แต่มันก็เกิดขึ้นจริงๆมันไม่ได้เกิดขึ้นเร็วไปหรือช้าไป เพียงแต่เราเดินไปในทิศทางของเรา

การบังเอิญพบกันมันเลยไม่ใช่เรื่องหน้าแปลกใจสำหรับเราสักเท่าไหร่

แต่เราก็แอบหวังไว้ว่าถ้าเจอกัน เราทั้งคู่จะยังคงยิ้มทักทายกันหรือเปล่า? หรือไม่มองกันเลย

แต่พอได้เจอเข้าจริงๆเรากลับไม่ได้สนใจสะงั้นฮ่าๆๆๆๆๆๆ

มันคงเป็นเพราะเวลาที่ทำให้เราเดินออกจากกันไปนานพอสมควร

เพื่อนเราอาจคิดว่าการที่เราเจอคุณมันอาจทำให้ทุกอย่างกลายเป็นศูนย์

แต่ความจริงแล้วทุกอย่างมันมีเวลาของมันเอง :)

การที่เราได้พบกัน รู้จักกัน และเดินไปจากกันกลายเป็นใครก็ไม่รู้สำหรับกันและกัน

เพราะมันเกิดขึ้นแล้วดับลงไป เช่นเดียวกันกับเวลา

เราไม่ได้หยุดนิ่งหรือวิ่งหนีมัน เพียงแต่เราเลือกที่จะเดินไปกับมัน

มันเลยทำให้เรารู้สึกขอบคุณมากกว่าเสียใจ : )

หากเราบังเอิญพบเจอกันในสักวัน ฉันขอเพียงแค่เธอยิ้มให้ฉันก็พอ

:)