ตอนนั้น... จำได้ว่า...
สองวันสุดท้ายในซานฟรานซิสโก
เราสองคนเหนื่อยกันมาก
เหนื่อยจากการเดินทางร่วมเดือนที่ตะลุยวนไปตลอดชายฝั่ง West Coast
เราออกไปเที่ยวกันทุกวันแบบไม่พักเลย อึดมาก ฝืนกายหยาบกันมากทีเดียว
ความทรงจำในสองวันนี้เลยเป็นความทรงจำที่ขาดหาย(อีกแล้ว)
เห็นภาพก็รู้ว่าไปไหน แต่ตอนนั้นคิดอะไร รู้สึกยังไง มันก็ชักเลือนๆแล้วล่ะ
และเราว่าเราคงเหนื่อยจากการถือกล้อง
เลยยกให้เธอเป็นคนถ่ายเสียเป็นส่วนใหญ่
รูปที่ได้ก็จะเป็นรูปเราเดินนำหน้าเป็นส่วนมาก
เช่น รูปนี้
เรามาสังเกตได้ทีหลังว่าทำไมเธอถึงชอบถ่ายรูปเรานัก
ทั้งตอนเผลอๆ หรือถ่ายรูปตอนเราเดินนำอยู่ข้างหน้า
อย่างแรก เธอว่าตลกดี
อย่างที่สอง เธอว่า ก็เพราะไม่ได้มองคนอื่น ก็เลยถ่ายรูปเราแค่คนเดียว
ตอนนั้นเราก็ได้แต่ยิ้มเขินจนเกือบจะม้วนตัวเป็นเลขแปด
อะ อยากจะถ่ายอะไรก็ถ่าย
จะไม่ว่าอะไรแล้วว่าถ่ายรูปเราออกมาไม่สวย
ตอนนี้ที่มาดูรูปใหม่อีกที
เพราะว่าเราเดินนำหน้าเธอห่างเกินไป
และเดินไปไกลในทางของตัวเอง
จนลืมว่ามีเธอที่เดินตามหลัง
และคอยมองด้วยความห่วงใยอยู่เสมอ
เราสองคนเลยไม่ได้มาเดินข้างกันอีก
นั่นแหละนะ เราทุกคนล้วนเติบโต
และในความเติบโตนั้นก็มีการเปลี่ยนแปลง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in