คุณนอนบนโซฟาอีกแล้วช่วงนี้คุณเหนื่อยมากและหัวเสียทุกวันคุณตื่นมาด้วยความหงุดหงิดและกลับมาบ้านด้วยความหงุดหงิดยิ่งกว่า

บางครั้งคุณกอดผมไว้แน่นและร้องไห้ออกมา

“ผมอยู่กับคุณนะ”ผมบอกคุณ

คุณพยักหน้าเส้นผมของคุณเสียดสีเข้ากับใบหน้าของผม

คุณกอดผม

น้ำหอมของคุณลอยเข้าแตะจมูกผมผมก้มลงดมผมของคุณ

ผมของคุณมีกลิ่นเดียวกับตัวของผม

“ผมไม่ชอบเห็นคุณร้องไห้เลยพับผ่าสิ!” ผมพูดพลางสบถเหมือนที่นักแสดงในโทรทัศน์มักจะทำกัน

คุณไม่ตอบผมแต่คุณก็หยุดร้องไห้ ผมเสียดสีใบหน้าของตัวเองกับซอกคอของคุณ

คุณเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตของผมเลย

คุณคงหาว่าผมพูดเพ้อเจ้ออีกแน่ๆ“ผมเปล่านะ”