คุณเคยดูซีรีย์หรือหนังแล้วรู้สึกว่าทำไมบทมันช่างตรงกับชีวิตเราอย่างน่าบัดซบบ้างไหมคะ

ความรู้สึกเชื่อมโยงระหว่างตัวเรากับบททำให้เรารู้สึกอินไปตามเนื้อเรื่องได้อย่างง่ายดาย

ฉันเองก็เพิ่งได้ดูซีรีย์เรื่องนึงที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับการแอบรักเขาข้างเดียวมา ดูไปแรกๆ เนื้อเรื่องก็น่ารักดีอยู่หรอก นางเอกพยายามทำทุกทางเพื่อเอาชนะใจพระเอกที่ดูเหมือนจะไม่เคยสนใจไยดีเธอเลย

แต่ก็อย่างว่า

ความอดทนของคนเราบางทีมันก็มีจำกัดน่ะนะ

ฉันดูมาถึงฉากที่นางเอกต้องมานั่งร้องไห้เสียใจเพราะพระเอกดูเหมือนจะชอบคนอื่น นางเอกก็พยายามทำเต็มที่แล้ว เต็มที่เท่าที่คนๆ นึงจะสามารถแล้วจริงๆ แต่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงไปไม่ถึงใจเขาสักที

น้ำตาฉันไหล...

ฉันไม่ได้เสียใจไปกับนางเอกหรอก

แต่ฉันเสียใจที่ตอบคำถามของนางเอกในเรื่องได้มากกว่า

คำตอบของคำถามที่ว่าทำไมไปไม่ถึงใจเขา ทำไมพยายามเต็มที่แล้วยังดูไร้ความหมาย

คำตอบของทุกคำถามที่ฉันรู้อยู่ในใจแต่ไม่กล้ายอมรับ ทั้งๆ ที่ฉันก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ใช่ทุกครั้งที่เราจะสมหวังกับความรักเสมอไปนี่นา ความพยายามไม่ใช่เหตุผลของความรัก พยายามให้ตายยังไงคนที่ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่นะ 

บางครั้งฉันก็รู้สึกอยากจะเดินหนีจากคุณคนนั้นไปให้ไกล แต่ส่วนลึกในใจแล้วฉันก็ยังอยากให้เขาเอ่ยปากเรียกฉันเอาไว้ อย่าให้ฉันไป อย่าปล่อยฉันไปเลยนะคุณ

ทั้งที่เอาเข้าจริงแล้วฉันไม่มีสิทธิแม้แต่จะบอกกับเขาด้วยซ้ำไปว่าฉันรู้สึกยังไงกับเขา

คนมีความรักช่างน่าสงสารนะคุณว่ามั้ย

เอาแต่มองท้องฟ้า มองสายฝน มองแสงแดด ไม่ว่าจะเรื่องดีร้าย ฉันก็เอาแต่นึกถึงคุณเสมอเลย

จนถึงตอนนี้ที่บอกตัวเองว่าจะไม่คิดถึงคุณอีกแล้ว ก็ยังคิดถึงคุณอยู่เลย 

คุณท้องฟ้าของฉัน :)