คือประโยคที่ฉันบอกตัวเองเมื่อเวลาตีหนึ่งสามสิบห้าของเช้าวันศุกร์ ซึ่งป็นวันที่ฉันกลับเข้ามาอ่านไดอารี่ที่ฉันได้เคยเขียนทิ้งไว้เมื่อปีที่แล้วของตัวเอง พร้อมกับการมองเห็นจุดบ่งพร่องและข้อผิดพลาดมากมายที่เกิดขึ้นกับบทความ 

สิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้ฉันได้เห็นถึงความกระตือรือร้นเพียงชั่ววูบเดียวของตัวเองอีกครั้ง

ฉันเรียนจบแล้วนะ เรียนจบพร้อมกับคำถามมากมายที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือ

"ฉันควรจะทำอย่างต่อไปดี ฉันควรใช้ชีวิตอย่างไร?"

 สิ่งเหล่านี้เป็นคำถามยอดฮิตที่คอยวนเวียนอยู่ในหัวฉันตลอดเวลา ทั้งช่วงเช้า ช่วงบ่าย หรือแม้แต่ตอนก่อนนอน

ฉันไม่เคยทำงานอย่างจริงจังมาก่อนซักครั้งในชีวิต ฉันควรเริ่มต้นมันอย่างไร? ฉันควรเดินต่อไปทางไหน? มันเป็นความสับสนที่เกิดขึ้นมาในช่วงเวลาหลังการส่งสารนิพนธ์ที่ฉันตะบี้ตะบันทำไปเสร็จเรียบร้อยแล้ว

และในช่วงเวลาว่างจากความมึนงงจากการไล่หาที่สมัครงาน การรอเรียกเพื่อไปสัมภาษณ์และการเดินสายหางานพาร์ทไทม์ทำเพื่อประทั่งชีวิตเด็กจบใหม่ไปวันๆ ฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่า ฉันเคยมีพื้นที่ตรงนี้อยู่นี่นา ทำไมฉันถึงไม่ลองเขียนอะไรดูสักหน่อยล่ะ เผื่อมันจะอาจนับว่างานเขียนชิ้นนี้จะกลายเป็นหนึ่งในผลงานของฉัน เขียนเพื่อบันทึกและพัฒนาตนเอง

เพราะเว็บไซต์แห่งนี้เคยเป็นพื้นที่สำหรับการฝึกเขียน ฝึกอ่าน ฝึกทักษะและความคิดสร้างสรรค์สำหรับฉัน แล้วตอนนี้ล่ะ? 

ทันทีที่ความคิดนี่ผุดขึ้นมาในช่วงเวลาที่นอนไม่หลับ ฉันจึงพลิกตัวจากเตียงนอนเพื่อหันไปหยับคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คที่วางไว้ด้านข้างขึ้นมาเพื่อเข้าเว็บไซต์แห่งนี้ เข้ามายังบทความ 

ก่อนที่ฉันจะพบว่า

วันพฤหัสผ่านไปแล้ว 

บันทึก : 14 กันยายน 2561(วันศุกร์)