ขอข้ามเลยก็แล้วกัน คือเอาตรง ๆ นะ เราขี้เกียจเล่าย้อนกลับไปแล้ว ขอเล่าเวลาในปัจจุบันตอนนี้นะ 

ตอนนี้คือเราแถบจะกินนอนโรงพยาบาลแล้วอะ เจอหน้าหมอ พยาบาลมากกว่าเจอหน้าเพื่อน

 เจอหน้าอาจารย์อีก  เข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น จนพยาบาลจำหน้าได้แล้ว 

ตอนนี้คือเหนื่อยมากเลย ทั้งร่างกาย ทั้งจิตใจ

อยากตายให้มันจบ ๆ ไปซะ ไหนจะเรื่องอาการป่วย ไหนจะเรื่องเรียน มันท้อมากอะตอนนี้

อยากจะล้มแต่ก็ล้มไม่ได้ เพราะเป็นห่วงแม่ เป็นห่วงย่า 

ถ้าเราจากไปแล้ว พวกเขาจะอยู่ยังไง 

ถ้าอยู่ก็เจอความกดดันอีก ยิ่งญาติฝั่งแม่นะ ถ้าเราล้ม เขาก็จะยิ่งซ้ำเติม ทำกับเราอะไม่เท่าไหร่หรอก

แต่ไปลงกับแม่เรานี้สิ เราแมร่งโครตรับไม่ได้เลยว่ะ 

คุณเคยรู้สึกมั้ยหล่ะ มันจะมีรังสีหรือออร่าอะไรสักอย่างที่แผ่ออกมากดดันเรา เหมือนกดเราต่ำลง ๆ 

เหมือนเราไม่มีค่าในสายตาพวกเขาเรา เราเกลียดความเพอร์เฟคชั่นนิสของพวกเขา

มันกดดันเรา มันทำให้เราไม่อยากอยู่ในครอบครัวนี้ เราอยากหายไปจากครอบครัวนี้

แล้ววันตรุษจีนนี้เราก็ต้องกลับบ้าน ต้องไปเจอพวกเขา แมร่งเอ๊ย ขอโทษทีที่หยาบคาย แต่แมร่ง 

เราไม่อยากเจอจริง ๆ ว่ะ แต่ไม่กลับก็ไม่ได้ไง

เอาเถอะว่ะ ทำได้แค่ ทำใจต่อไป...

...ขอให้คุณสนุกกับวันรวมญาตินะ หึหึ...