รังเกียจ...

      สงสาร...

 

      เห็นใจ...

      รำคาญ...

     และอื่นๆอีกมากมาย

     แต่...ตามความเห็นส่วนตัวแล้ว  โดยทั่วไป  ไม่มีใครอยากเจ็บไข้ให้คนอื่นเขาสังเวชหรอก

     ....ไม่มีใครอยากเอาตัวเองไปตากฝนเพื่อให้ไอโขลกๆต่อหน้าคนนับร้อยได้เป็นเดือนๆ

     ....ไม่มีใครอยากกะเผลกออกมาจากห้องผ่าตัดเพื่อจะได้รับสายตาเวทนาจากคนแถวนั้น

     .... ไม่มีใครอยากเอายาเป็นกำขึ้นมายัดใส่ปากหลังมื้ออาหารเพื่อให้เพื่อนร่วมโต๊ะรู้สึกสยองไปด้วย

     .... และ ....  คงไม่มีใครอยากนอนพะงาบๆอยู่บนเตียงให้คนมาสาดน้ำตาอยู่รอบตัว

     ถึงกระนั้น  ข้อเท็จจริงก็มีอยู่ว่า  บางครั้ง  เราหลีกหนีความเจ็บป่วยไม่ได้จริงๆ  แม้ว่าเราไม่เคยอยากได้มันเลยสักนิดเดียว

     ร้อยวันพันปีไม่เคยเป็นอะไร  จู่ๆ  พอตากฝน  ก็ไข้ขึ้นเสียอย่างนั้น

      .....แล้วก็ไอไม่หยุด

     ออกกำลังกายอยู่บ่อยๆแท้ๆ  จู่ๆ  เนื้อจากไหนก็ไม่รู้ดันโผล่มาสถิตในตัวเสียได้

     .....แย่กว่านั้นคือดันเป็นเนื้อร้ายด้วย

     เดินเหินเป็นกี่หมื่นครั้งไม่มีปัญหา  จู่ๆดันล้มแผละลงไปกับพื้น

     ......แล้วขาก็หัก

     ฯลฯ

     บางครั้งโรคภัยไข้เจ็บก็มาเยี่ยมเยือนแบบไม่รู้ตัว  ที่แย่คือมันดันทำให้เราต้องไปรบกวนชาวบ้านเขาไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

     เราไม่รู้ว่าคนไม่สบายคนอื่นจะคิดแบบเราไหม  แต่สิ่งที่เราคิดหลังจากไม่สบายมาได้สักพัก  นั่นคือ

     เราอยากขอโทษ  ขอโทษที่ทำให้คนรอบข้างเดือดร้อนรำคาญจากการป่วยไข้ของเรา

     เรารู้ว่ามันน่ารำคาญ  แต่ขอโทษจริงๆ  เรายังไม่สามารถหยุดโรคของเราได้ตอนนี้  

      และเราไม่เคยต้องการเป็นแบบนี้เลย  สาบานได้!

      เราไม่อยากให้ใครสงสาร  และไม่ได้ต้องการให้คนมาสนใจอะไรกับเราหรอก

      ....แค่อยากน้อย  คุณไม่รังเกียจเรา  เราก็ไม่รู้จะขอบคุณอย่างไรแล้ว

      และเราสัญญา  ว่าเราจะพยายามรักษาตัวเองให้ดีที่สุด  เพื่อที่เราจะได้กลับมาเป็นปกติได้ในเร็ววัน

     เพราะ  ไม่ใช่แค่คุณหรอก  ที่รำคาญเรา...

      เราก็รำคาญตัวเองเหมือนกันแหละ  บอกตรงๆ..