ฉันเขียนเรื่องราวของเธอมากมาย
ลงในสมุดบันทึก
ถ่ายทอดความรู้สึกที่มี
ผ่านตัวอักษร
ผ่านลายมือของฉัน
ฉันไม่เคยคาดหวัง
ว่าเธอจะได้อ่านมัน
ไม่เคยคาดหวัง
ว่าเธอต้องรู้สึกตรงกับฉัน
ทุกครั้งที่เธอเล่าเรื่องมากมายรอบตัวเธอ
ทุกครั้งที่เธอหัวเราะ
ทุกครั้งที่เธอร้องไห้
ทุกครั้งที่เธอเอ่ยชื่อฉัน
มันคือความสุขของฉัน
เป็นความสุข ในแต่ละวันที่ฉันมี
แต่แล้ววันหนึ่ง
ความสุขนั้น ก็หายไปในพริบตา
หายไปโดยไม่รู้สาเหตุ
หายไปโดยที่ฉันไม่รู้อะไรเลย
ประโยคสุดท้ายของเธอที่คุยกับฉัน
คือเธอบอกว่ากินข้าวแล้ว
แล้วเธอก็หายไป
.. นานนับเดือน ..
ราวกับถูกตัดขาด ทั้งๆ ที่มีช่องทางติดต่อ
แต่ฉันก็ให้ความเคารพในการตัดสินใจของเธอ
ฉันไม่ได้เขียนเรื่องราวของเธอในแต่ละวันอีกแล้ว
แต่กลับเขียนเรื่องราวจากความทรงจำแทน
แต่มันก็ได้แค่นั้น
วันนี้ฉันหยุดจะเขียนถึงเธอ
วันนี้จะเป็นบทความสุดท้าย
ที่ฉันจะเขียนถึงเธอ
เพราะวันนี้ฉันเห็นข้อความของเธอหลังจากที่เธอหายไปนานนับเดือน
เธอบอกว่า ขอโทษถ้ามันเป็นความทรงจำแย่ๆ
เธอบอกว่า ขอโทษที่อยู่ดีๆก็หายไป
เธอบอกว่า ขอโทษที่ออกมาไม่ได้บอก
เธอบอกว่า ขอให้ฉันเจอคนที่ดีกว่า
และ
เธอหวังว่าฉันจะไม่เป็นไร
เธอขอโทษฉันผ่านสตอรี่ไอจี
และหลังจากที่ฉันได้อ่านมัน
เธอก็ลบมันออก
ฉันตอบเธอไปแล้ว ว่ามันไม่ใช่ความทรงจำแย่ๆ หรอก
แต่มันคือความทรงจำดีๆ และเป็นความสุข
วันนี้ฉันอาจจะร้องไห้
แต่ในวันต่อๆ ไปน้ำตาของฉันจะค่อยๆ จางไปเอง
และบทความนี้จะเป็นอีกหนึ่งบทความ
ที่เธอไม่เคยได้อ่าน
จาโร
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in