A  :  สวัสดีครับท่าน

B  :  ไม่ต้องเรียกท่านก็ได้

A  :  งั้นเรียกอะไรดี  ใต้เท้า มั้ย?

B  :  เคยเรียกมายังไงก็เรียกไปอย่างเก่าแหละ

A  :  เฮ่ย  ได้ไง  เพื่อนอุตส่าห์ได้เป็นผู้พิพากษาทั้งที

B  :  ผู้ช่วยฯเว่ย  ผู้ช่วย  ยังไม่ได้เป็นพ. จนกว่าจะโปรดเกล้า  อีกปีกว่าโน่น

A  :  ก็นั่นแหละ  เดี๋ยวก็ได้เป็นแล้วไง

B  :  เฮ่ย  มันต้องสอบอีกรอบนะ  ไม่ได้เป็นกันได้ง่ายๆ

A  :  ไม่ต้องกังวลน่าท่าน  มาถึงขั้นนี้  ตำแหน่งผู้พิพากษาจะหนีไปไหนเสีย

B  :  ไหว้ล่ะ  คนเรียกท่านมาเยอะแล้ว  ไม่ต้องมาเรียกซ้ำชาวบ้านเขา  เบื่อหู

A  :  อะไรวะ  ดูไม่ค่อยดีใจ  อุตส่าห์สอบได้อาชีพที่หลายคนใฝ่ฝัน

B  :  ก็ดีใจ...แต่  ไม่ว่ายังไง  เราก็ยังเป็นเราคนเดิม  ที่เพิ่มเติมคือหน้าที่

A  :  อะไร  เขาว่าอาชีพนี้อภิสิทธิ์เยอะแยะ  ทำไมแกพูดเหมือนมันแย่มากมาย

B  :  มันก็ไม่ได้แย่  แต่มันก็ไม่ใช่ความวิเศษอะไร  แกรู้รึเปล่า  ว่าอภิสิทธิ์ที่แกเพ้ออยู่เนี่ย  มันมาพร้อมอะไรบ้าง

A  :  เช่น?

B  :  ปกติแกเลิกงานกี่โมง

A  :  ตอนทำราชการเลิก  16.30  พอย้ายมาทำเอกชนเลิก  17.00  แต่เอ...แกก็เลิก  16.30  ไม่ใช่เหรอ  แกก็เป็นราชการนี่

B  :  16.30  เป็นเวลาที่ตั้งไว้ว่าเลิกได้  ข้อเท็จจริงมีอยู่ว่า  ถ้าวันนั้นสี่โมงครึ่งแกยังสืบพยานไม่เสร็จ  แกก็ต้องอยู่ต่อจนกว่าการพิจารณาวันนั้นจะเสร็จ  ไม่ว่ามันจะกี่โมงก็ตาม

     .......ยิ่งถ้าศาลไหนมีการพิจารณาตอนกลางคืนหรือ night court นะแกเอ๊ย  สองสามทุ่มอ่ะกว่าจะได้กลับบ้าน

A  :  .................

A  :  แต่....แต่แกก็แค่ขึ้นไปนั่งเฉยๆบนบัลลังก์ไม่ใช่หรือไงวะ  ชั้นสิ  ต้องพิมพ์งานแทบตาย  ต้องพูดกับลูกค้าจนปากเปียกปากแฉะ

B  :  ศาลนะเว้ย  ไม่ใช่หุ่นไล่กา!!!  หน้าที่ของชั้นไม่ใช่แค่นั่งเฉยๆ  ชั้นมีหน้าที่ควบคุมการพิจารณาทุกอย่างให้เป็นไปตามที่มันควรจะเป็น  ถ้าใครจะตุกติก  ถามไม่ซื่อ  ชั้นก็ต้องดุ  แล้วแกคิดว่าการนั่งฟังคนทะเลาะกันมันสนุกนักรึไง  คดีแพ่งไม่เท่าไหร่  แกลองมาดูคดีอาญา  เล่นจริง  ติดคุกจริง  และหลายครั้งก็ร้องไห้กันจริงๆ  แกคิดว่าการตัดสินแล้วนั่งดูคนร้องไห้มันสนุกเหรอ

A  :  ................

B  :  แล้วจะบอกอะไรให้อีก  ชั้นไม่ได้นั่งเฉยๆอย่างที่แกเข้าใจ  ศาลอย่างพวกชั้นมีหน้าที่บันทึกคำให้การทั้งหมด  ไม่ว่าจะเป็นกระบวนการพิจารณาในแต่ละวัน  คำเบิกความพยาน  หรืออะไรก็ตามแต่ที่มันสำคัญ  จากนั้นก็ต้องอ่านให้คู่ความฟัง  หลายหน้าด้วย  กว่าจะจบการพิจารณาแต่ละครั้ง  เสียงจะแหบตาย

A  :  ...............

A  :  แต่..แต่  หน้าที่หลักแกก็มีแค่บนบัลลังก์กับเขียนคำพิพากษาเองไม่ใช่เหรอ...

B  :  การเขียนคำพิพากษาแต่ละเรื่องไม่ใช่สักแต่ว่าจรดปากกาบนกระดาษ  มันเป็นทั้งศาสตร์และศิลป์  แกต้องเอาหลักฐานทุกอย่างที่มีมาพิจารณา  แล้วชั่งน้ำหนักว่า  แกจะเชื่อหรือไม่เชื่อใคร  แล้วแกต้องให้เหตุผลให้ได้ว่า  แกเชื่อและตัดสินแบบนั้นเพราะอะไร  คำพิพากษาของแกไม่ใช่แค่ตัดสินอย่างเดียว  มันต้องเขียนให้ยอมรับได้ด้วยว่า  มันได้ถูกวินิจฉัยขึ้นอย่างเป็นธรรมจริงๆ...

        .........ถ้าคิดว่าง่ายก็ลองเขียนดูซักเรื่องมั้ยล่ะ?

A  :  ไม่เอาาา

A  :  แต่แกก็เงินเดือนสูงและมีตำแหน่งสูงกว่าสายงานอื่นๆเยอะนา

B  :  ถามอะไรอย่าง  แกมีสิทธิ์ออกไปรับจ๊อบข้างนอกมะ

A  :  มีดิ  มันสิทธิ์ของชั้นนะเว่ย

B  :  ผู้พิพากษาไม่มีสิทธิ์ประกอบอาชีพอื่นใดอันอาจกระทบกระเทือนต่อวิชาชีพตนเองได้  และหากจะมีอาชีพที่ทำได้  ก่อนทำต้องขอความเห็นชอบจากคณะกรรมการตุลาการก่อนทุกครั้ง

A  :  ..........

A  :  แต่แลกกับการได้เงินเดือนดีและมีคนมาเคารพยกย่องก็คุ้มอยู่นา

B  :  ถามอะไรหน่อย

A  :  ว่า

B  :  แกสามารถใช้ชีวิตได้ตามที่ต้องการ  ไปไหนก็ได้ที่อยากไป  คบใครก็ได้ที่อยากคบ  และแต่งตัวยังไงก็ได้ที่อยากแต่งใช่มั้ย

A  :  ใช่  ทำไมเหรอ

B  :  ไม่ใช่สำหรับอาชีพชั้น  ตั้งแต่เข้ามา  ทุกคนจะได้รับการปลูกฝังว่า  จะทำอะไรต้องคิดหน้าคิดหลังให้ดี  ไม่จำเป็นห้ามพาตัวเองไปอยู่ในที่ๆไม่ควรอยู่  เช่น  ที่อโคจร  และไม่ควรจะสังสรรค์หรือสนิทกับคนไปทั่ว  เพราะอาจกระทบต่อการตัดสินคดีได้  การแต่งตัวก็เช่นกัน  พวกเราจะต้องแต่งให้ดูเรียบร้อยอยู่เสมอ  ห้ามใส่เสื้อผ้าที่คนมองมาแล้วเสียความนับถือ  แม้แต่ออกนอกศาลแล้วก็ตาม  โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากอยู่ต่างจังหวัด

     ..........เรียกได้ว่าต้องระวังตัวเองทุกกระเบียดนิ้ว  เพราะทุกสิ่งอย่างในชีวิตสามารถกระทบหน้าที่การงานได้ทั้งสิ้น

A  :  อาชีพนี้ต้องระวังตัวขนาดนี้้เลยเหรอเนี่ย???

A  :  แล้วแกโอเคมั้ยกับสิ่งที่เป็นอยู่

B  :  รับไม่ได้จะมาสอบทำไมเล่า

A  :  มันดูหนักหน่วงอยู่นะเนี่ย

B  :  เคยได้ยินคำพูดจากหนัง  Spider Man  มั้ยล่ะ  "พลังที่ยิ่งใหญ่มาพร้อมความรับผิดชอบที่ใหญ่ยิ่ง"  ใช่  อาชีพนี้อาจจะดูมีอะไรๆเหนืออาชีพอื่น  แต่สิ่งที่ตามมาคือ  แกต้องมีความรับผิดชอบมากมาย  ทั้งต่อความประพฤติตนเอง  ต่องาน  และต่อชีวิตของคู่ความที่มาให้แกตัดสินคดีด้วย

A  :  ดูยิ่งใหญ่มาก  ถามอะไรหน่อยสิ  ทำไมแกถึงอยากเป็นผู้พิพากษาเหรอ

B  :  เอาคำตอบจริงจังหรือเล่นๆ

A  :  เอาจริงจังก่อนก็ได้

B  :  ชั้น........อยากใช้ความรู้ที่มีในการช่วยเหลือคนมั้ง  ไม่รู้สิ  ที่แน่ๆคือชั้นอยากเป็นข้าราชการ  ทำงานเพื่อประเทศชาติ  เฉกเช่นเดียวกับที่พระมหากษัตริย์ของเราได้ทรงงานเพื่อปวงประชาตลอดมา

A  :  โห  แบบ  อนุโมทนานะกับความคิดนี้  ชั้นเชื่อว่าคนแบบแกต้องทำประโยชน์แก่ประเทศชาติได้แน่ๆ

B  :  แต๊งกิ้ว  ^-^

A  :  เอ้อ  แล้วเหตุผลเล่นๆล่ะ  อะไร?

B  :  เอ้อออ  (เกาหัว)  คือ.....

       ...ชั้นเห็นบางคนมีแฟนเป็นผู้พิพากษาแล้วรู้สึกว่า  ชั้นคงไม่มีปัญญาหาแฟนเป็นผู้พิพากษาอ่ะ  เลยเป็นมันซะเองเลยดีกว่า...

       .........และชั้นก็เพิ่งรู้นี่แหละว่าสำหรับชั้นน่ะ  เป็นผู้พิพากษาง่ายกว่าหาแฟน  เยอะเลย.............

A  :  ....เออ  กูเชื่อละ  มึงยังเป็นคนเดิมจริงๆ  5555555555555555555555555