สวนสาธาณะที่ปราศจากผู้คนสัญจรไปมาในเวลานี้

มีเพียงผมกับม้านั่งเก่าๆริมแม่น้ำ

ผมจะได้เจอเธอแล้ว...

เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ 

เพื่อนในวัยเด็กของผมที่เจอกันครั้งล่าสุดเมื่อ12ปีที่ผ่านมา

มันช่างยาวนานเหลือเกิิน...

ในมือของผมถือกล่องเหล็กขนาดกลางที่เต็มไปด้วยจดหมายที่เราเขียนถึงกันตลอดเวลาที่ผ่านมา

ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าของคืนนี้ที่เต็มไปด้วยดาวดวงเล็กๆมากมาย

ผมหลับตารับแสงนวลจากดวงจันทร์ 

สูดดมกลิ่นสดชื่นจากต้นไม้รอบๆตัวผม

แต่ทำไมมันถึงหอมกว่าปกติ...

กลิ่นเหมือนกับดอกฟรีเซียที่หอมหวน นุ่มนวล

ผมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

"ไม่ได้เจอกัันนานเลยนะ" 

เสียงเล็กๆจากผู้หญิงที่เหมือนจะเป็นเจ้าของกลิ่นดอกฟรีเซีย

เธอน่าจะมานั่งข้างๆผมได้ระยะหนึ่งแล้ว

ผมลืมตาขึ้น... เพื่อหันไปมองที่ต้นเสียง

ผู้หญิงผมลอนสั้นในชุดเดรสแขนยาวสีขาว

แว่นทรงกลมสีเงินไม่ได้บดบังความสวยของดวงตาเธอเลย

ดวงตาของเธอช่างน่ามองจริงๆ

น่าแปลก ที่ผมพึ่งจะเจอผู้หญิงแบบนี้

ผู้หญิงที่ไม่ต้องสวยจากไฟสปอร์ตไลท์ที่ทำให้เธอเด่นขึ้น

แต่เธอคนนี้...

สวยเพียงเพราะดวงไฟเล็กๆจากโคมไฟข้างๆม้านั่ง

ขอบคุณเจ้าโคมไฟ ที่ทำให้ผมเห็นเธอได้ชัดเจนขึ้น

น่าตลกซะจริง

ที่ใบหน้าของเธอสะกดผมเอาไว้เป็นเวลานานเลยทีเดียว