1
"ตื่นเต้นหน่อยสิ" เพื่อนบอกเมื่อเห็นว่าใกล้เวลาเดินทางเข้ามาทุกทีแต่เราก็ยังไม่กระตือรือร้นจัดกระเป๋า
"แกไปอยู่ 1 ปีนะ ไม่ใช่ 1 อาทิตย์" อันนี้พี่ด่า
คำตอบที่เราให้ทุกคนเหมือนกัน
"ก็ดูตื่นเต้นแทนกันหมดแล้ว นี่เลยไม่ตื่นเต้นเลย"
2
คนอื่นๆ บนเครื่องเริ่มหลับเมื่อหนังเรื่องแรกที่เราดูจบลง ที่จริงก็เริ่มเข้าวันใหม่ตามเวลาไทยมาสองชั่วโมงแล้ว
ส่วนเวลาของจุดหมายปลายทางที่ห่างจากไทย 4 ชั่วโมงก็คงเช้าตรู่พอดี
เรายังไม่หลับ...
เปล่าๆ ไม่ตื่นเต้น บอกแล้วไงว่าคนอื่นตื่นเต้นแทนไปหมดแล้ว
เพียงแต่โดยปกติเราเข้านอนตอนเช้าของเวลาไทย
นอนไม่หลับมือก็เลื่อนเปิดมีเดียในเครื่องวนดูไปเรื่อยๆ เบื่อหนังก็ฟังเพลง จนสายตาปะทะเข้ากับ Playlist เพลงญี่ปุ่น
เลื่อนมาเรื่อยๆ จนสายตาหยุดอยู่ที่เพลงเพลงหนึ่งของศิลปินโปรด コブクロ (Kobukuro)
何故、旅をするのだろう (naze, tabi wo suru no darou)
"ทำไมเราถึงออกเดินทางกันนะ?"
ท่ามกลางความเงียบงันและเสียงกรนเบาๆ จากที่นั่งข้างๆ
คำถามจากชื่อเพลงดังก้องอยู่ในหัว
3
"Far away from home, there is another sky tells all"
...ห่างไกลบ้าน อีกฝืนฟ้าหนึ่งบอกเราทุกสิ่ง...
จะมีคำตอบให้ทุกสิ่งจริงเหรอ?
ไม่...เราไม่รู้หรอก
หลังจากออกจากงานเดิมมาเป็นฟรีแลนซ์อยู่ได้สักสองปี เราเริ่มเบื่อ
เราว่าความเบื่อเป็นสิ่งหนึ่งที่ฟรีแลนซ์หลายๆ คนต้องเจอ คือเบื่อหางาน เบื่องานเร่ง เบื่อลูกค้าเบี้ยวทั้งงานและเงิน (เรื่องเบี้ยวเงินเราโดนมาจนเพลียจิต)
แต่ที่น่าเบื่อมากที่สุดสำหรับเราคือการไม่ได้เจอคนใหม่ๆ
ฟรีแลนซ์ต้องทำงานกับตัวเองมากกว่าทำงานกับคนอื่น โอกาสในการได้พบปะเจอะเจอคนใหม่ๆ หรือแม้แต่เจอเพื่อนจึงค่อนข้างน้อยจนน่าตกใจ อย่างหลังนี่ได้เจอกันทีแทบจะจุดพลุฉลองกันเสียที
เบื่อๆ เลยหาทางหนีออกจากประเทศ
ไปเดินทาง...มันก็อยู่ได้แป๊บเดียว
จะเรียนต่อ...ยังเลือกไม่ได้ว่าจะเรียนอะไร
งั้นเรียนภาษาก็ได้...โดนพี่กับเพื่อนเบรกด้วยเหตุผลว่า 'ไม่ต้องเรียนแล้วภาษา เท่านี้พอแล้ว'
ไม่มีใครเข้าใจความอยากหนีออกนอกประเทศของเราเท่าไหร่
จนรุ่นพี่คนหนึ่งโยนสิ่งหนึ่งมาให้
'Work and Holiday' ที่ออสเตรเลีย
เรื่องแบบนี้เราใจง่าย
เพียงรุ่นพี่ส่งเว็บไซต์ให้ดูและไซโคสักหน่อยเราก็ตกลงกับตัวเองว่า "ไป"
ไหนๆ ก็จะหนีออกนอกประเทศทั้งที ก็ขอไปแบบยาวๆ หนึ่งปีที่ได้ทั้งเที่ยวและหางานทำให้ได้เงินก็คงดีไม่น้อย
ไปเจอสถานที่ใหม่ๆ ฝังตัวเองกับผู้คน สถานที่ สังคม ในประเทศที่ไม่ใช่บ้านเกิดเมืองนอน
ดังนั้นหลังจากจัดการเอกสาร ต่อสู้ฝ่าฟันด่านต่างๆ มาเป็นเวลา 2 ปี จนได้วีซ่าและมีตั๋วเครื่องบินในมือ
เราตัดสินใจไป "เมลเบิร์น"
เห็นไหม...เราใจง่าย
4
เสียงเพลงยังดังต่อไป
เนื้อเพลงโบยตีเราด้วยคำถามและความรู้สึกหลากหลาย
เราเบื่อ เราใจง่าย เราออกเดินทางมาโดยที่ไม่ได้คาดหวังอะไรมากมาย
ไม่คาดหวังอะไร เพราะคิดอยู่เพียงแค่ไปจากที่เดิมสักระยะ เผื่ออะไรๆ จะดีขึ้น
เมื่อไม่คาดหวังก็ไม่ตื่นเต้น
ไม่รู้สึกอะไรเลยจนคนรอบข้างบอกว่าตายด้าน
การไปอยู่ในเมืองที่เรารู้จักเพียงชื่อและรู้เพียงแค่ว่าเป็นเมืองแห่งศิลปะและกาแฟ
พี่คนหนึ่งบอกว่ามันอาจเป็นการเดินทางตามหาตัวตน
เราบอกว่าไม่...ตัวตนของเราอยู่ที่เรา และมันก็เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ สม่ำเสมอ เปลี่ยนทุกวันไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหน
ตัวตนเดิมและตัวตนใหม่จึงเกิดและอยู่ในตัวเรา ไม่ต้องไปตามหาที่ไหน
พี่เลยบอกต่อไปว่า เราควรมีเป้าหมายอะไรสักอย่าง นอกจากหลีกหนีความเบื่อหน่าย
คิดอยู่ไม่นาน คนนิสัยเสียอย่างเราเลยบอกแค่ว่า
"หนูไปหาวัตถุดิบมาเขียนอะไรๆ ก็แล้วกัน Melbourne might be convenient for the plot" (พูดงี้จริงๆ เราจดไว้)
พี่ชายหัวเราะขำ แล้วบอกเราเบาๆ ว่า
"อย่าลืมตามหาความตื่นเต้นของตัวเองด้วยก็แล้วกัน"
นั่นสินะ...เหมือนว่าเราทำความตื่นเต้นหล่นหายไป
ช่วงหลังๆ เราตื่นเต้นกับอะไรๆ ยากเหลือเกิน
งานที่ทำแม้จะมีอะไรใหม่ๆ ท้าทายอยู่เสมอ แต่เราทำทุกอย่างไปโดยอยู่ในสภาวะปลอดภัยพอสมควร วางแผนและทำตามนั้น มีอะไรวิ่งเข้าใส่เรา บางครั้งเราวิ่งชนและหยุดเพื่อแก้ปัญหา แต่บางครั้งหากไม่มีค่าพอ เราก็แค่หลบให้มันวิ่งผ่านไป
เราทำทุกอย่างอยู่ใน comfort zone
แม้มีอะไรใหม่อยู่เสมอ แต่ก็ไม่น่าตื่นเต้นที่จะเผชิญหน้าอีกต่อไป
6
เราฟังเพลงนี้วนอยู่หลายรอบก่อนปิดทุกอย่างแล้วหลับตาลงตลอดระยะเวลาที่เหลือบนเครื่องบิน
ทำไมเราถึงออกเดินทางน่ะเหรอ...
แน่นอนว่าเพราะเราเบื่อ
แต่อีกทางหนึ่ง...
บางทีเราอาจจะตามหามันอยู่
ความตื่นเต้นที่หล่นหาย
มีน เกวลิน.
----
**Work and Holiday Visa in Australia**
Work and Holiday Visa เป็นวีซ่าที่อนุญาติให้เราทำงานและเดินทางท่องเที่ยวในออสเตรเลียได้เป็นระยะเวลา 1 ปี (ขณะนี้สามารถต่อปีที่2 ได้แต่มีเงื่อนไขกำหนดประเภทงานและพื้นที่การทำงานในปีแรก อีกประเทศหนึ่งที่มีวีซ่านี้คือนิวซีแลนด์)
ปีนี้วันกดโควต้าผ่านระบบใกล้เข้ามาแล้ว ถ้ายังไม่ได้เตรียมตัวก็รอปีหน้านะ
เพจนี้เป็นเพจที่ให้ความรู้และรายละเอียดเรื่องวีซ่านี้อย่างครบถ้วน พี่ๆ น่ารักและคอยช่วยเหลือกันจริงๆ
VIDEO
何故、旅をするのだろう - コブクロ
*บทแปลของเพลงนี้ไม่ใช่การแปลแบบตรงตัวเป๊ะๆ "Far away from home, there is another sky tells all"
...ห่างไกลบ้าน อีกฝืนฟ้าหนึ่งบอกเราทุกสิ่ง...
何故 旅をするのだろう？
好きな街を選んで暮らしているのに
言うほど都会もつめたくはないのに
ทั้งๆ ที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองที่ชอบ
และคนเมืองใหญ่ก็ใช่ว่าจะแล้งน้ำใจขนาดนั้น
แต่ทำไมนะ...เราก็ยังอุตส่าห์ออกเดินทาง?
夕暮れを探しては
ビルの隙間にピントを合わせて
結局 見返しもしないような日々が
積もったら 空のカバン一つで行こう
เราเพียงเก็บภาพถ่ายท้องฟ้ายามเย็นผ่านช่องว่างระหว่างตึกผ่านเลนส์ไว้
วันเวลาที่เราไม่ได้หันกลับไปมองจึงทับถมกันมากขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อเป็นเช่นนั้น...ออกเดินทางไปพร้อมกับกระเป๋าอันว่างเปล่ากันเถอะ
どんな写真機でも写せない
澄んだ色が まだあの空にはある
いつでも同じ 温もりの中に
新しい自分を探しに行く
สีสันสดใสแปรเปลี่ยนไปทุกวัน
มันไม่สามารถถูกบันทึกไว้ได้ด้วยกล้องแบบใดก็ตาม
หากยังคงแต้มอยู่บนผืนฟ้าผืนนั้น
เราออกเดินทางไปตามหาตัวตนใหม่ของเรา
ตัวตนใหม่...ที่อยู่ในตัวตนเดิมของเราเสมอมา
夢行きのチケットが通らない改札の前で
引き返す前に もう一度確かめて
描いてきた夢と その行き先を
เบื้องหน้าประตูที่บัตรผ่านสู้เส้นทางฝันไม่สามารถพาเราเข้าไปได้
ก่อนจะยอมแพ้ เราควรตรวจดูให้แน่ใจอีกครั้ง
ทั้งความฝันที่วาดไว้และจุดหมายปลายทางของมัน
まるで思春期の頃見たような
懐かしい街ิิิ並み 一人歩けば
あの頃よりも 背伸びして生きてる
疲れた笑顔が 窓に流れる
เมื่อก้าวเดินเพียงคนเดียวผ่านเมืองที่เหมือนเคยได้เห็นเมื่อเยาว์วัย
รอยยิ้มอันเหนื่อยอ่อนพาดผ่านหน้าต่าง
เราต่างใช้ชีวิตอย่างภาคภูมิใจกว่าวันวาน
帰る場所が一つ増える度
会いたい人がまた一人増えてく
「また会える日まで元気でいてね」と
潤む瞳かすれた声
ทุกคราที่เรามีบ้านเพิ่มขึ้นอีกที่
เราก็จะมีคนให้คิดถึงเพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน
ก่อนจากกันเราเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้งเบื้องหลังดวงตาอันพร่าเลือน
"จนกว่าจะได้พบกันอีกครั้ง รักษาตัวด้วยนะ"
どんな写真機でも写せない
澄んだ色が まだあの空にはある
いつでも同じ 温もりの中に
新しい自分を探しに行く
忘れてた答えを探しに行く
สีสันสดใสแปรเปลี่ยนไปทุกวัน
มันไม่สามารถถูกบันทึกไว้ได้ด้วยกล้องแบบใดก็ตาม
หากยังคงแต้มอยู่บนผืนฟ้าผืนนั้น
เราออกเดินทางไปตามหาตัวตนใหม่ของเรา
ตัวตนใหม่...ที่อยู่ในตัวตนเดิมของเราเสมอมา
เดินทางออกตามหา...คำตอบที่เราหลงลืม
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in