Title : Into You

Author : blue as my soul

Genre : fluff, sweet, pediatrician!yuta, nurse!doyoung

enjoy reading ka:D

_____________________________________________________________________________________________________

"พี่หมอยูตะคับ ยุนโอไม่ฉีดยาได้ไหมคับ?" เด็กชายวัย 6 ขวบถามคุณหมอหนุ่มเสียงค่อย เจ้าตัวมาที่โรงพยาบาลแห่งนี้เป็นครั้งที่ 2 แล้วเนื่องจากเป็นไข้หวัดใหญ่ที่กำลังระบาดในกลุ่มเด็กเล็ก

คราวก่อนพี่หมอไม่เห็นบอกว่าต้องฉีดยานี่

ให้ยุนโอยาขม ๆ ยังดีซะกว่าฉีดยาเข็มโต ๆ นั่น;-;

"แบบนั้นยุนโอก็จะไม่หายป่วยนะครับ"

เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยมีท่าทีไม่ค่อยอยากให้ความร่วมมือกับคุณหมอสักเท่าไร อีกคนที่อยู่ในห้องก็ช่วยพูดปลอบเผื่อว่าเด็กชายตัวน้อยมีเปลี่ยนความคิด

แต่จากการอาการหูและหางลู่(?) ความดื้อดึงในดวงตากลม ๆ คู่ที่เห็นอยู่ตรงหน้า พวกเขาคิดว่านี่คงเป็นงานยากเสียแล้ว

"แต่ว่า มันเจ็บอ่า;-;" ยุนโอพูดขึ้น การฉีดยาในความทรงจำมันไม่สนุกสักนิด ทั้งเจ็บก้นทั้งอดไปเล่นกับเจ้าจิ๋ว ให้ตายยังไงเขาก็จะไม่ฉีดยา!

"ครั้งนี้ครั้งเดียวครับ แปปเดียวเองคนเก่ง" คุณหมอหนุ่มพูด

"..." เมื่อเห็นว่ายังไงก็ต้องโดนฉีดยา เด็กชายตัวน้อยก็เบะปากทำท่าจะร้องไห้ ดวงตาคู่โตแวววับไปด้วยหยาดน้ำตา

เป็นภาพที่ใครเห็นก็ใจอ่อนในความน่ารักจนอยากจะตามใจ

แต่หากตอนนี้พวกเขาตามใจเด็กชายตรงหน้า เด็กน้อยก็จะยังป่วยและพวกเขาไม่ได้ทำหน้าที่ของตนเอง

ซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องที่ดีทั้งกับยุนโอหรือกับพวกเขา

"ถ้ายุนโอยังป่วยอยู่ ยุนโอจะไปเล่นกับเพื่อน ๆ ไม่ได้นะครับ" พยาบาลหนุ่มพูด

เด็กทุกคนไม่ว่าใครก็อยากเล่น โดยเฉพาะเล่นกับเพื่อน ดงยองหวังว่าเหตุผลนี้คงทำให้ยุนโอคล้อยตามได้บ้าง

ส่วนยุนโอ ได้ยินแบบนั้นแล้วก็คิดตาม ถ้าไม่ได้เล่นกับเจ้าจิ๋วเขาต้องเหงามากแน่ ๆ

แบบนั้นไม่สนุกกว่าเดิมอีก._.

"...ก็ได้คับ"

คุณหมอและนายพยาบาลรู้สึกโล่งอกหลังจากยุนโอยอมให้ฉีดยา นายพยาบาลเดินไปที่มุมห้องจัดเตรียมยาและอุปกรณ์ต่าง ๆ ส่วนคุณหมอก็ค่อยบีบมือให้กำลังใจเด็กชายยุนโอแทนพ่อของเจ้าตัวที่กำลังคุยธุระอยู่ข้างนอกและปล่อยให้พวกเขาดูแลลูกชายของเขาแทน

อุปกรณ์ทุกอย่างเตรียมพร้อม ก่อนที่ยูตะจะสวมถุงมือยาง เขาก็หยิบบางอย่างมาวางไว้บนเตียงคนไข้

"พี่หมี!"

ตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลน่ารักตัวหนึ่งดึงความสนใจจากชุดเข็มฉีดยาไปชั่วชณะ

"ยุนโอขอกอดพี่หมีได้ไหมคับ?" ยุนโอถาม

"ได้สิครับ" คุณหมอหนุ่มกล่าวด้วยรอยยิ้มก่อนจะหยิบสำลีชุบแอลกอฮอร์เช็ดทำความสะอาดบริเวณต้นแขนอวบ ๆ ของยุนโออย่างเบามือ จากนั้นก็เข็มฉีดยาเบอร์ 0 ขึ้นมา

เด็กชายตัวน้อยมองเข็มฉีดยาด้วยความรู้สึกไม่เป็นมิตร แต่เพราะว่าพี่พยาบาลหน้ากระต่ายบอกว่าจะไม่ได้เล่นกับเพื่อน ยุนโอจึงได้แต่เงียบและกอดพี่หมีแทน

"มองพี่พยาบาลเอาไว้นะครับ นิดเดียวครับคนเก่ง นั้นแหละ..." คุณหมอหนุ่มค่อย ๆ บรรจงกดเข็มที่ต้นแขน 

"ฮือ พี่หมอ" ความรู้สึกเจ็บโจมตีเด็กชายยุนโอจนทำให้น้ำตาที่อุตส่าห์กลั้นไว้ไหลออกมา

"ไม่เกรงนะ นิดเดียวๆ มดกัดจี๊ด ๆ "

คุณหมอหนุ่มพยามยามกดเข็มฉีดยาอย่างเบามือที่สึดเท่าที่จะทำ อีกคนที่อยู่ในห้องก็ค่อยลูบหัวและจับมือเด็กชาย ค่อยปลอบเด็กน้อยที่กำลังกลัว

"ฮ-ฮึก มดกัด จ-จี๊ด ๆ "

"เสร็จแล้วครับ" เข็มฉีดยาถูกวางไว้ในถาดอุปกรณ์ นำก้อนสำลีมากดที่ต้นแขนเพื่อไม่ให้เลือดไหล

แม้ว่าจะกลัวมากแค่ไหน แต่ยุนโอก็ไม่ร้องโวยวายเสียงดังเหมือนเด็กคนอื่น(ถึงจะน้ำตาไหลตลอดการฉีดยาก็ตาม)

"เก่งมากครับยุนโอ" ดงยองที่ค่อยอยู่ข้าง ๆ ช่วยเช็ดหน้าเช็ดตาให้เด็กชายตัวน้อยเรียบร้อยดังเดิม

ก่อนที่นายพยาบาลจะเดินออกไปเรียกผู้ปกครองของยุนโอ ประตูห้องตรวจก็เปิดพรวดพราดเหมือนกำลังรอเวลานี้อยู่

"เป็นไงบ้างยุนโอ" 

"ด๊ะดี๊!"

"เดี๋ยวคุณพ่อพาน้องไปรับยาที่ช่องเบอร์ 6 นะครับ ทานยาให้ครบ หลังจากนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วครับ" คุณหมอหนุ่มกล่าวตามขั้นตอนเมื่อจบการรักษา แล้วยื่นใบจ่ายยาให้คุณพ่อของยุนโอ

"ขอบคุณมากครับคุณหมอ" ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะอุ้มลูกชายตัวกลมของตนแนบอก

"ขอบคุณคับคุณหมอ พี่กระต่ายด้วย"

ได้ยินคำว่า 'กระต่าย' จากปากเด็กน้อยตรงหน้าดงยองถึงกับนิ่งไปชั่วขณะ 

"ยินดีครับ" 

หากเป็นคนอื่น เขาคงชักสีหน้าใส่แล้ว แต่นี้เป็นเด็กน้อยที่พูด เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากตอบรับด้วยรอยยิ้ม

คุณหมอหนุ่มพยายามกลั้นยิ้มสุดขีด แต่ยิ่งเห็นคนตรงหน้าตอบรับด้วยสีหน้ากึ่งร้องไห้กึ่งหัวเราะ มุมปากของเขายกขึ้นอยากช่วยไม่ได้

สองพ่อลูกออกไปรับยาด้านนอก ภายในห้องตรวจเงียบลงอีกครั้ง ดงยองเก็บอุปกรณ์ต่าง ๆ ให้เข้าที่และยื่นรอยูตะตรวจเช็คเอกสารเงียบ ๆ

ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจึงยื่นเอกสารเพื่อลงบันทึกให้กับพยาบาลหนุ่มที่กำลังรออยู่

"ขอบคุณนะครับพยาบาลคิม" ยูตะพูดขึ้น

ทั้งจัดการเตรียมของ ทั้งงานเอกสาร ทั้งช่วยปลอบเด็กชายยุนโอ ยูตะรู้สึกขอบคุณจริง ๆ ไม่มีคนตรงหน้าคงยุ่งยากกว่านี้แน่ ๆ

"ไม่เป็นไรครับ" ดงยองที่กำลังตรวจเช็คเอกสารอีกรอบตอบกลับด้วยรอยยิ้มก่อนจะวางเอกสารที่ตรวจเสร็จแล้วไว้บนโต๊ะของคุณหมอ

จู่ ๆ คุณหมอนากาโมะโตะรู้สึกว่าดวงตาของพยาบาลคิมใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งรู้ตัวว่าตนเองอยู่ภายใต้วงแขนของบุรุษพยาบาล

ใบหน้าของคนทั้งคู่ใกล้กันจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย แม้จะจ้องมองกันอยู่แต่ยูตะไม่กล้าขยับตัวเพราะกลัวว่าถ้าขยับแล้วจะไปสัมผัสอะไรเข้า

และกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นดังเหมือนมีคนมาตีกลองนี่ด้วย

เจ้าของวงแขนที่กำลังกักขังยูตะอยู่นั่นเห็นว่าอีกฝ่ายนิ่งเงียบก็พูดประโยคที่ยูตะไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะเป็นฝ่ายพูดออกมา

"แต่เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นจูบหวาน ๆ สักครั้งจะดีกว่า"

.

.

.

.

.

(40%)

_____________________________________________________________________________________________________

ไหนซีนเขารักกัน!!! ไหน!!!!

ตอนนี้กำลังประสบภัยจากการศึกษา คิดว่าอีก 60% คงจะตามมาในเร็ว ๆ นี้ค่ะ

(FYI ฟิคเรื่องนี้จะไม่มีการสลับโพค่ะ ขอบคุณค่ะ /พับไมค์)

สนทนาพาทีหรือติชมกันได้ที่ #หลงคุณโดยู (twitter @blueasmysoul)