มืดแล้ว...

วันนี้ท้องฟ้าไม่มีแสงดาวเลยนะ

มีแค่แสงไฟสลัวๆ จากเสาไฟฟ้าริมถนน และแสงจากไฟนีออนหลากสีสันที่เรียงรายอยู่ตามทาง

บรรยากาศเงียบๆ รอบตัวก็พานให้สมองคิดไปถึงหน้าคุณคนนั้นอีกแล้ว

โคตรแย่เลยนะ 

ทั้งๆ ที่บอกตัวเองว่าจะพยายามไม่คิดถึงแล้วแท้ๆ แต่พอคิดแบบนี้ทีไรมันจะต้องมีอะไรหลายๆ อย่างมาทำให้นึกถึงคุณอยู่ร่ำไปจริงๆ

พอตัดสินใจว่าจะไม่ใส่ใจ ไม่สนใจ จะไม่พยายามมองหาคุณอีกแล้วทีไร ฟ้าเหมือนจะแกล้งให้เราต้องเดินไปเจออะไรที่พานไปนึกถึงคุณทุกที

แล้วสิ่งที่คิดต่อไปหลังจากนั้นก็ยิ่งทำให้หน่วงไปมากกว่าเดิม เพราะฉันรู้ว่าในขณะที่ฉันกำลังคิดถึงคุณแบบนี้ คุณเองไม่แม้แต่จะมีภาพของฉันอยู่ในสมองเลยด้วยซ้ำ

ทุกอย่างระหว่างเราตอนนี้มันช่างดูเลือนรางดีนะ 

เลือนรางเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเลย ทั้งๆ ที่ฉันยังจดจำรอยยิ้มของคุณได้ชัดเจนแท้ๆ

บางทีความคิดถึงอาจเป็นสิ่งที่ร้ายกาจที่สุดแล้วก็ได้ ร้ายกาจกว่าคุณเสียอีก

เพราะไม่ว่าท้องฟ้าจะทอแสงสว่างแค่ไหน จะมืดแค่ไหน ความคิดถึงของฉันที่มีต่อคุณมันก็ยังเด่นชัดอยู่แบบนั้นเสมอนั่นแหละ 

ฉันไม่ได้อยากลืมคุณนะ ไม่ได้อยากลืมช่วงเวลาดีๆ ที่มีด้วย

แต่ฉันแค่อยากเลิกคิดถึง เลิกนึกถึงคุณต่างหาก เพราะรู้ว่าคิดยังไง จะนึกยังไง ยังไงมันก็ไปไม่ถึงคุณอยู่แล้ว...

ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว

กลับบ้านดีๆ นะคุณ แล้วก็นอนหลับฝันดีด้วย

คุณท้องฟ้าของฉัน :)