……….

ตอนที่ 1 : เริ่มการผจญภัย

“อไลว์ฟ”  ผมเงยหน้าขึ้นมองป้ายโฆษณาเกมส์ขนาดใหญ่ที่ติดอยู่บนตึกระฟ้าสูงชะลูดใจกลางเมืองหลวงเคลโอมหานครอันเป็นศูนย์กลางของบรรดาเมืองน้อยใหญ่ที่อยู่รายล้อมรอบนอก

“อยากลองเล่นดูมั้ยล่ะไหนๆพวกเราก็เข้ามาในเคลโอทั้งที อีกอย่างช่วงทดสอบมันเปิดแต่ในเคลโอด้วยนะเว่ย”  ริกเพื่อนสนิทของผมเอ่ยชวนอย่างตื่นเต้นน้ำเสียงเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าเกมส์ในโลกเสมือนจริงนี้จะเป็นอย่างไร

“จะดีหรอวะ?”  ผมถาม

“มันจะไปเสียหายอะไรเล่างานเราก็เสร็จแล้ว มีเวลาว่างอีกตั้งสองสามวัน ลองเล่นดูพรุ่งนี้ค่อยกลับก็ไม่เสียหาย”

“แต่ดูเกมส์มันน่ากลัวๆ นะ” ผมมองรูปประกอบบนป้ายโฆษณาอีกครั้งประกอบการตัดสินใจดูเหมือนจะเป็นเกมส์เอาตัวรอดในโลกที่มีแต่พวกอมนุษย์

“แค่เกมส์เอง มึงอย่าคิดมากน่าไออ๋อง ว่าแต่เราต้องไปที่ไหนล่ะถึงจะได้เล่น”

“นั่นสิ”

            หลังจากจัดการมื้อเที่ยงแถวๆนั้นเสร็จ ผมกับริกก็มุ่งหน้าตามหาไอ้บริษัทเกมส์ที่ว่าแต่ในใจก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมมันต้องเล่นแค่ที่นี่ที่เดียว เกมส์อื่นๆแค่ช่วงทดสอบก็มีสาขาไปเปิดที่อื่นกันหมดแล้ว

            อาคารเกมส์ใหญ่โตโอ่อ่าทั้งตึกทาด้วยสีขาวสีอาด ประตูอัตโนมัติเลื่อนเปิดต้อนรับเราทั้งคู่เมื่อก้าวเท้าจะเข้าไปชั้นล่างของที่นี่มีพื้นที่โอ่งโถงกว้างขวางการประดับประดาไม่เหมือนกับบริษัทเกมส์แนวเอาตัวรอดสักนิดราวกับอยู่ในโรงแรมหรูระดับห้าดาวก็ไม่ปาน

            ผู้คนเยอะแยะมากมายส่วนใหญ่ก็เป็นวัยรุ่นรุ่นราวคราวเดียวกับผมประมาณสักยี่สิบปลายๆ จวบไปถึงวัยทำงาน ผมสังเกตจากแผนผังอาคารระหว่างรอริกที่กำลังต่อคิวลงทะเบียนตัวตึกนี้มีทั้งหมดเก้าชั้นด้วยกัน โดยมีชั้นสองและสามเป็นชั้นสำหรับบริการผู้เล่นเอาไว้พักผ่อน มีร้านอาหาร จุดนั่งเล่น ห้องอ่านหนังสือ ห้องนั่งเล่นพูดคุย บริการตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง

            ส่วนชั้นสี่กับห้าเป็นชั้นที่มีห้องสำหรับเล่นเกมส์ตลอดทั้งชั้นโดนสองชั้นนี้จุคนได้ชั้นละหนึ่งร้อยคน โดยแบ่งเป็นห้องย่อยๆ อีกหลายห้องแต่ละห้องจุได้แค่ห้าคนเท่านั้น ส่วนชั้นหกกับเจ็ดก็เป็นชั้นสำหรับไว้เล่นเกมส์เหมือนกันแตกต่างตรงที่ตัวห้องจะมีหลายขนาดให้เลือก ทั้งยังมีจุดบริการอาหารและบริเวณนั่งเล่นในชั้นต่างหาก เรียกง่ายๆ ก็พวกวีไอพีนั่นแหละ

“ไปๆ อยากเล่นจะแย่แล้ว”  ริกวิ่งมาหาผมเมื่อจัดการการลงทะเบียนเสร็จ

“มึงเลือกห้องส่วนตัวใช่มั้ย ไม่อยากไปนอนร่วมห้องกับคนไม่รู้จักว่ะ”ผมถาม

“เออสิวะ นานๆ จะเล่นทั้งทีจัดชุดใหญ่ไปเลย”  

“ว่าแต่วีไอพีนี่มันจะมีอะไรให้เราเป็นพิเศษมั้ยวะ” ผมถามส่วนใหญ่เกมส์อื่นจะมีให้ไม่มากก็น้อยแล้วแต่ผู้สร้างหรือตามโปรโมชั่นของบริษัท

“เห็นพนักงานบอกว่ามีนะ แต่กูก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน” ริกตอบ ก่อนจะเดินนำผมไปยังส่วนบริการลิฟต์รอไม่นานลิฟต์ก็ลงมาถึงชั้นล่าง ริกกดปุ่มชั้นเจ็ดซึ่งเป็นชั้นที่มันลงทะเบียนไว้

เมื่อเราสองคนก้าวขาออกจากลิฟต์ก็ปรากฏพนักงานต้อนรับสาวในชุดพนักงานสีขาวอมเทาออกมากล่าวต้อนรับและเดินนำเราทั้งคู่ไปยังห้องที่พวกเราได้เลือกไว้ซึ่งอยู่กลางๆ ของชั้น

“ถึงแล้วค่ะ ขอให้สนุกกับการเล่นนะคะ”  พนักงานสาวพูดด้วยน้ำเสียงสดใสพร้อมกับปิดประตูห้องให้เสร็จสรรพ

“เอาล่ะ เราจะเล่นกันกี่ชั่วโมงดีกูจะได้ตั้งเวลาถูกมันออกกลางคันไม่ได้นอกซะจากมึงจะตายน่ะ” ผมเอ่ยถามเมื่อทราบข้อมูลมาจากแผ่นพับที่อ่านระหว่างรอมันลงทะเบียน

“สองชั่วโมงครึ่งเป็นไง”  ริกถาม

“ในเกมส์มันวันละยี่สิบนาที...” ผมชะงักประโยคพลางคำนวณเวลา“อาทิตย์นึงเลยเรอะ!”

“มึงจะตกใจทำไมก็แค่อาทิตย์เดียว”

“นี่ไม่ใช่เกมส์เก็บเวล ตีมอน อัพสกิล หาของนะเว่ยนี่มันโลกที่มีแต่ซอมบี้นะเว่ย” ผมพูด

“แค่มีอาวุธพวกเราก็รอดแล้วน่า ปัญหาคือมันสุ่มเกิดให้พวกเราน่ะสิแต่โชคดีเราวีไอพีทั้งคู่เลยอยู่ห่างกันไม่เกินสี่ร้อยเมตร” ริกตอบ

“บอกกูทีว่านี่วีไอพีแล้ว ถ้าไม่วีไอพีมันไม่ไปเกิดกันคนละซีกโลกเลยหรอวะ”ผมบ่น

“เอาน่า อย่าไปคิดมาก” ริกตอบขณะเก็บสัมภาระในตู้เก็บของในห้องก่อนลงไปขึ้นไปนั่งบนแคปซูลรูปทรงสี่เหลี่ยม ที่มีจอมอนิเตอร์เล็กๆใช้ระบบสัมผัสในการตั้งค่าต่างๆ “พอมึงเกิดปุ้บก็รีบหาที่สูงๆเลยจะได้มองหากันเจอ อย่าเดินออกไปไกลกว่าเดิมก็พอต่างคนต่างเดินเดี๋ยวมันก็เกินสี่ร้อยเมตรอีก ตามนี้นะ”

ริกกดตั้งค่าเวลาใช้งานแคปซูล ก่อนล้มตัวลงนอนและปิดฝาแคปซูล ผมทำตามจัดการตั้งค่าเวลาตามที่มันบอกสองชั่วโมงครึ่งหรือหนึ่งอาทิตย์เต็มๆที่ผมกับมันต้องไปผจญวิบากกรรมในโลกที่เต็มไปด้วยซอมบี้บ้าคลั่ง

ผมทิ้งตัวลงนอน ดึงฝาเข้าหาตัวเพื่อปิด ค่อยๆ ตั่งสติก่อนจะหลับตาลงแล้วทุกสิ่งก็แปรเปลี่ยนเป็นความมืดเหมือนกับว่าร่างกายผมกำลังถูกเคลื่อนย้ายไปยังอีกสถานที่หนึ่งสถานที่ซึ่งการผจญภัยอันน่าตื่นเต้นกำลังรอพวกผมสองคนอยู่

..........