……….

ตอนที่ 31 : เตรียมการ

“มันหายไปเลยวุ้ย !”  ริกเอ่ยขึ้นหลังจากจัดการเจ้า รปภ. กลายร่างได้สำเร็จ  ริกผลักเก้าอี้ตัวหนึ่งที่ขวางทางอยู่ออก  ก่อนเดินไปตามทางที่เต็มไปด้วยซากศพพนักงานหลายคนที่ถูกซอมบี้รุมกิน ตอนนี้ซอมบี้ไม่ค่อยมีแล้ว นานๆจะโผล่เข้ามาทางหนีไฟสักตัวสองตัว  ริกจึงเลือกที่จะจัดการด้วยมีดแทนเพราะไม่อยากส่งเสียงเพื่อเป็นการเรียกพวกมันมาอีก

            ริกเดินมาหยุดอยู่หน้าลิฟต์พลางกดปุ่มย้ำๆอยู่หลายทีซึ่งก็ไม่มีแม้แต่ไฟกระพริบบอกว่าติดด้วยซ้ำ  “ไอ้นี่ ! จะเล่นซ่อนหารึไงวะ” ริกเอ่ย เดินต่อไปทางจนสุดทางเหมือนจะมีห้องอยู่อีกห้องหนึ่งที่ตนยังไม่เคยเจอ “ในนี้รึเปล่าหว่า...”  ริกบิดกลอนประตูก่อนค่อยๆ ผลักเข้าไปช้าๆ

ภายในห้องมีแสงไฟจากเพดานเป็นแสงสลัวๆ สีส้มอ่อนก่อนที่สายตาริกจะไปหยุดอยู่ที่แคปซูลมากมายที่ส่งตนมาในเกมส์นี้  “อย่าบอกนะว่ามึงตามมันกลับไปนอกเกมส์น่ะ”  ริกเดินสำรวจภายในห้องไม่มีร่องรอยการต่อสู้น่าจะเป็นห้องห้องเดียวที่เรียบร้อยที่สุดก็ว่าได้ที่ไม่มีแม้แต่รอยเลือดเป็นทางยาวหรือผนังที่เต็มไปด้วยรอยเลือดที่เปรอะไปทั่ว

ตื๊ดด  ~ ตื๊ดด ~   เสียงข้อความในไอดีการ์ดดังขึ้นเบาๆริกหยิบไอดีการ์ดขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนอ่านข้อความ   “ทางนั้นเป็นไงมั่ง” เป็นข้อความที่ถูกส่งมาโดยเอิร์น

“ทำไมไม่โทรล่ะวะ ในเมื่อมันก็โทรได้แท้ๆ”  ริกพึมพำเบาๆ ก่อนใช้โปรแกรมในไอดีการ์ดโทรกลับไปหาเอิร์นที่ตอนนี้คงอยู่ที่ไหนสักแห่งข้างล่างนั่น

“โทรมาก็ได้ม้าง”  ริกพูดทันทีเมื่อเอิร์นกดรับ

“พอดียุ่งๆ น่ะเลยส่งข้อความเอาดีกว่า”  เอิร์นตอบ  “ข้างล่างเละเทะแล้วสินะ”  ริกถาม

“ใช่ วุ่นวายสุดๆ เลยล่ะ ว่าแต่ตอนนี้ข้างบนเป็นไงมั่งล่ะ จับตัวได้ยัง”เอิร์นถาม

“ไม่รู้สิ เจ้านั่นมันวาร์ปหนีไปแล้วน่ะ”  ริกตอบ

“ฮะ ! งั้นก็แย่แล้วสิ”  เอิร์นตกใจเมื่อได้ยินริกพูดขึ้น

“มีแย่กว่านี้อีกนะ อยากรู้มะ”  ริกถาม  “อะไรวะที่ว่าร้ายกว่านั้น”  เอิร์นถามd]y[

“ไออ๋องมันตามไปน่ะสิค้าบ ไปไม่บอกกูด้วยไง”  ริกตอบ

“หม่ายก็อด ! อโลนเลยสิมึงทีนี้ แล้วมึงคิดจะตามไปมั้ยล่ะ” เอิร์นถาม

“ไม่รู้ดิ แล้วนี่มีแผนการอื่นป่ะล่ะ ถ้าไม่มีกูอาจจะตามมันไป”

“เดี๋ยวถามซิลว่าก่อนนะ  ซิลว่า !” เอิร์นหันกลับไปตะโกนเรียกซิลว่า

“.....”  

เงียบไปสักพักก่อนจะเสียงซิลว่าจะดังขึ้น  “เพื่อนเธอมันตามหมอนั่นกลับไปแล้วสินะงั้นเธอก็ลงมาเจอที่ชั้นใต้ดินละกัน พวกเราจะไปเอายาจัดการกับเจ้าพวกซอมบี้อยู่น่ะ” ซิลว่าอธิบาย

“มันมียาด้วยรึ”  ริกสงสัย  “ไว้เดี๋ยวค่อยคุยรายละเอียดแต่ทีนี้ครั้นจะให้เธอตะลุยลงมาจากชั้น 14 ก็คงเป็นไปไม่ได้  มันยังมีอีกวิธีหนึ่งก็คือไอ้เจ้าแคปซูลที่ไว้ใช้วาร์ปน่ะ มันจะมีแผงไว้สำหรับกำหนดพื้นที่ที่จะไปได้”

“อ่าฮะ แล้วไงต่อ”

“ทีนี้ที่ชั้น 3 ของตึกน่ะมันจะมีส่วนที่ถูกกั้นไว้ข้างหลังสำหรับผู้เล่นที่ต้องการจะออกจากเกมส์ก่อนเวลากำหนดอยู่ถ้าพวกเธอสังเกตตอนขึ้นก็คงจะเห็นแหละ เธอก็แค่กำหนดตำแหน่งใหม่มันก็จะส่งเธอลงมาชั้น 3 เลย แล้วทีนี้มันก็อาจจะง่ายหน่อยในการลงมาชั้นใต้ดินน่ะ”ซิลว่าอธิบาย

“มันก็ง่ายขึ้นเยอะล่ะนะ แต่ก็ยังยากอยู่ดีแหละ แต่เอาไงก็เอามันก็ยังดีล่ะนะ แล้วเดี๋ยวผมจะไปรอที่ชั้นใต้ดินล่ะกันคับ.....  เอ่า เวรกรรม นี่สายตัดไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”  ริกพูดด้วยอาการเซ็งๆเมื่ออยู่ดีๆสายก็ถูกตัดไปทั้งๆ ที่ตนก็พูดไปซะเยอะแต่อีกฝั่งกับไม่ได้ยินซะอย่างนั้น

“คนเดียวก็คนเดียววะ !”  ริกพูดให้กำลังใจตนเองก่อนจะเดินไปปิดประตูห้องช้าๆ กลัวว่าซอมบี้จะโผล่เข้ามาไม่รู้ตัว  เขาก้มลงไปดูแผงแสดงสถานะของเครื่องซึ่งยังคงติดอยู่ ก่อนจะมองหาพื้นที่ในการวาร์ปว่าสามารถไปที่ไหนได้บ้าง  “อ้า ! นี่ไง ชั้น 3 มีจริงๆ แฮะ”  ริกกดเลือกทันทีก่อนกดยืนยันการเปลี่ยนตำแหน่ง 

ริกนั่งลงกับพื้น หยิบกระสุนสำรองที่ซื้อมานำมาบรรจุในปืนพกและแม็กให้เรียบร้อยพร้อมลุยไว้ เมื่อเสร็จก็ลุกขึ้นและโน้มตัวลงนอนบนแคปซูลเอื้อมมือขึ้นไปเลื่อนฝาลงมาปิด  และเสียงของเครื่องก็เริ่มนับถอยหลังช้าๆ ริกหลับตาก่อนที่การนับจะสิ้นสุดและทุกอย่างก็มืดลง....

..........

“พักก่อน ๆ !”  เอิร์นตะโกนไล่หลังด้วยเสียงที่หอบแฮ่กจากการวิ่งอย่างต่อเนื่อง  ตอนนี้พวกตนเพิ่งมาถึงถนน 8  ทั้งสามฝ่าดงซอมบี้มา ไม่ว่าจะเป็นตรอกซอกซอยที่อยู่ๆพวกมันก็โผล่พรวดเข้ามาดื้อๆ ทำเอาทั้งสามมีสะดุ้งตกใจไปตามๆ กันยังดีที่แถวนี้มีผู้เล่นที่ปักหลักนำข้าวของในห้างร้านต่างๆ นำมาเป็นบังเกอร์ป้องกัน และโชคดีที่ว่าถนนแถวนี้เป็นแหล่งรวมอาวุธและยา ทำให้ซอมบี้นั้นไม่ค่อยหนาตาเท่าไหร่  แต่แน่นอนว่าจำนวนผู้รอดชีวิตนั้นมีไม่น่าจะถึงพันคนด้วยซ้ำจากการคาดเดาว่ามีการติดเชื้อไปแล้วเกือบสามพันกว่าชีวิตจากอัตราจุคนของเมืองนี้ที่สามารถจุได้มากเกือบสี่พันกว่าคนด้วยกัน

“เข้ามาในนี้มา เร็วเข้า !”  ซิลว่าตะโกนเรียกทั้งสองให้เข้ามาในตัวร้านขายอาวุธเล็กๆร้านหนึ่ง เปาจัดการยิงซอมบี้ที่วิ่งรี่เข้ามาหาตนก่อนเร่งเอิร์นให้ไวขึ้นอีก  เปาปิดประตูตามหลังทันทีที่ทุกคนเข้ามาครบก่อนจะลากทั้งโต๊ะทั้งตู้วางอะไรต่อมิอะไรก็ได้มาขวางเอาไว้ อีกด้านเอิร์นกับซิลว่าก็กำลังฟาดฟันกับซอมบี้ที่อยู่ในร้านก่อนที่ชั้นล่างจะปลอดภัยปราศจากซอมบี้  

“เหนื่อยโคตรๆ เลย ถ้าไปต่อนี่จุดจบคงหมดแรงแล้วโดยซอมบี้รุมทึ้งตายแน่” เอิร์นพูด

“เว่อร์ไปและๆ”  เปาเดินเข้ามาหาเอิร์นที่นั่งอยู่บนเคาน์เตอร์คิดตัง  หอบหายใจแรงด้วยความเหนื่อยไม่แพ้เพื่อนของตน   “เริ่มหิวแล้วด้วยสิ” เอิร์นว่า  “ตลอดแหละมึงน่ะ เหนื่อยหิว มีอยู่สองอย่าง”

“เราขึ้นไปชั้นดาดฟ้ากันเถอะ จะได้มองเห็นบริเวณกว้างด้วย”  ซิลว่าแนะนำพลางดื่มน้ำจากขวดที่ไม่รู้ไปหยิบมาจากไหน

            ทั้งสามเดินขึ้นมายังชั้นสองซึ่งก็ไม่พบเจอซอมบี้แต่อย่างไรมีแต่กล่องมากมายที่ข้างในบรรจุอาวุธยุทโธปกรณ์ต่างๆ ซิลว่าผลักบานประตูเหล็กออกขึ้นมายังชั้นสามซึ่งเป็นชั้นดาดฟ้าของร้านนี้ เปาและเอิร์นมองลงไปข้างล่างถนนที่เต็มไปด้วยซากศพและเหล่าซอมบี้ที่เดินกันเกลื่อนกลาดไปทั่ว ทั้งสองยังคงมองเห็นกลุ่มคนที่ยังรอดชีวิตที่ต่างยืนหยัดต่อสู้อย่างสุดใจเพื่อหวังจะรอดออกไปให้ได้

“นี่เราก็ถึงหน้าตึกแล้วนี่เนอะ”  เปาพูดขึ้น  เอิร์นและซิลว่าพยักหน้าเป็นการเห็นด้วย

“ซอมบี้มันออกทางประตูอย่างเดียวเลยหรอวะ” เอิร์นพูดขึ้นเมื่อหันมามองอีกฝั่งที่สามารถเห็นตัวตึกของบริษัทเกมส์ได้ถนัดตา 

“คงงั้นล่ะมั้ง นี่เรายังเหลือตั้งสองถนนกว่าจะเข้าตัวอาคารได้”  ซิลว่าบอกก่อนจะนั่งพักเหนื่อยบนเก้าอี้อลูมิเนียมเก่าๆ

“พักหายเหนื่อยอีกสักหน่อยเดี๋ยวค่อยลงไปลุยกันต่อละกัน”  เปาพูดขึ้นก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งพิงผนังกำแพงดาดฟ้าพลางยกน้ำของตนขึ้นดื่ม

……….

//สิ้นสุดกระบวนการเคลื่อนย้าย//  

เสียงในแคปซูลดังขึ้น  ริกเอื้อมมือเปิดฝาแคปซูล ค่อยๆ แง้มขึ้นทีละนิดเพราะยังไม่รู้ว่าตนมาโผล่กลางดงซอมบี้รึเปล่า ก่อนจะสังเกตว่าภายในห้องมีสภาพเรียบร้อยยังไม่ได้โดนบุกรุกจึงกล้าที่จะเปิดประตูขึ้น  เขาลุกขึ้นมายืนอยู่ในห้องที่มีแคปซูลกว่า20 เครื่องได้จากที่ซิลว่าบอกมาว่าชั้นนี้เป็นที่สำหรับผู้ที่ต้องการออกจากเกมส์ก่อนระยะเวลาที่กำหนด

“ในห้องนี้ก็มีไฟฟ้าแฮะ คงไม่ได้มีเฉพาะชั้นที่มีไอ้เครื่องนี่หรอกนะ” ริกเอ่ยก่อนจะหยิบไฟฉายขึ้นมาพลางเปิดปิดดูว่ายังใช้การได้ดีอยู่รึเปล่า“เผื่อไว้ละกัน”  ริกเหน็บปืนไว้ที่ใส่ปืนบริเวณต้นขาก่อนจะก้มจับมีดดูว่ายังอยู่รึเปล่า

“เอาล่ะ”   ริกให้สัญญาณตัวเองก่อนเดินไปหน้าประตูห้อง  จับลูกบิดประตูเตรียมบิด  “ฟู่ว ~”  ริกถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือกก่อนค่อยๆเปิดบานประตูออก

            ข้างนอกเป็นทางเดินมืดๆยาวไปข้างหน้ากับหลัง  สองข้างมีแต่ห้อง  พอเดินไปเปิดดูก็พบว่าเป็นเหมือนกับห้องที่ตนออกมา  จึงไม่คิดที่จะเดินไปข้างหลังเพราะคงเหมือนๆ กัน ริกก้าวเดินไปตามทางที่มืดสนิทด้วยไฟฉายในมือหนึ่งกระบอก ทุกย่างก้าวจะได้ยินแต่เสียงฝีเท้าตนเองที่เหยียบลงบนพรมที่ถูกปูเอาไว้ตลอดทาง ริกส่องไฟไปตามพื้น ระหว่างทางพลางสังเกตสิ่งของต่างๆรอบตัว  รอบตัวไม่มีแม้แต่คราบเลือดสักหยดเหมือนกับว่าละแวกนี้ยังไม่โดนรุกล้ำเข้ามาแต่อย่างใด

“ในที่สุดก็เจอประตูออกสักทีสิน่า แต่ทำไมไม่ค่อยอยากออกเท่าไหร่เลยไม่รู้แฮt” ริกพูดกับตนเองเมื่อส่องไฟไปเจอกับประตูข้างหน้าเมื่อเดินมาได้สักพัก แสงไฟอ่อนๆ ที่รอดใต้ช่องประตูมาบ่งบอกว่าข้างนอกพอจะมีแสงไฟบ้าง  เขานึกขึ้นได้ว่าตอนแรกที่ตนกับอ๋องเข้ามาครั้งแรก  ชั้นที่หนึ่งกับสามแทบจะเป็นกระจกใสทั้งชั้นทำให้มองเห็นภายนอกได้ส่วนชั้นสองรู้สึกจะมีแค่บางส่วนเท่านั้นเพราะเป็นแหล่งขายของมือสองและสมาคมต่างๆ

“โอ้ว หม่ายก็อด”  ทันทีที่ริกเปิดประตูก็ต้องตกใจ ประตูที่ริกออกมาเป็นประตูหลังเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ซึ่งเลยเคาน์เตอร์ไปมีซอมบี้อยู่กระจัดกระจายเต็มไปหมดยากที่จะเลี่ยงได้ 

“ไม่ออกก็ตาย ออกก็ตาย คิดหนักเลยกูทีนี้”  ริกค่อยๆ ปิดประตูช้าๆก่อนก้มตัวลงนั่งหลังบานประตูเพื่อคิดหาวิธีไปต่อ

……….

“เอาล่ะ ไปกันต่อเถอะ เดี๋ยวมันจะสายเกินแก้”  ซิลว่าพูดพลางละสายตามาจากเหล่าผู้คนข้างล่าง  ทั้งสามคนเดินลงมาในร้าน  ซิลว่าบอกให้เอิร์นกับริกหยิบไฟฉายที่สามารถติดเข้ากับปืนไปด้วยเพราะว่าภายในอาคารมันมืดก่อนที่ซิลว่าจะหยิบไฟฉายมาด้วยหนึ่งกระบอก

            เปาค่อยๆแง้มประตูเปิด  ทันทีที่ก้าวออกซอมบี้ก็วิ่งมาทางตนทันที  เปาจัดการใช้ปืนสไนเปอร์ของตนฟาดแทนเพื่อจะได้ไม่เกิดเสียงดังเป็นการเรียกซอมบี้ เนื่องด้วยพวกซอมบี้ส่วนใหญ่จะมุ่งไปยังเสียงปืนของพวกที่ยังคงมีชีวิตรอดอยู่ทำให้พวกเขาสามารถเคลื่อนที่ไม่ลำบากมากนัก

            ทั้งสามฝ่าเหล่าซอมบี้ด้วยการฟาดและใช้อาวุธประชิด เพื่อไม่ทำให้เกิดเสียง  แต่ในถนน 9  เหล่าซอมบี้ก็เริ่มมากขึ้น  พวกมันอยู่กระจัดกระจายบนเดินทั้งถนนและในตรอกต่างๆ รวมทั้งในอาคารด้วย  แต่ทุกถนนที่พวกตนผ่านมาจะมีเหล่าผู้รอดชีวิตแทบทุกถนน

“พวกเราจะเข้าข้างหน้าเลยใช่มั้ยเนี่ย”  เอิร์นที่อยู่รั้งท้ายถามขึ้นพร้อมกับถีบซอมบี้ที่พรวดพราดเข้ามาหา  

“ใช่สิ แล้วมึงจะไปเข้าทางไหนล่ะวะ”  เปาตอบกลับระหว่างที่ทั้งสามอยู่ในตรอกกำลังเข้าไปในตัวตึก 

“รู้สึกข้างหน้าจะมีผู้คนอยู่เยอะใช่เล่นนะเนี่ย ฟังจากเสียงปืนแล้ว” ซิลว่าเอ่ยขึ้น

“จริงด้วยแฮะ”  เปากับเอิร์นเห็นด้วยเมื่อทั้งสองต่างก็ได้ยินเสียงปืนดังลั่นมาจากทางข้างหน้า  ตอนแรกพวกตนไม่ได้ใส่ใจเสียงรอบข้างเท่าไหร่  เอาแต่ระวังพวกซอมบี้อย่างเดียว เลยไม่ได้สนใจรอบตัวมากนัก   “หวังว่าโผล่ไปจะไม่คิดว่าเราเป็นซอมบี้หรอกนะ”เอิร์นบอก

            ทั้งสามวิ่งออกมาจากตรอกโผล่ถึงถนนหน้าตึกจนได้ ก่อนจะเห็นว่ามีผู้เล่นร่วมสองร้อยกว่าคนได้ช่วยกันนำสิ่งของต่างๆไม่ว่าจะเป็น โต๊ะ  เก้าอี้  ม้านั่งต่างๆ มาช่วยกันทำบังเกอร์แทบล้อมรอบตัวอาคารที่เป็นแหล่งปล่อยซอมบี้ออกมา มีการนำสิ่งของเหลือใช้ต่างๆ มากั้นเสริมไว้มากมายเป็นเหมือนกับหลุมหลบระเบิดของทหารสมัยก่อนที่ไว้ใช้เดินไปมาอยู่ข้างใน

“เฮ้ ! เจ้าสามคนตรงนั้นน่ะ รีบวิ่งมาเร็วเข้า!”  ผู้ชายคนหนึ่งตะโกนเรียกทั้งสามให้รีบวิ่งเข้าไปในสิ่งก่อสร้างที่พวกตนสร้างขึ้นมา   “ทางนี้ๆ”  พวกเราสามคนค่อยๆ ต่อคิวกันมุดเข้าไปใต้โต๊ะและคลานผ่านเก้าอี้สำนักงาน  ม้านั่งในสวนกองอยู่เหนือหัวพวกเราระหว่างคลานเข้าไปจนทั้งสามเข้ามาอยู่ข้างในบังเกอร์ได้สำเร็จ 

“ไม่อยากจะเชื่อว่าข้างนอกยังมีคนรอดอยู่อีก” ชายในชุดลำลองกล่าวขึ้นเป็นคนเดียวกับที่เรียกพวกเราเข้ามาข้างใน  

“มันกันอยู่จริงๆ หรอ ไอ้พวกเนี้ย”  เอิร์นถามพลางมองไปรอบๆ ตัวที่มีแต่โต๊ะไม้โต๊ะเหล็ก  เก้าอี้ธรรมดาๆหลายร้อยตัววางทับซ้อนไปมาเต็มไปหมด

“คงเพราะเรามีกำลังพลมากพอด้วยล่ะมั้ง ไม่งั้นมันคงล่มมาหมดแล้วล่ะ” ชายในชุดลำลองตอบ

“แล้วถ้าพวกเราจะเข้าตึกต้องไปออกตรงไหนล่ะเนี่ย”  ซิลว่าถาม

“จะบ้ารึไง ! มีใครคิดจะเข้าไปข้างในที่ไหนล่ะ” ชายวัยกลางคนที่ไม่รู้โผล่มาตอนไหนพูดขึ้น

“ข้างในนั้นมันมีของที่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้น่ะสิ”  ซิลว่าอธิบาย

“เพิ่งสังเกตว่าเธอเป็นคนของเกมส์นี้ อาจจะทำได้ก็ได้แต่ฉันไม่รับรองหรอกนะว่าจะรอดออกมาน่ะ”

“พวกเราออกมากันเองได้อยู่แล้ว”  เอิร์นตอบแทนซิลว่า

“แล้วพวกเราจะไปยังไงล่ะ”  เปาถาม 

“ไม่ยากหรอก ก็แค่ปีนข้ามไปแค่นั้นแหละ”  ชายคนแรกตอบ

“แล้วก็กองไว้ซะสูงเชียวนะ”  เอิร์นพูดพลางมองกองสิ่งของข้างหน้าตนที่มีผู้คนที่รอดช่วยกันยิงผ่านช่องว่างจัดการซอมบี้ที่ทยอยออกมาจากตึก

……….