……….

ตอนที่ 8 : รู้สึกตัว

“พักหลังมานี้พวกกลายพันธุ์มันเยอะขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะ” มาคัสเอ่ยขึ้นขณะมองผู้คนเดินไปมาอยู่ในเคลโอส่วนใน เขานั่งกินกาแฟยามบ่ายกับหลุยส์เพื่อนสนิทของเขาบนอาคารกระจกใสเหนือพื้นเบื้องล่าง

“อื้อ ฉันรู้แล้วล่ะ ให้ทำไงได้ ทางนี้เองก็พยายามกันเต็มที่ แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ยังเหมือนเดิม”หลุยส์ตอบ ยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่ม

“ท่านประธานเองก็ดูจะไม่สนใจเรื่องการแพร่ระบาดเลยสักนิด ขลุกอยู่กับไอ้โครงการมิวแทนท์อะไรนั่น”

“ตอนนี้นายก็ไล่กำจัดพวกกลายพันธุ์จากการทดลองอยู่นี่” หลุยส์พูด หลังจากเริ่มโครงการมิวแทนท์ได้ไม่นาน การทดลองที่ผิดพลาดก็สร้างพวกกลายพันธุ์ที่โหดร้ายขึ้นมามากมายมาคัสได้รวบรวมกำลังคนในการกำจัดพวกมันไม่ให้ออกจากเมือง แต่ก็มีบางส่วนที่ถูกจับไปทดลองและฉีดสารบางอย่างจนสามารถควบคุมพวกมันได้และถูกนำไปใช้ประโยชน์

“ใช่ ตอนนี้งานหลักของทีมฉันคือกำจัดพวกมันไม่ให้ไปเพ่นพ่านข้างนอกแต่แล้วยังไงล่ะ เจ้าพวกเชื้อระบาดนั่น เราจะปล่อยไปทั้งอย่างงั้นน่ะเหรอ ” 

“ฉันรู้ว่าที่นายเข้าร่วมกับ ALIVE ก็เพราะนายจะได้ส่วนแบ่งอำนาจในการคุมพื้นที่ที่เรายึดได้”หลุยส์พูด

“ก็ใช่ ถ้าไม่มีไอ้หน่วยลับนั่น พวกเราก็จะมีกองทัพซอมบี้อยู่ใต้บัญชา เราจะยึดได้ทุกที่ที่ต้องการแต่พอไอ้เจ้าสี่คนนั้นมันทำลายวัคซีนควบคุมไป ทุกอย่างเลยจบ” มาคัสหงุดหงิดเมื่อต้องพูดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ที่ความผิดทั้งหมดตกอยู่กับตัว

“แล้วนายคิดจะทำอะไร”

“ฉันได้ข่าวว่าการทดลองครั้งนี้โอกาสสำเร็จสูง” มาคัสเลี่ยงคำถาม

“ค่อนข้างสูงเลยล่ะ แล้วมันทำไมรึ? ” หลุยส์ถาม

“มีเด็กฉันคนนึงอยู่ในการทดลอง ชื่อ พอล ฝากดูหน่อย” มาคัสว่า

“นี่นายกำลังจะทำอะไร”

“ก็กลุ่มลับที่ฉันเคยบอกนายไง”

“นายทำแล้วรึ !? ” หลุยส์ตกใจเมื่อได้ยินเพื่อนสนิทพูดขึ้นมาคัสเป็นคนที่เกลียดความผิดพลาด   ยิ่งคราวนี้เป็นความผิดของตัวเองก็ยิ่งกระตุ้นให้เขาต้องแก้ไขเข้าไปใหญ่

            กลุ่มลับที่มาคัสบอกคือการพยายามหาทางกำจัดซอมบี้ให้หมดโดยมาคัสได้รวบรวมนักวิทยาศาสตร์ที่เขารู้จักให้ช่วยคิดหาวิธีกำจัดพวกซอมบี้  

ฉากหน้าก็มุ่งป้องกันไม่ให้เชื้อระบาดแพร่ออกไปมากกว่านี้ฉากหลังก็คือหาทางกำจัดพวกที่อยู่ข้างนอกให้หมด แต่สิ่งที่หลุยส์กลัวก็คือยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็อาจทำให้มาคัสเริ่มคิดจะเป็นปรปักษ์กับเคลโอซะเอง

“นายจะเอาด้วยใช่มั้ย? ” มาคัสถามสีหน้าจริงจัง ดีที่ทั้งสองนั่งอยู่ห่างจากโต๊ะอื่นเพราะบทสนทนานี้อาจไม่เข้าหูกลุ่มคนที่ภักดีกับเคลโอนัก

“เอาด้วยอยู่แล้ว ไปไหนไปกัน”  หลุยส์ตอบ เขาเองก็เบื่องานที่จำเจอยู่ทุกวันเป็นทุนเดิมจึงมักหาสิ่งตื่นเต้นทำอยู่เสมอ แต่ลึกๆ เขาก็คิดว่าครั้งนี้อาจมากไปหน่อย

“ต้องอย่างนี้สิเพื่อน” มาคัสหัวเราะชอบใจที่ได้ยินคำตอบเขาชำเลืองมองนาฬิกาที่ข้อมือ มันบอกเวลาว่าเขาต้องไปแล้ว

“ดูท่าฉันต้องไปแล้ว มีอะไรต้องจัดการอีกเยอะ” มาคัสพูด  ทำท่าจะลุก

“เดี๋ยว ฉันมีเรื่องจะบอกนายอยู่สองเรื่อง”

“อะไรรึ”  มาคัสถามนั่งลงอีกครั้ง

“เรื่องแรก ฉันรู้จักนักวิทยาศาสตร์อยู่คนนึง เธอชื่อ ซิลว่า ได้ยินจากวงในมาว่าเธอมีตัวยากำจัดซอมบี้”

“คงยาก เพราะเธอยังไม่ได้ออกจากเกมส์ ALIVE ด้วยซ้ำ ป่านนี้คงกลายเป็นเถ้าถ่านหมดแล้ว”มาคัสว่า เขาสั่งทำลายเมืองจำลองทิ้งทั้งเมืองหลังจากที่พวกหน่วยลับเริ่มป่วน

“งั้นเธอก็คงไม่รอด”

“อีกเรื่องล่ะ” มาคัสเร่งถาม

“ผู้ติดเชื้อที่นายเรียกกันว่าซอมบี้น่ะยังรักษาได้”

“นายพูดอะไรของนาย มันจะเป็นไปได้ยังไง” มาคัสถามอย่างสงสัยแต่สีหน้าก็บ่งบอกว่าดีใจที่ได้ยินเพื่อนสนิทพูดเช่นนี้

“มันเป็นเพียงโรคระบาด ฉันว่ามันรักษาได้ มันก็แค่โรคร้ายชนิดหนึ่งเท่านั้นแหละ”

“หรือว่าที่ท่านประธานไม่พูดเรื่องการป้องกันก็เพราะรู้ว่ามันสามารถรักษาได้”

“เปล่าหรอก เรื่องนี้ฉันรู้คนเดียว ก็แค่คิดล่ะนะ คงต้องใช้เวลาหน่อย”หลุยส์ตอบ

“นายทำได้อยู่แล้ว”  มาคัสลุกขึ้น ตบบ่าเพื่อนสนิทด้วยท่าทางตื่นเต้นระคนดีใจอย่างสังเกตได้ชัด

“ก็ว่างั้น” หลุยส์ตอบ

“งั้นฉันไปล่ะ นี่ก็นานพอสมควรแล้ว โชคดีเพื่อน”  มาคัสลุกขึ้นพร้อมกล่าวลา

“อือ โชคดี” หลุยส์มองตามหลังเพื่อนสนิทที่เริ่มเดินทางที่แปลกออกไป

..........

“คราวนี้มาได้ไกลกว่าที่คิดไว้แฮะ”  เสียงอื้ออึงของชายคนหนึ่งดังขึ้นเหมือนกับผมอยู่ใต้ผืนน้ำแล้วได้ยินเสียงเพลงที่เล่นอยู่ข้างสระ

“ใช่ ยังไม่มีใครกลายพันธุ์สักคน นี่ก็ผ่านมาร่วมเดือนแล้ว อีกไม่กี่ชั่วโมงการทดลองนี้ก็จะเสร็จสมบูรณ์จะเหลือก็แต่ผลกระทบเท่านั้นที่เราต้องกังวล”  เสียงอื้ออึงอีกเสียงดังขึ้น เป็นเสียงที่แตกต่างไปจากเสียงแรกดูเหมือนผมกำลังจะอยู่ในห้องอะไรสักอย่าง

ผมพยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้ง รู้สึกเหมือนว่าตัวเองเพิ่งได้สติจากการหลับใหลมายาวนาน  ผมไม่รู้สึกถึงร่างกายเลยแม้แต่น้อย ทันทีที่ลืมตาผมรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่กระทบม่านตาน้ำนั่นเอง

            ผมรู้สึกตกใจเมื่อพบว่าตัวเองถูกตรึงแขนขาและลำตัวไว้ด้วยโซ่เหล็กผมหันหน้าไปมามองทุกอย่างรอบตัวที่แปลกใหม่และไม่คุ้นตา ผมอยู่ในหลอดทดลอง ลอยอยู่กึ่งกลางของหลอดทรงกระบอกที่ตั้งไว้บนพื้นห้องรอบตัวเป็นน้ำสีฟ้าใส มีสายระโยงรยางค์เต็มตัวไปหมด มีหน้ากากออกซิเจนครอบใบหน้า

            ดูเหมือนผมจะอยู่ในห้องทดลองสี่เหลี่ยมผืนผ้าห้องไม่ใหญ่มาก เหมือนห้องแล็บในหนังไซไฟ ทั่วห้องเต็มไปด้วยเครื่องไม้เครื่องมือที่ผมไม่รู้จักทั้งจอมอนิเตอร์บอกค่าอะไรสักอย่าง สายไฟที่เชื่อมมายังหลอดทดลองที่ผมอยู่ 

            ผมพยายามออกแรงขยับร่าง แต่ไร้ผล สิ่งเดียวที่ผมรู้สึกคือความเจ็บปวดที่แล่นไปทั้งร่าง  มันเจ็บปวดเหมือนเวลานางพยาบาลฉีดยาเข้าสู่ร่างกายแต่นี่มันยิ่งกว่านั้น

“หนูน้อยขี้เซาของเราตื่นซะแล้วสิ” เสียงชายคนแรกที่ผมได้ยินก็คือบิลนั่นเองผมพยายามจะเอ่ยปากพูด แต่กลับปรากฏเป็นฟองอากาศลอยฟ่องขึ้นแทนคำพูดของผม

“ปล่อยตัวตามสบายเถอะเจค ตอนนี้นายยังอยู่ในหลอดทดลอง น้ำรอบตัวนายช่วยลดความเจ็บปวดตั้งเท่านึงของที่นายรู้สึกอยู่คงไม่อยากคิดสินะว่าถ้าไม่มีน้ำนั่นนายจะรู้สึกอย่างไร”

ผมรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมา มันเป็นความรู้สึกที่เคียดแค้นอย่างบอกไม่ถูกผมอยากทุบไอ้หลอดทดลองนี่ให้แตก แล้วออกไปฆ่าชายตรงหน้าให้รู้แล้วรู้รอด

“อย่าเพิ่งหักโหมน่าเจค ฉันรู้ว่านายมีเรื่องอยากจะคุยกับฉันเยอะอีกไม่นานนายได้คุยแน่ แต่อยู่ให้ถึงตอนนั้นซะล่ะ” บิลพูดจบก็หัวเราะร่าหันหลังเดินกลับออกไปจากห้อง 

แล้วนายก็จะตายด้วยมือฉันด้วย บิล !

……….