พิมพ์ ๆ ลบ ๆ เอาหล่ะ นี้เริ่มของจริงเสียที 
ใช่ ! ทุก ๆ เรื่องย่อมมีจุดเริ่มต้นกันทั้งนั้น และนี้คือจุดเริ่มต้นของฉัน

ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ อยู่ฉันก็ดิ่งลง ไม่อยากทำอะไร เอาแต่ร้องไห้  ไม่อยากเจอใคร เห็นอะไรก็หงุดหงิดไปหมด การเรียนก็ดรอปลง คิดงานไม่ออก ได้แค่ทำส่ง ๆ ไป ไม่ได้ใส่ใจ  ไปเรียน ฉันก็เอาแต่เงียบ เงียบ และก็เงียบ ทุกอย่างมันว่างเปล่า มืดหม่น ไม่มีความสดใสเลย 
ฉันอยากหายไปจากโลกนี้ อยากตาย ๆ ไปซะ อยู่ไปก็เป็นภาระของทุกคน 

ตอนแรกฉันก็คิดว่าก็แค่เครียดจากงาน แต่มันไม่ใช่ เราไม่อยากทำมันเลย เราอยากลบทุกคนออกจากชีวิต ฉันไล่ลบเพื่อนใน Facebook ig ทุก ๆ อย่าง
มันเป็นแบบนี้เกือบเดือน ฉันจึงลองค้นหาในอินเทอร์เน็ต ฉันสงสัยว่าตัวเองเป็นโลกซึมเศร้ารึเปล่า

 ฉันลองทำแบบทดสอบโรคซึมเศร้า ผลออกมา ใช่ ! ฉันเป็นโรคซึมเศร้า

ฉันจึงตัดสินใจไปหาหมอ เพราะปล่อยแบบนี้ตอไปฉันคงต้องตายแน่ ๆ 

พอถึงวันที่ไปหาหมอ ก็ยื่นใบกรอกประวัติให้พยาบาล หลังจากนั้นพยาบาลก็เรียกไปซักประวัติเพิ่ม และให้ทำแบบทดสอบโรคซึมเศร้าอีกครั้ง ผลออกมาก็เหมือนเดิม พยาบาลพยายามพูดคุยกับฉัน ฉันรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย น้อยมาก ๆ แต่ก็ดีแล้ว อย่างน้อยพยาบาลก็ไม่ทำหน้าบึ้ง หน้าเหวี่ยงใส่ก็พอ 555

  จากนั้นพยาบาลกวัดความดัน ถามน้ำหนัก ตอนวัดความดัน ฉิบหายแล้ว ความดันฉันพุ่งทะยานมาก 555 มันขึ้นไปถึง 200 นิด ๆ เลข 200 กับคนอายุ 21 ปี พยาบาลตกใจมาก เขารีบส่งตัวฉันไปห้องฉุกเฉินด่วนเลย หลังจากนั้น ฉันก็ถูกพาไปตรวจนั้น ตรวจนี้เยอะแยะ กว่าจะได้ไปพบจิตแพทย์

ก็ปาเข้าไปเกือบ 11 โมงแล้ว 

ขณะที่พูดคุยกับหมอ หมอก็ถามตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง ฉันก็ตอบว่า มันหน่วง ๆ ค่ะ มันอธิบายไม่ถูก 

มันจุกอยู่ในอก หมอก็ถามอีกว่าเป็นแบบนี้มานานยัง ฉันก็บอกไม่แน่ใจ น่าจะเริ่มจากปลายเดือนตุลาคม
แต่ตอนนั้นมันยังไม่หนักเท่าตอนลางเดือนพฤศิกายน ตอนนั้นมันหนักมาก รู้สึกตัวเองไม่อยกทำอะไร

 ไปเรียนฉันก็ไม่ไป ฉันอยากตาย ความคิดนี้มันวนอยู่ในหัวซ้ำแล้ซ้ำเล่า 

จากนั้นหมอก็เปลี่ยนประเด็น หมอเริ่มถามเกี่ยวกับครอบครัว พอถามเรื่องนี้เท่านั้นแหละ 

ฉันปล่อยโฮต่อหน้าหมอเลย  หมอก็พยายามถาม พยายามปลอบฉัน แต่ในใจฉัน ไม่หมอ อย่าพูดแบบนี้สิ ให้ตายเหอะ ในจิตใจและความคิดในหัวฉันมันต่อต้านคำพูดหมอทั้งหมด จากนั้นก็พูดคุยกับหมอได้อีกสักพัก หมอก็จ่ายยาต้านซึมเศร้ามา และยานอนหลับกลับไป...