ติดกันแต่ก็ไม่อยากรบกวนช่วงเวลาอันแสนสุขของคนอายุน้อยกว่า ชายหนุ่มลากขายาว ๆ พาตัวเองไปที่ครัว แล้วกลับเข้าห้องอีกครั้งพร้อมกับกาแฟร้อน ๆ ที่ส่งกลิ่นหอมอวลไปทั่วห้อง

เช้าอันไม่รีบร้อนดำเนินไปอย่างที่ควรจะเป็น จอห์นนี่ลองเปิดหน้าต่างออกไปเล็กน้อยแล้วพบว่าวันนี้อากาศเย็นลงกว่าที่เคย เขาเลือกเสื้อแขนยาวมาสวมใส่ขณะกลับไปที่เตียงพร้อมหนังสือหนึ่งเล่ม แก้วกาแฟวางไว้บนโต๊ะหัวเตียง ชายหนุ่มทอดตัวยาวบนเตียงของตน หลังพิงหมอนที่วางซ้อนให้พอดีจะได้ไม่เมื่อยเวลาอ่านหนังสือนาน ๆ

เขากวาดสายตาอ่านหน้ากระดาษไป สลับกับยกกาแฟขึ้นจิบเป็นพัก ๆ บางจังหวะก็หันไปมองคนที่ยังนอนขดตัวท่าเดิมบ้าง มือที่เดี๋ยวพลิกหน้ากระดาษ เดี๋ยวยกแก้วกาแฟขึ้น บางทีก็เลื่อนไปลูบกลุ่มผมนุ่มนั้นเบา ๆ บีบนวดวนไปวนมาพอให้ได้ยินเสียงครางอื้ออึงอย่างสบายอารมณ์ของอีกคน

"อื้อ...พี่จอห์นนี่..."

แจฮยอนพึมพำคล้ายละเมอ ก่อนจะนิ่งไปอีกรอบ

จอห์นนี่หลุดยิ้ม หากแจฮยอนลืมตาขึ้นมามองเขาคงเห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลที่เป็นประกายอบอุ่นเสียยิ่งกว่าอาทิตย์ยามเช้าเสียอีก

จอห์นนี่ชอบช่วงเวลาเช่นนี้ที่สุด

เวลาอันแสนสงบที่ได้อยู่กับแจฮยอนแบบนี้