บ้านของเราอยู่ในย่านที่แย่ที่สุดย่านหนึ่งในเมืองกลิ่นน้ำขังที่ไม่ทันระบายออกทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ และผมไม่อยากมีกลิ่นนั้นกลับไปหาคุณผมเดินเลียบไปตามทางเดิน

คิดเอาเองว่าถ้าหากว่าเดินแล้วเลี้ยวขวาไปทางนี้น่าจะเจอหน้าบ้าน

แต่เลี้ยวขวานั้นมาถึงช้ากว่าที่ผมคิดเอาไว้กว่าผมจะเจอเลี้ยวขวาก็รู้สึกว่าเวลาผ่านไปนานมากและเมื่อผมเลี้ยวแบบที่คิดไว้ก็รู้สึกว่า ตนเองได้มาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้เรียบร้อยแล้ว

ผมสูดลมหายใจเข้าหันรีหันขวางอย่างกระวนกระวาย

ผมกลัว...ประสบการณ์เมื่อสมัยยังเป็นเด็กไม่ได้บอกผมว่าโลกข้างนอกนี่ดีนัก

แต่ผมกลัวมากกว่าก็คือคุณน่าจะใกล้กลับบ้านเต็มทีแล้ว

หรือบางทีคุณอาจจะถึงบ้านแล้ว

คุณจะเปิดเข้าไปเจอบ้านว่างเปล่า

คุณจะเอ่ยทักทายกับอากาศและชามอาหารที่ผมยังไม่ได้กิน...นั่นแย่มาก