ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เขาจะไม่เปิดใจให้เด็กชายผมสีเขียวมิ้นท์ที่เข้ามาทักในวันนั้น


01.
เพราะเขาว่ากันว่า ช่วงวัยหัวเลี้ยวหัวตอนั้นเต็มไปด้วยการเปลี่ยนแปลงในหลายๆเรื่อง

และใช่ว่าทุกคนจะได้มาซึ่งสิ่งที่ตัวเองต้องการเสมอ

เขาเองก็คงจะเป็นหนึ่งในนั้น

พอเรื่มโตขึ้นมาบ้าง—แต่ก็ยังเด็กนะ แต่ด้วยความคิดและทัศนคติเกินกว่าเด็กอายุสิบสาม มันก็สามารถยืนยันได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ไม่เหมือนกับอาการที่เกิดจากการวิ่งรอบสนามในคาบพละ หรือตื่นเต้นมากเกินไปในตอนที่คุณครูให้ลุกขึ้นตอบสูตรเลขที่เขาจำไม่ได้

เขาไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ และเพราะอะไร

หรือแค่จากความไว้เนื้อเชื่อใจที่มีให้มาตั้งแต่วัยประถมศึกษา

จนกลายเป็นว่ากำแพงที่ถูกสร้างเอาไว้เสียหนาแน่นถูกพังทลายมันตั้งแต่ตอนนั้น เลยพลอยไม่รู้ตัวว่าความรู้สึกถลาลึกเข้าไปมากเกินจะหวนกลับมาจุดเดิมอย่างที่มันควรจะเป็นไปตั้งแต่เมื่อไหร่

เรื่องแย่ๆอีกเรื่องนึง อย่างประโยคหนึ่งในหนังสือจิตวิทยาของคุณยายซักเล่มบอกเอาไว้ว่า

‘คนเราพอมีความรัก ก็มีจะมีอคติคิดเข้าข้างตน เขาทำอะไร ก็ว่าเขามีใจ’

ก็

เผลอตกลงไปในมหาสมุทรนั้นแล้วสิ


02.
“กลับบ้านกัน”

กี่ครั้งแล้วที่เงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก แล้วพบเพียงนิชิมูระคนน้องที่ใบหน้าเหมือนคนพี่ราวกับคนเดียวกันยืนอยู่คนเดียว

ช่วงนี้เริ่มรู้สึกว่าสนิทกับเคนจิโร่มากขึ้นกว่าปกติ ทั้งๆที่จริงๆแล้ว เจ้าตัวในสายตาเขานั้นค่อนข้างจะเข้าหายากกว่าเมื่อในสมัยเด็ก

เพราะไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เคนอิจิเริ่มทำตัวออกห่าง อย่างวันนี้ที่ไม่ได้มารอกลับบ้านด้วยกัน หรือบางวันก็ไม่ได้ไปนั่งกินข้าวด้วยกัน

คำถามก็คือ

ไม่รู้เพราะไม่ได้สังเกต

หรือว่าไม่กล้าที่จะตอบคำถามนั้นกันแน่

หรือถ้าให้พูดจริงๆแล้ว ใครกันแน่ที่เปลี่ยนไป

ไม่ใช่ตัวเขาเองหรอกหรอ?

“อ่อ อื้อ เดี๋ยวเราเก็บของก่อน” ยิ้มพลางตอบเคนจิโร่ ก่อนจะเริ่มลงมือจัดการกวาดอุปกรณ์การเรียนบนโต๊ะลงในกระเป๋า