—

ฤดูร้อนเมื่อแปดปีก่อน

ผมอายุ18 ส่วนเขาอายุ21

เราเจอกันครั้งแรกที่ป้ายรถเมล์หน้าตึกเรียนรวม ผมที่กอดกระเป๋าเอกสารไว้แน่น กำลังรอคนที่บ้านมารับ กับเขา

สภาพเสื้อนักศึกษาสีขาวสะอาดตา แต่ชายหลุดลุ่ย แขนเสื้อที่ถูกพับทบขึ้นไปกองบนข้อศอก สะพายเป้แบ็คแพ็คมาแบบนั้นมองก็รู้ว่าเพิ่งจะเลิกเรียน ไหนจะผมหน้าม้าสีดำสนิทที่ยาวปรกตา จนเขาต้องใช้มือเสยมันไปให้พ้นดวงตาเรียวเล็กนั่น ก่อนจะคลี่ยิ้ม— เหมือนลูกหมา, ความคิดชั่ววูบแว้บเข้ามาในหัว

"พี่ทำอะไร"

"ไปส่งหนูไงคะ"

"ห้ะ"

ผมขมวดคิ้ว มองเขา สลับกับจักรยานที่ถูกขายาวๆนั่นคร่อมไว้อยู่

"ด้วยจักรยาน?"

"ค่ะ"

"อัญนั่งจักรยานไม่เป็น กลัวตก"

"เดี๋ยวพี่อุ้มขึ้นนะคะ แล้วหนูกอดพี่ไว้นะ"

"ห้ะ พี่จะบ้าหรอ"

.

.

.

ชั่วชีวิต ผมไม่เคยพบเจอคนแบบนี้มาก่อน

ไม่ว่าจะเป็นความต่างของอายุที่มากขนาดนี้ หรือ first impression ในการเจอหน้ากันครั้งแรกด้วยสภาพที่โคตรจะไม่เรียบร้อยเพราะเพิ่งจะเลิกเรียน

"พี่ไม่ได้มีเงินมาซื้อของหรู ๆ ให้เราหรอกนะคะ"

"เพิ่งขับรถชนเสาไป โดนริบเงินไปหมดเลย"

หรือคนที่จะเอาจักรยานเบาะเล็ก ๆ แข็ง ๆ มารับคนที่ตัวเองจีบแทนรถหรูอย่างที่ใครเค้าทำ อีกทั้งยังไม่ปกปิดหรือโกหกเรื่องราวน่าอายที่ตัวเองก่อเอาไว้ในการเจอกันครั้งแรก

เขาไม่ได้ปรุงแต่งอะไรเลย

ไม่ได้พยายามเก๊ก พยายามทำตัวเท่ อวดเก่ง อวดรวย เพื่อที่จะได้แสดงออกให้ผมเห็นอย่างชัดเจนว่าตนนั้นคู่ควร

ให้ตายเถอะ อากาศร้อนก็ร้อน แทนที่ผมควรจะได้นั่งในรถสบาย ๆ

แต่

"แค่หน้ามหาลัยนะ"

แค่นั้นเขาก็แตกต่างจากคนอื่นที่ผมเคยพบมาตลอดแล้ว

และรอยยิ้มที่คลี่ออกกว้างจนดวงตาเรียวเล็กนั้นหยีลงอย่างเป็นธรรมชาตินั้นแหละ

ก้อนเนื้อที่กลางอกถึงได้เต้นตุบ และสุดท้ายก็ต้องกลั้นยิ้มจนปวดแก้มไปหมด

นี่มันบ้าอะไรวะเนี่ยพี่อธิ