และแล้วก็มาถึงจุดที่เรารอคอย
ในที่สุดบัสก็จอดที่ Grand Canyon South Rim
ความรู้สึกแรกเมื่อก้าวลงจากรถบัสคือ
อีเชี่ยยยยยยย
คิวรอเข้าห้องน้ำยาวสาสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ทั้งหัวดำหัวทองยืนต่อรอเข้าห้องน้ำกันยาวม๊าก
จนเราชักถอดใจ กะว่าจะหลบมุมตรงสุมทุมพุ่มไม้ซักที่
แต่เมื่อมองไปรอบๆก็พบกับพุ่มไม้หงิกๆ กองหิน และทรายหวีดหวิว
ไม่เวิร์คว่ะ
รอต่อแถวก็ได้
(ใครมาเที่ยวควรพกทิชชู่เปียกมาด้วยนะจ๊ะ ด้วยรักและหวังดี)
ระหว่างที่รอเข้าห้องน้ำนั้น
ลุงคนขับก็มานัดแนะเวลาว่าตอนนี้ๆจะต้องเดินกลับมารวมกันที่นี่นะ
จากนั้นก็แยกย้ายกันได้
บางคนเลือกเดินไปแค่จุดชมวิวเฉยๆแล้วเดินกลับมาที่บัส
แต่สำหรับเราสองคนแล้ว ไหนๆก็มาถึงแล้วอะ
ก็เลือกที่เจอเดิน treking แบบยาว คือเดินมันไปจนสุดทางนั่นแหละ เดินไปเรื่อยๆ
และนัดเวลากับคนขับรถไว้ว่าให้ไปรอรับที่จุดสิ้นสุดของเส้นทางเดิน
เอาล่ะ พร้อมแล้ว
ไปค่ะ
แก๊!!! ชั้นมาถึงแล้วว้อยยยยยยยยยยย
ได้มาประทับรอยเท้าทิ้งไว้ที่นี่แล้วเว้ย
โอ๊ยยยย
แว้บแรกที่เดินขึ้นเนินไปแล้วเจอกับภาพเขาสลับซับซ้อนไปมาแล้วหัวใจแทบหยุดเต้น
หันไปยิ้มให้คนข้างๆที่เดินมาด้วยกันด้วยความตื้นตัน
นึกขอบคุณอยู่ในใจเขาที่บ้าบอตามมาด้วยกัน
โปรดสังเกตหมู่มนุษย์ที่จุดชมวิว
นี่คือสาเหตุว่าทำไมเราถึงเลือกเดิน
คนเยอะแยะเป็นมดเลยวู้ย
เห็นสีของหินที่เป็นชั้นๆนั่นไหม
ของจริงสวยมาก ยิ่งใหญ่มากจริงๆ
อยากให้ไปเห็นของจริงเลยล่ะ
เพราะดูจากภาพถ่ายแล้วมันเทียบกันไม่ติดเลย
มองดีๆตรงซอกเขาจะเห็นแม่น้ำด้วยแหละ ซูมๆรูปดูเอาเด้อ
รู้สึกว่าตัวเองเล็กลงมากๆเลยล่ะ เทียบกับความยิ่งใหญ่ของธรรมชาติเบื้องหน้า
มนุษย์เรานอกจากจะตัวเล็กแล้ว
ยังมีอีโก้และความทะนงตนว่ายิ่งใหญ่เหลือเกินด้วยนะ
พวกเราสร้างปัญหาต่างๆมากมายมาทำร้ายโลกของเราเยอะแยะ
จนบางทีก็คิดว่าอยากให้เผ่าพันธุ์ของเราสูญสิ้นไปให้หมดเลยก็ดี
เอาวิธีแบบในหนังสือ Inferno ของ Dan Brown ก็ได้ ไม่โหดร้ายเท่าไร แต่ก็ได้ผลดี
ตัดภาพมาที่เขา ผู้ลากแตะฮิปโปตลอดเวลา เฮ้อ...
ก็เป็นทางแบบนี้ไปเรื่อยๆนั่นแหละ
มีคนเดินสวนไปสวนมาเกือบตลอดเวลา
เราเดินถ่ายรูปไปเรื่อยๆ
กระโดดบ้าง เก็กท่านี่นั่นนู่นสนุกดี
ซึ่งก็ไม่เอามาลงให้ดูหรอก ว้ายยยย
และก็เดินไปที่จุดนัดพบ ซื้อไอติมกินแก้ร้อน
ก่อนที่จะหลับยาวมาบนบัสจนกลับมาที่เวกัส
จากนั้นก็กินอาหารจีนที่ให้อารมณ์แบบในหนังของหว่องกาไวในตอนที่แล้ว
เก็บของใส่กระเป๋าพร้อมเดินทางต่อ
ตอนเช้าก็รีบนั่งบัสมาที่ท่าอากาศยานนานาชาติแมคคาร์แรน
เช็คอิน โหลดกระเป๋า และมุ่งหน้าไปยังจุดหมายต่อไป
ซึ่งเราสองคนจะเป็นที่ไหนเดี๋ยวจะมาเล่าต่อนะ
: )
อ้อ...
แกรนด์แคนยอนเปลี่ยนไปเราอย่างนึงแหละ
พอเราได้ไปเห็นความยิ่งใหญ่ของธรรมชาติแบบนี้แล้ว
เราตั้งปณิธานเงียบๆอยู่ในใจว่า
จากนี้ไปเราจะใช้ชีวิตเพื่อที่จะได้เห็นอะไรแบบนี้อีก
เกิดมาแล้วต้องใช้ชีวิตให้คุ้มค่า
และความตั้งใจดังกล่าวก็เป็นแรงผลักดันให้เราเป็นตัวของเราในทุกวันนี้นี่แหละ
ด้วยรัก...จาก...
เฮ้ย ผิดเรื่อง!
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in