..........
ตอนที่ 17 : แวะเหนื่อยกลางทาง
ปัง !
“โอ้ ~ ไม่แม่นเลยมึงเนี่ย” ผมพูดขึ้นเมื่อเห็นริกยิงไม่ถูกซอมบี้ที่วิ่งตามรถมา ตอนนี้ผมกับริกใช้เวลาว่างขณะนั่งอยู่บนกระบะซ้อมยิงปืนกับพวกซอมบี้ที่วิ่งตามมา พวกเรายิงพวกมันจนเหลือไม่ถึง10 ตัวแล้ว
“มึงว่ารถมันขับช้าลงรึเปล่าวะ” ริกถามพลางเปลี่ยนแม็ก
“นั่นสิ ลองถามพวกมันดูมะ” ผมวางปืน ก่อนเคาะกระจกหลังเรียก
“มีไรป่าว” ผมได้ยินเสียงเอิร์นตะโกนออกมาทางหน้าต่างปนกับเสียงลมพัด
“ป่าว ! แค่รู้สึกเหมือนมึงขับช้าๆ น่ะ” ผมตะโกนแข่งกับเสียงลม
“ไม่มีอะไรหรอก แค่น้ำมันจะหมดน่ะ !” เอิร์นตอบ
“อ๋อ ~ น้ำมันกำลังหมด ...จะบ้ารึไง มึงล้อกูเล่นใช่มั้ย !” ผมตะโกนโต้ลมถาม
“ไม่มีอะไรต้องห่วงหรอกน่า ข้างหน้ามีปั้มน้ำมันเว่ย” เอิร์นตอบ
“แล้วมันจะถึงหรอวะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกเรื่องรถอ่ะ ปล่อยพวกกูเถอะ จัดการซอมบี้ต่อไป !” เอิร์นว่า ผมเขยิบตัวมาให้ไอริกที่ตอนนี้จัดการซอมบี้ไปเกือบหมดแล้วระหว่างที่ผมคุยกับเอิร์นอยู่
“มันว่าไรวะ ! กูไม่ได้ยิน ทั้งเสียงปืนเสียงลมกลบหมด” ริกถามพลางยัดกระสุนลงไปในแม็กสำรอง
“น้ำมันใกล้หมดแล้ว แต่มันบอกข้างหน้ามีปั้มอยู่” ผมบอก
“ก็แล้วไป ...นี่กูเหลือไว้ให้มึงนะ” ริกพูด
“ขอบใจๆ” ผมมองไปที่ซอมบี้สองสามตัวที่ยังคงวิ่งตามรถอยู่ก่อนจะคว้าสไนเปอร์ขึ้นมาฝึกยิง
“กูว่าบอกไอ้สองคนหลังเตรียมของให้พร้อมเถอะ” เปาบอกเอิร์น
“อีกแค่ไม่ถึงโลเองก็ถึงแล้วนี่” เอิร์นพูด
“มึงรู้มั้ยที่รถมันวิ่งอยู่เนี่ยเพราะมันเป็นทางลาดลงเว่ย มันดับไปได้สักพักแล้ว”
“ฮะฮะ จะอำก็มีขอบเขตบ้างสิวะ” เอิร์นหัวเราะ
“งั้นมาดูหน้าปัดนี่มา มึงเห็นว่ามันติดรึเปล่า” เปาถาม
“…ไม่”
“แล้วหมายความว่าไง”
“…ต้องบอกไอ้สองคนข้างหลัง” เอิร์นตอบแต่ตอนนี้ไม่รู้สึกขำแล้ว
“ถูก”
ก้อง ! เสียงเคาะกระจกดังขึ้นข้างหลัง ผมกับริกหันหลังไปตามเสียงทันที ริกเถิบไปหาเอิร์นข้างๆ กระจกมันเพื่อจะฟังในสิ่งที่เอิร์นจะพูดขณะที่ผมกำลังเตรียมกระสุนให้พร้อมเพราะเมื่อตะกี้เพิ่งใช้ไปกับพวกซอมบี้จนหมด
“มีอะไร” ริกตะโกนถาม
“เตรียมตัวให้พร้อมไว้” เอิร์นพูด
“โอเค ! กูพร้อมเสมออยู่แล้วเว่ย” ริกตะโกนตอบไปก่อนหันหลังกลับมา
“มันรีบบอกไปเปล่าวะ” ผมถามริก
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่ไงเราก็เตรียมพร้อมอยู่แล้วนี่” ริกว่า
พวกเราสองคนตอนนี้ต่างก็สะพายเป้เตรียมอุปกรณ์พร้อม ทั้งมีด ทั้งปืนพก กระสุนก็มีสำรอง ปืนก็อยู่ติดตัวแทบตลอดเวลา
“หรือว่า...”
“หรือว่าอะไร” ริกถาม
“เงียบก่อนดิ้” ผมบอกให้มันเงียบ
“......”
“รู้ยังว่าอะไรที่หายไป” ผมถามริก
“อืมม... เครื่องยนต์ !” ริกพูดออกมาเมื่อตนคิดได้
“ไอเปา !” ผมกับริกตะโกนพร้อมกัน
“มึงเพิ่งจะรู้รึไงฮะ !” ผมกับริกได้ยินเสียงเปาชัดมาก เพราะตอนนี้รถมันแทบจะเรียกได้ว่าอยู่กับที่แล้ว
แอ๊ด ~ ปึง !
เอิร์นเปิดประตูรถ ก้าวลงมาพร้อมกับสัมภาระของมันก่อนจะปิดประตูตามหลังโดยเปาก็ลงมาด้วยจากอีกข้าง
“เอ้า ! ลงมาๆ อีกไม่กี่ก้าวก็ถึงปั้มแล้ว”
“เกือบ 1 กิโลอ่ะนะ” ริกพูดก่อนกระโดดลงมาจากกระบะหลัง
“เราต้องเข็นรถไปด้วยสินะ” ผมว่า
“ช่ายแล้ว” เอิร์นตอบก่อนเดินผ่านผมไปยังท้ายรถ ผมกระโดดลงมาบ้างก่อนจะตามเอิร์นไปยังท้ายรถเพื่อจะได้ช่วยมันเข็น
“ไม่เจอซอมบี้ตอนนี้ก็ดีหรอก” ริกพูด
“ไอ้นี่ก็พูดอะไรไม่เข้าท่า” เปาตอบ ก่อนเดินไปยังหน้ารถเพื่อจะได้บังคับทิศทาง
“เอ้า ! เข็นแล้วนะ !” เอิร์นตะโกนพร้อมกับเริ่มออกแรงดันรถบรรทุกคันเล็กนี่โดยผมกับริกก็ออกแรงช่วยด้วยข้างๆ
“กูไปเป็นบอดี้การ์ดระวังภัยให้พวกมึงได้มะ” ริกพูดระหว่างออกแรงเข็นรถ
“ไม่ต้องๆ ช่วยกันเข็นเนี่ยแหละจะได้ไวๆ” เอิร์นบอก
“เร็วเข้า จะถึงแล้ว” เปาตะโกนบอกทุกคน
“มองจากไกลๆ ยังแลดูเก่าซะขนาดนี้ มันจะเหลือน้ำมันให้แน่นะ” ผมเอ่ยขึ้นมาด้วยความสงสัย
“ไม่ไปดูก็ไม่รู้หรอก” เปาตอบ
“…เฮ้ ! นั่นคนใช่มั้ยวะ หรือว่าซอมบี้ แต่ไม่ค่อยเหมือนซอมบี้นะ” ริกพูดขึ้นเนื่องจากตอนนี้ตามันพักอยู่ มันจึงเดินไปไหนมาไหนได้
“เอากล้องมาหน่อยดิเอิร์น” ผมถาม
ผมรับกล้องส่องทางไกลจากมือเอิร์นมา ก่อนจะเรียกริกมาดันรถต่อ ผมส่องไปยังปั้มน้ำมันข้างหน้า เห็นสภาพที่แทบไม่ต่างจากที่คิดไว้สักเท่าไหร่ ตัวร้านขายของก็สภาพเหมือนเคยโดนบุกมาแล้วหลายรอบ ส่วนตัวถังที่เอาไว้เติมน้ำมัน สายยางที่เอาไว้เติมก็ห้อยรุ่งริ่งแทบจะระพื้นอยู่แล้ว สภาพโดยรอบเรียกได้ว่ายับเยิบเลยทีเดียว เหมือนโดนทิ้งร้างไว้เป็นสิบๆ ปี ‘สงสัยคงจะเป็นเพราะแดดแรงล่ะมั้งสีอะไรมันเลยลอกรึเปล่า’ ผมพยายามคิดให้กำลังใจตัวเอง
ก่อนจะสังเกตเห็นสิ่งที่ริกมันสงสัยว่าเป็นผู้เล่นหรือซอมบี้ ผมเห็นเงาคนอยู่ภายในร้านมินิมาร์ทสองสามคนก่อนเห็นอีกสองสามคนแถวบ้าน น่าจะเป็นของเจ้าของปั้มนั่นแหละซึ่งอยู่ห่างจากตัวปั้มมาเกือบห้าสิบเมตร
“ไม่รู้ว่ะ แต่มีไม่ต่ำกว่า 5 แน่ๆมันหลบในสิ่งก่อสร้างเลยไม่รู้ว่าผู้เล่นหรือซอมบี้” ผมบอก
“ถ้าเป็นคน เรามีรถเป็นที่กำบังก็อุ่นใจขึ้นมาหน่อย” เอิร์นพูด
“งั้นเราก็เข็นต่อไปเหอะ ไอเปามึงเตรียมซุ่มยิงไว้ดีกว่า ไม่รู้มันจะโต้ตอบยังไง” ริกพูด
“โอเค” เปาผละจากรถมาเตรียมตัว
“ดูเหมือนพวกมันยังไม่รู้ว่าเราอยู่ตรงนี้นะ” ผมบอก
“งั้นเราเป็นฝ่ายเปิดดีกว่ามะ” เอิร์นเสนอ
“เอางั้นเลยรึ” ริกถาม
“อันที่จริงเรามีระเบิด อาวุธพร้อมนะถ้ายิงถล่มมันคงรอดยาก” ผมพูด
“ถ้ามีซอมบี้แถวนี้ มันคงตามมาเป็นกระพรวนอ่ะ” ริกตอบ
“เอาไงๆ นี่เราเยื้องจากปั้มมาไม่ถึงร้อยเมตรแล้วนา” เอิร์นถามขึ้น
“เข็นเข้าไปก่อนเลยแต่หลบๆ หน่อย ริกกับเปาคอยคุ้มกัน เดี๋ยวกูกับไอเอิร์นจะเป็นคนดันรถเอง” ผมพูดก่อนที่ทุกคนจะปรับเปลี่ยนตำแหน่งของตัวเองใหม่ เพื่อจะได้ตอบโต้และหลบได้สะดวกถ้ามีเหตุการณ์ฉุกเฉิน
ตอนนี้เราเข้ามาได้เกือบถึงหน้าปั้มแล้วแต่ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมสังเกตเห็นอะไรแวบๆตรงหางตา ก่อนจะเห็นริกคว้าปืนขึ้นมา
“มีไร” ผมถาม
“ถ้าเป็นซอมบี้มันคงออกมาแล้วแหละ” ริกตอบ
“กูก็ว่างั้น” เอิร์นเห็นด้วย
“ซอมบี้...”
“อะไรนะเปา” ริกถามย้ำเพราะเปาพูดเสียงค่อนข้างเบา
“ซอมบี้ ! ทั้งหมดมันคือซอมบี้และไม่ใช่แค่ในปั้มด้วย” เปาตะโกนแค่พวกเราสี่คนได้ยิน ก่อนจะเพยิดหน้าไปยังโขดหินซึ่งอยู่ห่างจากปั้มไปทางด้านหลัง
ซึ่งนั่นทำให้พวกเราพบกับกลุ่มซอมบี้ที่ยืนสะเปะสะปะไปทั่วหลังปั้มน้ำมันนี่ ผมไม่ได้สังเกตจริงๆ เพราะมัวแต่ระวังปั้มกับเจ้าบ้านนั่นไม่คิดว่าจะมีพวกมันอีกข้างหลัง
“แล้วทำไมมันไม่ออกมาล่ะ มันเห็นเราแล้วนี่” ผมถาม
“มึงนึกดูดีๆ นะซอมบี้ในเมืองเริ่มต้นมันอ่อนแอแต่เมื่อมันเห็นคนหรือสิ่งที่เคลื่อนไหวมันจะมาทันที แต่เจ้าพวกนี้ตั้งแต่ตอนเราขับรถฝ่ามาพวกมันมีพลังเยอะกว่าแต่เหมือนกลับว่าความรู้สึกมันก็ช้าด้วย” เปาอธิบาย
“เออ ว่ะ” ผมเพิ่งนึกได้และทุกคนก็เหมือนจะเข้าใจตรงกันแล้วในตอนนี้
“งั้นเราจะค่อยๆ เข็นไปให้ใกล้ที่สุดละกัน” เอิร์นพูด
เพล้ง ! ปัง ! ปัง !
“เกิดบ้าไรขึ้นวะนั่น” ริกพูดเมื่อได้ยินเสียง พยายามหาว่ามาจากไหน
“นั่นมันคนนี่ !” ผมบอก
“รู้สึกจะไม่ง่ายอย่างที่คิดซะแล้วสิ” เอิร์นรีบเข็นรถให้เร็วขึ้น ตอนนี้เราเข้ามาในตัวปั้มครึ่งคันแล้ว
ปัง ! ริกเปิดฉากยิงซอมบี้ที่วิ่งเข้ามาหาพวกเราก่อนเร่งให้รีบเข็นไปยังจุดเติมน้ำมันให้เร็วที่สุด
“ไอ้คนนั้นมันไปไหนแล้ว” ผมถาม
“นั่นดิ ! เปิดงานให้แล้วมันหายไปไหนแล้วเนี่ย” เปาพูดพลางยิงซอมบี้ที่วิ่งมาหาตัว
“มันมาเยอะขึ้นนะกูว่า” เอิร์นพูดพลางหันไปใช้ไม้กอล์ฟฟาดเข้าอย่างจังที่หัวของซอมบี้ตัวหนึ่งจนเลือดกระเด็นเต็มพื้น
“ปล่อยรถไว้นี่แหละ เอาชีวิตให้รอดก่อน” เปาพูดพลางหลบซอมบี้ขึ้นไปบนกระบะรถก่อนจะยิงซอมบี้ที่พยายามจะปีนขึ้นมาตกลงไป
“เฮ้ย ! เข้ามินิมาร์ทเถอะ ไปตั้งรับข้างในดีกว่า” ริกตะโกนขณะถีบซอมบี้กระเด็นถอยหลังไปและยิงซ้ำ
ปัง ! เปร้ง ! เสียงกระสุนปืนกระทบกับข้างตัวรถทำให้ทั้งสี่รู้ว่าตอนนี้พวกมันกำลังซุ่มเล่นงานพวกตนอยู่ด้ว
“หางานให้แล้วยังจะฆ่าพวกกูอีกนะ สงสัยต้องเคลียร์สักหน่อยแล้วม้าง” เอิร์นว่า
“สงสัยจะเข้าไม่ได้แล้วว่ะ” ผมพูดพลางยิงซอมบี้อีกตัว
“บ้านนั่นไง” เปาตะโกนบอกพลางยิงซอมบี้ที่เข้ามาใกล้รถ
“แล้วรถนี่ล่ะ ถ้าพวกมันขโมยไปทำไง” ริกถาม
“งั้นก็ยึดมินิมาร์ทซะเลยสิ จะได้ไม่ต้องไปไกล” เอิร์นแนะนำ
“นั่นสิ” ผมล้วงมือลงไปในเป้ก่อนจะหยิบระเบิดที่เหลือจากระเบิดกำแพงตรอกนั่นขึ้นมา ดึงสลักและขว้างไปหน้าประตูร้านมินิมาร์ท ก่อนบอกให้พวกมันก้มหลบแรงระเบิด
ตูม !
“ไม่ตายให้รู้ไป” ผมพูดขณะยิงซอมบี้ที่แห่กันมาไม่ขาดสาย ยังดีที่พวกมันวิ่งกันมาทีสองสามตัว ถ้ามาเป็นฝูงเราคงไม่รอดเพราะแรงมันเยอะกว่าตอนต้นมาก พวกเราจึงใช้วิธีจัดการยิงมันซะตั้งแต่มันยังไม่ถึงตัว
“เฮ้ย ! ระเบิดมันแรงไปเปล่าวะเล่นซะเข้าไปหลบไม่ได้แล้วมั้งเนี่ย” เปาตะโกนขึ้นเมื่อเห็นซากร้านมินิมาร์ทหลังโดนระเบิดเข้าไป
“ไปๆๆ ! เข้ายึดที่มั่นเว่ย !” ริกตะโกนก่อนยิงซอมบี้ตัวข้างๆ และวิ่งออกจากตัวรถเพื่อไปยังร้านมินิมาร์ทข้างหน้าที่ห่างแค่ไม่กี่ก้าว
“มันคึกอะไรของมันวะ !” เอิร์นพูดพลางวิ่งไปยังร้านมินิมาร์ท
“ไปกันเถอะ ! อ๋อง” เปาเรียกให้ผมที่กำลังวุ่นกับซอมบี้อยู่ให้รีบตามไป
..........
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in