ผมกับเพื่อนวิ่งไล่กันไปตามทางของวัยเด็กจนเข้าสู่วัยรุ่น เราพบเรื่องราวของชีวิตที่เป็นมิตรแท้จริง คือโชคชะตาเด็กมันเดินไล่จีบผู้หญิิงอยู่ดีๆ เรียกมันไปดูมวยวัดที่กำลังฉายให้ตัวซวยที่อยากจะเป็นเซียนมวยตู้ "พวกมันเล่นไม่ซื่อเวลาแทงมวย-คนรวยไม่เล่นด้วยซวยตัวจริง" ประโยคอย่างเฟี้ยวในความคิดของเด็กๆ แม่ง! คือโคตรลูกผู้ชาย 

   มนุษย์โลกตัวซวย ไม่มีไอ้คนหน้าไหนเล่นซื่อๆ ตรงๆ แม้กระทั่งคนพูดตรง ถ้าตรงจริงคงตรงมาที่ความจริง ผู้ชาย มีแม่เป็นผู้หญิง ความจำที่ขึ้นใจเลยอย่างเดียว "ทุกวิถีทาง" นั่นละคือ ความจริงอีกข้อหนึ่ง ความจริงในโลกมีมากกว่าความไม่จริง 

  ผมอยากเป็นเซียนขึ้นมาทันทีเพียงแค่ดูมวยวัดฉายอยู่ตรงหน้า "มึงเรียกกูว่าครู" ผมก้มกราบลงไปทันที มวยวัดย่อมสู่ชั้นอาชีพเกียรติยศ "ถ้าฝึกฝน อดทน เป็นคนเหนือคน คือ ขยันกว่าคนอื่น" ผมดีใจคิดฝันว่าจะเป็นเจ้าของค่ายมวย ทองเส้นนั้นบ่งบอกกับผมว่ามันคือของตน "มึงไปเอามาให้ได้ นี่ของกู!" ผมรู้สึกโห่แต่ไม่กล้าเสียงดังเพราะความเสียดายที่เกิดมาเป็นเด็กไม่เป็นมวย ความจริงแล้วผมคือลูกศิษย์ส่วนเขาคืออาจารย์ จำยอมต่อความรู้เพื่อจำครูแล้วอยู่สุขสบาย

  เป็นความโบราณของชีวิตที่ยังเห็นกันอยู่ในความคิดจิตใจของผู้คน ศิษย์จำครูได้แม่นยำหากไม่มีผู้สั่งสอนวันนี้คงไม่กล้าลงมือทำในสิ่งที่ปรารถนา หนังสือวรรณกรรมนับถึงร้อยเล่มได้ถูกส่งทยอยมาเรื่อยๆ ในชั่วระยะเวลาสองปี ผมจำครูที่แท้จริงได้เสมอมันคือกระดาษที่สมควรกินแทนข้าว ผมทำได้แค่เขียนเรื่องที่อยากเขียน ตามความอยากที่ชีวิตควรมี!

  หนังสือคือนักเขียน ครูคนเดียวกันเสียด้วยซ้ำ ความจริงของชีวิตที่ตั้งใจมานานเคลื่อนที่ออกตัวหน้ายกแบบมอเตอร์ไซค์แต่ไม่รู้ว่าอีกสิบเมตรของระยะล้อหลังจะล้มคว่ำรึเปล่า ? 

                                                                                                                    ศุทธิตินันน์ กุรจักรฤทธิ์