"เราเป็นแบบนี้แล้วรู้สึกไม่ดีเลย เรารู้สึกอ่อนแอ เหมือนตัวเราเองไม่มีค่า" คนข้าง ๆ เล่าระบายความรู้สึกอัดอั้นภายในจิตใจออกมา "ทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ด้วย เหมือนมีบาดแผลที่มองไม่เห็นและจะติดตัวไปตลอด แบบนั้นเลย" เขายังคงเล่าต่อไป

"มีแผลก็แค่ทายา เดี๋ยวก็หายนะ" เธอปลอบใจเขา เหมือนที่ทำเสมอมา

"แล้วถ้ามันไม่หายล่ะ..." ดวงตาเขาเศร้าลงกว่าเดิม มองเห็นหยดน้ำตาเอ่อคลอภายในนั้น

เธอเป็นห่วงเขาจับใจ เขาคนที่เธอรู้จักไม่ใช่คนไม่ดี กลับกันเขาเป็นคนที่ดีมาก ๆ ด้วยซ้ำ ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ เธอไม่อยากให้เขาต้องเจ็บปวด แม้เพียงนิดเดียวเลย 

"หายสิ หรือถ้าแผลไม่หายก็อยู่ร่วมกับบาดแผลนั้นให้ได้ ดีไหม" เธอตั้งใจตอบคำถามให้ดีที่สุดในแบบฉบับของเธอ เธอให้กำลังใจเขา เธออยากให้เขามีความหวังและกลับมามองเห็นคุณค่าในตัวเองดังเดิม แต่เธอก็ไม่กล้าให้คำมั่นสัญญากับเขาเลย ดังนั้นคำตอบของเธอจึงเป็นข้อความที่เปิดกว้างเสมอ 

"ไหน ๆ เป็นแผลตรงไหนคะ" เธอเริ่มเปิดโหมดคุยเล่น หวังให้เขาฟุ้งซ่านน้อยลงบ้าง

"ตรงนี้" เขายิ้มขึ้นมาเป็นครั้งแรก แล้วใช้นิ้วชี้ข้างขวาชี้ไปที่หน้าอก ตรงหัวใจของเขาเอง

คนฟังหลุดขำออกมาเล็กน้อย เธอยิ้มให้กับท่าทางนั้นของเขา จากนั้นจึงเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบเอาพลาสเตอร์ยาที่บังเอิญพกติดตัวมาด้วยในวันนี้ออกมา "มีแผล แปะพลาสเตอร์ยาเอาไว้นะคะ แผลจะได้หายไวไวนะ"

"อื้ม ขอบคุณนะ" คนเศร้ากลับมาอยู่กับท้องฟ้า เขาเหม่อมองดวงจันทร์สักพักจนมองเห็นรูปกระต่ายในนั้น แล้วจึงนั่งนับดวงดาวต่อ... หนึ่ง สอง สาม...คืนนี้ดวงดาวส่องแสงสว่างให้นับได้ชัดเจน เพราะฟ้าเปิดและไร้เมฆ สี่ ห้า หก...

ในที่สุดเขาก็หลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า ผ่านไปอีกวันแล้วสินะ แล้วพรุ่งนี้ก็คงจะเป็นอีกหนึ่งวันที่กำลังจะมาถึง วันที่ไม่มีความหมายพิเศษอะไร ทั้งวันนี้ ทั้งพรุ่งนี้ รวมถึงเมื่อวานด้วย

ในช่วงนี้เขาไม่ค่อยรู้ตัวว่าเขาอยู่เพื่ออะไร และชีวิตของเขามีความสำคัญสำหรับเขายังไง 

แม้จะไม่ได้ใช้ชีวิต แม้จะไม่ได้ลงมือทำอะไร แต่ก็รู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน น่าจะเพราะว่าเขากำลังใช้พลังงานอย่างมากอยู่ในหัวของตัวเอง ทะเลาะกับตัวเอง ต่อยตีกับความคิดของตัวเอง พูดไปก็ช่างน่าตลก แต่กิจกรรมเหล่านี้สูบพลังงานมากเหลือเกิน ดังนั้นวิธีหนึ่งที่ใช้หลบหนีความวุ่นวายเหล่านี้ได้ดีที่สุดสำหรับเขาก็คงจะเป็นการนอน นอนบนเตียงนอนแสนนุ่มกับผ้าห่มผืนโปรด 

'คนเราจะสามารถใช้ชีวิตโดยนอนทั้งวัน 24 ชั่วโมงเลยได้ไหมนะ คงจะมีความสุขน่าดูเลย' เขาไม่ได้อยากทำอะไรทั้งนั้น และไม่ได้อยากพูดคุยกับใคร ไม่อยากออกไปพบเจอใครด้วย ขออยู่เงียบ ๆ คนเดียวไปตลอดเลยได้ไหม 

คนรอบข้างก็ยากจะเข้าใจ แม้แต่ตัวเขาเองบางครั้งก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลย ดังนั้นถ้ามีใครสักคนที่ยังคงอยู่ข้างเขา ใครสักคนที่ยังไม่ทิ้งเขาไปไหน ใครสักคนที่พร้อมรับฟังเขาอย่างเปิดใจ โดยไม่ตัดสินเขา นั่นคงเป็นบุคคลแสนพิเศษที่ฟ้าประทานมาให้ล่ะมั้ง 

เหมือนที่เธอคนนี้เข้าใจเขา

"เราเข้าใจและรับรู้ว่าช่วงเวลาที่ต้องต่อสู้กับโรคนี้ยากลำบากมากขนาดไหน และอยากบอกให้รับรู้อีกเช่นเดียวกันว่าเมื่อผ่านพ้นช่วงเวลานั้นมาได้ เรื่องราวที่เกิดขึ้นจะเป็นบทเรียนที่มีคุณค่ามาก เราเชื่อว่าเรื่องนี้มีเหตุผลที่เกิดขึ้นเหมือนกับอีกหลาย ๆ เรื่องบนโลกใบนี้ โรคนี้ทำให้เรารับรู้ว่าตนเองอ่อนแอได้ โรคนี้สอนให้เราไม่เข้มงวดหรือคาดหวังกับตนเองมากเกินไป โรคนี้บอกให้เราหาเวลาพักผ่อน อย่าเล่นโทรศัพท์นานเกินไป ขยับร่างกายบ่อย ๆ หาเวลาออกกำลังกายบ้าง ถ้าคิดฟุ้งซ่านก็พาตัวเองไปลงมือทำสิ่งต่าง ๆ หาประสบการณ์ใหม่ ๆ อย่าลืมรักและเป็นห่วงตัวเอง"

"ในช่วงที่เป็นโรคซึมเศร้า เราถามตัวเองอย่าจริงจังมากกว่าหนึ่งครั้งว่า เราจะอยู่ไปทำไม เราใช้ชีวิตไปเพื่ออะไร สายตาเราว่างเปล่า และเรามองว่าชีวิตเราก็ว่างเปล่าด้วย เราคิดว่าตัวเองอ่อนแอจังที่ป่วยเป็นโรคนี้ แต่เมื่อถึงวันนี้ วันที่เราเริ่มรู้และเข้าใจแล้วว่าเรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร เราอยากจะบอกตัวเองในวันนั้นมาก ๆ ว่า แกไม่ได้อ่อนแอเลยเว้ย แกแค่เป็นคนที่แคร์ความรู้สึกคนรอบข้างมากคนหนึ่ง แกเป็นคนอ่อนไหวที่ยังไม่รู้จักวิธีปกป้องดูแลตัวเองให้เข้มแข็ง แกเก่งมาก ๆ แล้วนะ เราอยากจะกอดแกจังเลย ขอโทษที่ดูแลแกไม่ค่อยดีนะ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เราก็อยากจะทะนุถนอมหัวใจแกมากกว่านั้น" 

เรารู้สึกขอบคุณทุก ๆ คนทุกครั้งที่คอยปลอบโยนให้กำลังใจเราเสมอ ดังนั้นเมื่อเราเคยได้รับ วันหนึ่งเมื่อมีโอกาสเราก็อยากจะเป็นคนที่มอบพลังงานแบบนั้นให้คนอื่นเหมือนกัน

หวังว่าบทความนี้จะสามารถส่งต่อความรู้สึกที่ดี ๆ ได้นะคะ

ขออวยพรให้คุณผู้อ่านทุกคนค่ะ

มอบพลาสเตอร์ยา