เมื่อมาทำงานที่ใหม่  หลายครั้งที่หวนกลับคิดถึงที่ทำงานเก่า  และเพื่อนร่วมงานเก่า  ซึ่งหากจะเปรียบเป็นครอบครัว  ก็ได้ชื่อว่าเป็นครอบครัวที่รักใคร่กลมเกลียวกันดี  

     ....และมีผู้ชายมากกว่าผู้หญิง  ทำให้เป็นจุดสนใจมากกว่านี้.....

     นอกจากจะนึกถึงเวลามีเรื่องให้เปรียบเทียบแล้ว  เรายังสามารถคิดถึงที่เก่าได้จากอีกบางสาเหตุ  เช่น  ฝันถึง  เจอสิ่งที่พวกเขาชอบ..

      ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้เรานึกถึงเพื่อนร่วมงานเก่าได้...

      ย้อนไปถึงช่วงที่ทำงานไม่นานนัก  มีอยู่วันหนึ่ง  เราต้องออกไปทำงานนอกสถานที่  และด้วยความโชคดีและเป็นคนทำอะไรพึบพับ  ทำให้เรากลับถึงที่ทำงานได้ค่อนข้างเร็ว

     พี่ที่ทำงานคนหนึ่งซึ่งเห็นเรากลับมานั่งโต๊ะพอดี  ได้แซวขึ้นด้วยข้อความประมาณว่า

      "ทำไมมันเร็วจังเนี่ย  ขี่ม้าไปกลับใช่มั้ย"

      "ไม่ใช่และ"  เราสวนกลับไป

     พี่แกสตั๊นท์ไปประมาณ  5  วินาที  

     และนี่คือจุดเริ่มต้นแห่งความทรงจำของเรา

     จากนั้นไม่นาน  เมื่อที่ทำงานมีการคุยเล่นกันปกติ  จู่ๆ  พี่คนนั้นก็พูดขึ้นว่า  "ไม่ใช่และ"  แล้วก็หันมาทางเรา

     "ใช่มั้ย...(เรียกชื่อเรา)"  แล้วพี่แกยังเสริมต่ออีกว่า  "นี่คำนี้เป็นของเรานะ  เราชอบพูดคำนี้

     .....เฮีย  หนูเพิ่งสวนเฮียด้วยคำนี้ไปครั้งเดียวเองมั้ยอ่ะ???

     และนับแต่นั้นเป็นต้นมา  หนุ่มๆในที่ทำงานก็จะแซวเราด้วยคำๆนี้อยู่เสมอ

      เวลาชวนคุยกันไปมา  เมื่อใดก็ตามที่เราเผลอหลุดปากด้วยคำว่า  "ไม่ใช่และ"  ทุกคนจะหันมาหัวเราะร่วนอย่างชอบใจ

     หรือถ้าหนุ่มคนไหนพูดว่า "ไม่ใช่และ"  ก็จะมีคนหันมายิ้มล้อเรา  บางทีก็จะมีอีกคนพูดขัดว่า  "เฮ้ยคำนี้ของเรานะ  เอาไปพูดได้ไง"

     หรือ  เวลาเขาคาดการณ์ว่าถ้าในอนาคตเราสอบติดงานนู่นนี่นั่นจะเป็นอย่างไร  จะมีคนพูดแซวว่า  "มันก็คงจะบอกว่า  ไม่ใช่และ  ทนาย  ไม่ใช่และ"  (บีบเสียงให้เล็กด้วยนะ..หึ)

     อะไรอ่ะพี่  สาวๆคนอื่นเขาพูดกันเยอะแยะ  ทำไมพี่ไม่แซวเขามั่งอ่ะ???

      ไม่ใช่และ...เอ๊ยยย....มันไม่ใช่อ่ะพี่!!  

     สุดท้าย  เราก็สอบงานที่ใหม่ได้  และต้องเดินออกมาจากบริษัทแห่งนั้น  และนับตั้งแต่วันนั้น  เราแทบไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนร่วมงานเก่าเลย

     ....แค่ยังคงอยู่ในกรุ๊ปไลน์ที่ทำงานเก่าอยู่  เอาไว้ขำเวลาเขาแซวกัน

     แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ความทรงจำของพวกเขาไม่เคยหายไปเลย  นั่นคือ  "ไม่ใช่และ"

     ทุกๆครั้ง  ที่เราต้องพูดคำว่า  "ไม่ใช่และ"  เหมือนภาพความทรงจำของเพื่อนร่วมงานที่ทำงานเก่าจะค่อยๆปรากฏขึ้นมาในภาพทรงจำ

     หรือบางที  เป็นเราเองที่จงใจนึกถึงคำว่า  "ไม่ใช่และ"  เพื่อเรียกความทรงจำกลับคืนมาอีกครั้ง

     บางครั้งก็แอบยิ้ม  และบางครั้ง  ก็อดขำเบาๆไม่ได้

     หากช่วงเวลาที่เราทำงานอยู่ที่นั่นเปรียบเสมือนหนังสือเล่มหนึ่ง

     "ไม่ใช่และ"  ของเรา  คงไม่ต่างอะไรกับที่คั่นหนังสือ  ที่มีไว้ใช้เพื่อย้อนกลับไปอ่านเรื่องราวช่วงนั้น  ทุกๆครั้งที่คิดถึง

     เอาไว้เตือนใจว่า  ครั้งหนึ่งเราเคยมีความสุขแค่ไหนกับการทำงานที่บริษัทแห่งนั้น

      

     มันเป็นช่วงเวลาที่ดีช่วงหนึ่งของชีวิต  ที่ได้มีโอกาสรายล้อมไปด้วยเพื่อนผู้ชายที่แสนดีมากมาย  ซึ่งเราจะจดจำไปนานแสนนาน  

     แต่ถ้าจะถามว่า  มีอะไรในก่อไผ่มากกว่าความเป็นเพื่อนร่วมงานหรือเปล่านั้น....

     ....ไม่ใช่และ....