ฉันติดสินใจเก็บงานที่เวนดี้สั่งใส่กระเป๋าแล้วไปหยิบเสื้อโค้ดตัวโปรด เพราะที่เกาะเริ่มจะอากาศเย็นอีกแล้ว จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์เข้ามา 

....อีธาน 

 

"เบธพูด" ฉันรับโทรศัพท์ 

"อาา....ดีใจที่ยังใช้เบอร์เดิม"เสียงทุ้มผู้ชายปลายสายพูดด้วยความรู้สึกโล่งใจ 

"มีอะไรงั้นหรอ" 

"ยังอยู่ที่เดิมใช่ไหม ว่างรึเปล่าไปถ่ายรูปด้วยกันหน่อยสิ" 

"......." 

"...เธอไม่ว่างงั้นหรอ งั้นไม่เป็นไรฉันไปคนเดียวได้ ไม่ได้อยากเจอเธอสักหน่อย" 

โกหก.... 

"เอาฟิลม์มากี่ม้วน ฉันจะได้เอาไปเผื่อ" 

"อาา.....มาเพิ่มสัก3ม้วนก็ดี เจอกันที่เดิมนะ" 

ฉันวางสายจากผู้ชายเสียงทุ้มที่มีชื่อว่าอีธานแล้ววางกระเป๋าที่ใส่งานที่เวนดี้สั่งไว้ที่เดิมแล้วเข้าไปหยิบกล้องกับฟิมล์อีก5ม้วน " เพิ่ม 3 ม้วนหรอ ไม่พอหรอกหน่า " ฉันพึมพัมก่อนสะพายกระเป๋าผ้าสีขาวออกจากบ้านไป แล้วไปยังเนินใกล้ๆ ทะเลสาบ ที่ๆคุ้นเคย.... พอฉันเดินมาที่ๆเรานัดกันไว้กลับพบกับผู้ชายร่างท้วมคนนึง ผมหยักศก นั่น....อีธานหรอ 

"อ้าว ทางนี้เบธ" 

ชายร่างท้วมคนนั้นโบกมือให้และฉันจำเสียงนั้นได้ นั่นคืออีธานจริงๆแต่รูปร่างเค้าดูสมบูรณ์มากกว่าตอนที่เราอยู่ด้วยเมื่อ1ปีมาแล้วซะอีก ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่านั่นจะเป็นอีธานจริงๆ อีธานคนรักเก่าของฉัน.... ฉันขมวดคิ้วนิดหน่อยเพราะความสงสัยที่เขาเปลี่ยนไป ไม่ได้ผอมกระหน่องเหมือนปีที่แล้ว  

"อากาศหนาวเป็นบ้าเลยนะ แต่ท้องฟ้าสีไม่ได้ดูทำให้รู้สึกหนาวเท่าไหร่เลย" เขาพูดพลางยิ้มให้ฉันที่ยังไม่เลิกคิ้วเป็นปม  

"นายไปทำอะไรมาเนี่ย"ฉันพูดพลางกระเป๋าลงกับพื้นแล้วหยิบกล้องออกมา 

"นิดหน่อยหน่ะ ว่าแต่เธอว่างจริงๆใช่ไหม" 

"ที่จริงฉันจะไปส่งงานให้เวนดี้ที่หมู่บ้าน แต่ฉันคิดว่าพรุ่งนี้ค่อยเข้าหมู่บ้านดีกว่า ฉันอาจจะโดนเวนดี้ดุเอาได้หน่ะ" ฉันพูดพลางใส่ฟิมล์เข้าไปในกล้องตัวเอง 

"งานเสร็จก่อนกำหนดสินะ เธอนี่ยังเป็นเหมือนเดิมเลย :) " 

"มีอะไรก็ว่ามาอีธาน" 

"ฉันกับเอ็มม่าเราเลิกกันแล้วนะ" 

"....." 

"เอ็มม่าไปมีคนใหม่ หลังจากที่ฉันเพิ่งกลับจากปารีส" 

"นายก็จะมาหาฉันแบบนี้ทุกครั้งที่เสียใจแบบนี้นะหรอ" 

"....." 

"เลิกพูดว่าไม่อยากเจอฉันสักที ถ้าจะเอาแต่ชวนมาถ่ายรูปแล้วขอฉันคืนดีแบบนี้" 

."แต่เธอก็ยอมออกมาเจอฉันไม่ใช่หรอ" 

"รีบๆใส่ฟิมล์ก่อนที่แสงจะหมดเข้าสิ" 

"ฉันขอโทษนะเบธธานีย์ ฉันคิดถึงเธอ...ฉันรักเธอ แต่ฉันก็คิดว่าเรา2คนคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้" 

"ฉันจะคิดว่าเราแค่มาถ่ายรูปกัน จากนั้นแยกย้ายก็พอแล้ว พอเถอะนะอีธาน" 

"โอเค..." 

   เราสองคนต่างผลัดกันหามุมถ่ายรูป รอบนี้อีธานใช้ฟิมล์เกือบหมด ทั้งที่ฉันใช้ไปแค่ม้วนเดียว ระหว่างเราถ่ายรูปฉันเห็นเขาเผลอร้องไห้ออกมา อีธานกับฉันคบหาดูใจกันสมัยมหาลัยมา 2 ปีจากนั้นเอ็มม่าก็เข้ามาแทนที่ฉันแล้วอีธานก็จากไป บ่อยครั้งที่เขามักมาถ่ายรูปและชวนฉันออกมาหา แล้วพูดแบบนี้ไม่รู้กี่10ครั้ง สุดท้ายเค้ากับเอ็มม่าก็กลับมาเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้ฉันดูออกว่าอีธานเสียใจมาก เพราะเขาเป็นหนุ่มรูปร่างหน้าตาดี มากๆทั้งอาร์ตและน่าหลงใหล แต่ดูสภาพตอนนี้เค้ายังกะถังเบียร์เดินได้ หลังจากพอใจแล้ว อีธานอ้อนอยากจะค้างที่บ้านของฉันแต่ล่าสุดที่ฉันพาเค้ามาพบลุงแวน ลุงแวนปรี้ดแตกแทบจะ กระทืบเค้าเพราะลุงแวนรู้ว่าหลังจากที่ฉันกับอีธานจบกันไม่สวย ฉันร้องไห้เสียใจไม่ยอมออกจากบ้านเป็นเดือน ฉันเลยขอให้เค้ากลับไป ก่อนที่จะต้องมีคดีติดตัว เพราะลุงแวนจะฆ่าใครตายถึงแม้ว่าจะเป็นคนรักเก่าของฉันก็เถอะ 

    ระหว่างเดินกลับ ฉันหวนคิดถึงวันที่เราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข บางทีถ้าฉันพูดอะไรออกไปบ้างมันอาจจะเป็นเหมือนเดิมได้นะ แต่ฉันกับเขาคงไม่อาจหวนคืนได้เพราะคำว่ารัก รักแต่รักกันไม่ได้ มันเป็นความรู้สึกแบบไหนกันนะ ฉันรู้แค่ว่าฉันยังคงรักอีธานถึงแม้ว่าฉันจะต้องเห็นเขาไปรักกับคนอื่น หรือต่อให้อีธานรักฉันจริงๆฉันก็ไม่อาจกลับไปเป็นแบบเดิมได้ เพราะฉันตัดสินใจแล้ว ตั้งแต่ที่เดินออกมา ถึงการใช้ชีวิตคนเดียวกับตอนที่มีอีธานมันจะไม่ต่างกันมาก แต่ฉันก็ยังมีลุงแวนและเวนดี้ เพราะที่จริงฉันต่างหาก ที่มีคนใหม่ก่อนที่เอ็มม่าจะมา อีธานไม่รู้เรื่องนี้เพราะฉันไม่บอกใครแม้กระทั่งเวนดี้ เพราะว่าอีธานเป็นคนที่ใครๆก็ชอบ มันเลยทำให้ฉันกับเค้าไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันเลยนะสิ นั่นเป็นความผิดพลาดของฉันมันดีสำหรับอีธานแล้ว ดีแล้วที่เอ็มม่าเข้ามา บาปกรรมของฉันจะได้ถูกชำระล้างสักที มันดีแล้วหละ เค้าจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้ ฉันเองฉันจะเป็นคนรับทั้งหมดเอาไว้เอง "ขอโทษนะ อีธาน"