"กลับมาแล้ว"
เขาเอ่ยทักทายทันทีที่เปิดประตูย้ายตัวเองเข้ามาในห้องพักสี่เหลี่ยมขนาดกะทัดรัด มันเป็นเพียงห้องสตูดิโอเล็กๆ ที่พอจะพักอยู่ได้ไม่เกินสองคน ภายในห้องถูกจัดไว้อย่างเรียบง่าย เน้นการใช้งาน มากกว่าความหรูหรา เรียกได้ว่าแตกต่างกับห้องอพาร์ตเมนต์ของเขาเมื่อสมัยยังเป็นศัลยแพทย์ และต่างจากแซงทัมที่มีสภาพเหมือนพิพัธภัณฑ์ลิบลับ
สามเดือนที่แล้ว ดร.สตีเฟ่น วินเซ็นต์ สเตรนจ์ ยังเป็นนักเวทย์ที่ตัดขาดจากโลกภายนอกเกือบจะโดยสิ้นเชิงอยู่เลย ถึงช่วงก่อนหน้านั้นไม่ถึงปีเขาจะเคยเป็นหมอและใช้ชีิวิตเหมือนคนธรรมดาทั่วไปก็เถอะ แต่ตัวเขาเองที่ได้ก้าวไปเห็นโลกอีกด้านไปไกลถึงขนาดนั้น ได้ตัดสินใจเด็ดขาดไปแล้วว่าคงไม่คิดจะกลับมาใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดาอีก จนกระทั่ง...
"ผมก็นึกว่าวันนี้คุณจะไม่มา"
จนกระทั่ง... เขาได้เจอกับ ทิม เดรก
สามเดือนหลังจากนกโรบินตัวไม่น้อยสีแดงตัวนี้ตกจากดาดฟ้าตึกลงมาตรงหน้าเขา ถ้าไม่ได้เขาวาดวงแหวนเวทย์ช่วยรับเอาไว้และพากลับแซงทัมเพื่อรักษา เด็กคนนี้ก็คงจะตายไปแล้ว แม้ว่าหลังจากนั้นเขาจะโดนหว่องสวดยับด้วยน้ำเสียงโทนเดียวในที่เรื่องพาคนนอกเข้ามาก็ตามที แต่ด้วยจรรยาบรรณของแพทย์ที่ยังคงมีอยู่ในใจมันไม่ได้หายไปไหน การจะทิ้งให้คนตายต่อหน้านั้นก็เป็นเรื่องที่ทำไม่ได้จริงๆ และดูจากชุดเต็มยศกับอาวุธไฮเทครอบเอว ไหนจะผ้าคลุมสีแดงสดที่แรงไม่แพ้ผ้าคลุมของเขานี่ก็พอจะเดาได้ว่าเด็กคนนี้ไปโรงพยาบาลในสภาพนี้โดยที่ไม่มีคนแตกตื่นไม่ได้แน่ๆ
หลังนั้นทิมตื่นขึ้นด้วยสภาพที่ตกใจอยู่ไม่น้อย ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะไม่ค่อยไว้ใจใคร สเตรนจ์ต้องใช้เวลาอธิบายอยู่เกือบหลายสิบนาทีเพื่อยืนยันว่าเขาไม่ใช่คนร้าย ไม่ได้มีเจตนาไม่ดี และนั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้พวกเขารู้จักกัน
"ฉันสลับเวรกับหว่องแล้ว"
เด็กหนุ่มยังคงจ้องมองมา สายตากำลังสอดส่องราวกับว่าตัวเขามีบางอย่างผิดแปลก
"เธอหาอะไร?"
"เปล่าครับ"
ทิมตอบปฏิเสธและไปสนใจกับหน้าจอแล็ปท็อปบนตักต่อ แต่สเตรนจ์เองก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังมองหาอะไร
"ฉันไม่ได้เอามันมาด้วย ไม่ต้องกังวลหรอกนะ"
"เดี๋ยวนี้มันก็ไม่ได้ก่อกวนอะไรผมเท่าไหร่แล้วล่ะ"
พวกเขากำลังพูดพาดพิงถึงผ้าคลุมของสเตรนจ์ ผ้าคลุมมหัศจรรย์สีแดงที่มีความคิดเป็นของตัวเอง ปกติแล้วมันแทบจะตามติดเขาไปในทุกที แม้ว่าจะรู้สึกเอ็นดูมันอยู่ไม่น้อย แต่วันนี้สเตรนจ์ตัดสินใจไม่หอบหิ้วสิ่งที่เหมือนมารความสุขกลับมาห้องด้วย
"ตอนแรกก็คิดว่ามันน่าจะชอบเธอมากกว่าคนอื่นซะอีก"
สเตรนจ์พูดขณะที่เดินเข้าหาคู่สนทนา ทิมขยับตัวนิดหน่อยเพื่อให้มีที่มากพอที่เขาจะหย่อนตัวนั่งลงข้างขอบเตียงได้
"มันอิจฉาทุกคนที่เข้าใกล้คุณทั้งนั้นแหละนะผมว่า"
ก็ถูกของทิม มันไม่ค่อยถูกใจใครนักหรอก ไม่ชอบแม้กระทั่งผ้าคลุมของทิมที่ไม่มีชีวิตด้วยซ้ำ
"ไม่กลับบ้านบ้างจะดีเหรอ?"
"ผมก็กลับมาแล้วนี่ไง"
"เธอก็รู้ว่าฉันพูดถึงเรื่องอะไร"
ประโยคสนทนาถูกแทนที่ด้วยความเงียบ แค่ครู่หนึ่งแต่กลับรู้สึกว่ายาวนานเกือบนาที ทิมขยับตัวขึ้นนั่งเล็กน้อย ปิดจอแล็ปท็อปและย้ายมันลงจากตัก
"ไม่หรอกครับ อยู่ที่นี่ดีกว่า อีกอย่างบ้านนั้นเวลาคนเยอะก็วุ่นวายด้วย ไม่มีสมาธิทำอะไรเลย"
ทิมไม่ชอบกลับบ้าน และสเตรนจ์ก็ไม่เคยถามถึงเหตุผลที่แท้จริง แต่เขาดูออกว่ามันมีมากกว่าแค่ 'คนเยอะเลยวุ่นวาย' เด็กหนุ่มเลือกที่จะออกมาเช่าอพาร์ตเมนต์อยู่คนเดียวก่อนที่พวกเขาจะเจอกันเสียอีก
"ได้แผลมาเพิ่มอีกแล้วนะ"
เขาขยับเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มอีกเล็กน้อย ในขณะที่อีกฝ่ายก็ขยับตัวเข้าใกล้เขาเช่นกัน หลังของทิมไม่ได้ติดเตียงอีกต่อไป
"เจ็บหรือเปล่า?"
มือหยาบกร้านแตะเบาๆ ลงไปบนหน้าแข้งที่ปกปิดไปด้วยผ้าพันแผล สายตาของคนเคยเป็นหมอทำให้อดที่จะวิเคราะห์ไม่ได้ ดูจากลักษณะการพันแผลคงจะใหญ่ไม่น้อยเลยทีเดียว บางทีอาจจะเป็นรอยมีดอีกแล้ว
"ไม่เท่าไหร่หรอกครับ"
รอยยิ้มจางปรากฏขึ้นบนใบหน้าอ่อนเยาว์ เด็กหนุ่มยกขาขึ้นนั่งในท่าขัดสมาธิ สเตรนจ์ไม่แน่ใจว่าที่ทำนั่นเพื่อเป็นสัญญาณบอกว่าเจ้าตัวยังใช้ขาได้ดีอยู่หรือเปล่า
แผลวันนี้ก็ไม่ได้น้อยลงไปกว่าวันอื่นๆ ต้นแขนด้านขวาก็ถูกพันไว้เช่นกัน ส่วนที่แก้มซ้ายมีพลาสเตอร์ยาแปะอยู่ รวมถึง...
"แล้วตรงนี้ล่ะ?"
นิ้วเรียวยาวขยับไล้สัมผัสที่รอบลำคอที่ปกปิดไปด้วยผ้าพันแผลเช่นเดียวกัน เขามองเห็นเลือดซึมออกมาเป็นแนวยาว
"นิดหน่อย"
ทิมยังคงยิ้ม เช่นเดียวกันกับทุกวันที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเจ็บตัวแค่ไหนก็ยังคงยิ้ม มันไม่ใช่อะไรที่เขาชอบเลยสักนิด ทุกครั้งที่เด็กคนนี้ยิ้มทั้งๆ ที่เป็นแผลมาเกือบทั้งตัว มันสร้างความหวาดหวั่นในใจของเขาตลอดเวลา
"มันคงจะดีกว่านี้ถ้าฉันยังเป็นหมออยู่"
สเตรนจ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้งผ่านลำคอ ความหนักอึ้งยามเมื่อนึกถึงอดีตที่ผิดพลั้งยังคงกัดกร่อนกินจิตใจอยู่ไม่น้อยทุกครั้งที่เห็นอีกฝ่ายเจ็บตัว
"ตอนนี้คุณก็ยังเป็นหมออยู่นี่ครับ ความรู้ของคุณก็ไม่ได้หายไปไหน"
"มันก็ใช่ แต่อย่างน้อยก็จะได้ดูแลเธอด้วยมือคู่นี้"
ใช่... ถ้าเขายังเป็นหมอจริงๆ อยู่
"ที่ผ่านมาคุณก็ทำมากพอแล้วครับ ขอบคุณ"
เขาเลื่อนมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของอีกฝ่าย มันไม่เคยพอ เขาไม่เคยได้ทำอะไรให้เด็กคนนี้อย่างจริงจังเลยสักครั้ง เขาทำได้แค่เพียงหยิบยื่นความความเหลือเล็กๆ น้อยๆ ตอนที่อีกฝ่ายลาดตระเวนในยามดึก หรือถือวิสาสะเปิดประตูมิติพาเด็กหนุ่มไปปารีสในเช้าวันเสาร์เพื่อกินครัวซองต์
เขายังเป็น 'คนรัก' ที่ดีพอไม่ได้
'ฉันไม่ได้ห้ามนายมีความรัก แต่นายรู้ใช่ไหมว่าเราเข้าไปก้าวก่ายเรื่องข้างนอกนั่นไม่ได้'
คำพูดของหว่องยังคงชัดเจนอยู่ในหัวของสเตรนจ์ เขาแอบโมโหเล็กๆ ที่โดนหว่องพูดใส่แบบนั้น เพราะตัวเขาเองนั่นแหละที่รู้ดีว่าอะไรควรไม่ควร และอะไรคือหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมา
"เมื่อก่อนฉันเคยคิดนะว่าตัวเองสมบูรณ์แบบแล้ว ทำทุกอย่างได้เพอร์เฟ็คท์ มีชีวิตที่ดีพร้อม จนตอนที่พบว่าต้องเสียมือทั้งสองข้าง ถึงได้รู้ว่าในโลกนี้ไม่มีอะไรสมบูรณ์แท้ ถึงตอนนี้ฉันก็ไม่เคยจะคิดว่าตัวเพอร์เฟ็คท์อีกเลย"
เหมือนกับว่าเขากำลังพูดกับตัวเองมากกว่าพูดกับอีกฝ่าย
"ตอนนี้คุณเองก็ไม่ใช่พวกแสวงหาอะไรแบบนั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ?"
เด็กคนนี้ดูออกหมดจริงๆ
"ไม่มีใครเพอร์เฟ็คท์หรอก คุณ ผม... หรือแม้แต่ พะ— บรูซ เอง"
มือข้างหนึ่งของเด็กหนุ่มยกขึ้นสอดประสานทับมือของเขาเอาไว้ แม้ทิมจะอายุน้อย แต่บางครั้งก็ทำให้สเตรนจ์รู้สึกว่าเจ้าตัวเป็นผู้ใหญ่กว่าวัย มือที่กำลังกุมมือของเขา มือข้างนั้นที่เคยจับอาวุธช่างกว้างขวาง อบอุ่น และยิ่งใหญ่เหมือนกับหัวใจของอีกฝ่าย
"แต่อย่างน้อยๆ ตอนที่อยู่ด้วยกันพวกเราก็เพอร์เฟ็คท์"
ทิมยิ้มอีกครั้ง เป็นรอยยิ้มที่สว่างสดใสแบบที่เจ้าตัวชอบทำอยู่บ่อยๆ
"แค่นั้นมันก็พอแล้วครับ"
ไม่รู้สิ บางทีตอนนี้เขาก็อาจจะกำลังยิ้มอยู่เหมือนกัน
ใช่... บางทีแค่นั้นมันอาจจะพอแล้วจริงๆ
-----------------------------------
Talk. ไม่คิดว่าจะได้เขียนยาวขนาดนี้โจทย์ยากมาก ไม่รู้ว่าคาร์หลุดไปเท่าไหร่แล้ว #ร้องไห้ หวังว่าทุกคนจะเอนจอยนะคะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in