ดีแลน เคย์ เป็นนวนิยายแฟนตาซีที่คิดว่านักอ่านสายแฟนตาซีอาจจะยังไม่คุ้นหน้าคุ้นตาเท่าไรนักเพราะเพิ่งพิมพ์ครั้งแรกในเดือนมีนาคม 2561 นี่เอง แต่หากบอกว่าผู้เขียนเรื่องนี้เป็นเจ้าของผลงานเรื่อง "ผู้ส่งวิญญาณ" ที่ได้ตีพิมพ์กับสนพ.สถาพรอาจจะพอคุ้นชื่อบ้าง

ซึ่งต้องบอกว่าเราเองก็ไม่เคยอ่านผู้ส่งวิญญาณหรอก แต่หลังจากที่ได้อ่านเล่มนี้ลงเราก็คิดว่าจะลองตามอ่านผลงานของนักเขียนท่านนี้ดู เกริ่นมากขนาดนี้แล้วก็คงพอจะเดาได้แล้วใช่ไหมว่ามันดีมาก!

ดีตั้งแต่ปกเลยแหละ วาดโดยคุณ HIRUNA เราที่ไม่เคยติดตามนักวาดมาก่อนตอนแรกเลยนึกว่าเป็นนิยายต้นฉบับภาษาอังกฤษ ประกอบกับชื่อเรื่องก็ดูเป็นนิยาย YA ฝรั่ง ๆ หน่อยด้วยส่วนหนึ่ง ก่อนซื้อเราไม่ได้คาดหวังว่ามันจะถูกใจหรืออะไรด้วยซ้ำ เพราะว่าเลิกอ่านนิยายแฟนตาซีเขียนที่โดยคนไทยมาหลายปีแล้ว(ช่วงหนึ่งรู้สึกพล็อตมันซ้ำซาก) แต่สำหรับเรื่องนี้คือไปซื้อที่งานหนังสือแล้วคุณบ.ก.สำนักพิมพ์บอกว่ามันจบแล้ว ก็เลยซื้อมาลองอ่านดู แต่ใครจะไปรู้ว่ามันจะถูกใจขนาดนี้!

เพื่อไม่เป็นการเสียเวลาขอเล่าเนื้อเรื่องย่อ ๆ ก่อน

ดีแลน เคย์ เป็นเด็กหนุ่มที่มีชีวิตอยู่ในโลกอนาคตข้างหน้า โดยในโลกใบนี้ผู้คนสามารถใช้เวทมนตร์เล็ก ๆ น้อย ๆ ในประจำวัน หรือบางคนก็มีพลังแอบแฝงอยู่ เช่น ความสามารถในการพูดคุยกับสัตว์ ลางสังหรณ์ ความโชคดี ตลอดจนถึงความโชคร้ายอย่างพลังซวย

พลังซวยของดีแลนนี้เป็นพลังที่แปลกไปจากความซวยปกติ นั่นคือพลังนี้มันไม่ได้ส่งผลกระทบของเขา แต่จะส่งผลต่อบุคคลรอบข้างต่างหากล่ะ มันมากขนาดถึงที่ว่าเมื่อดีแลนกลับไปเยี่ยมครอบครัวที่บ้าน แม่ของเขาต้องโรยเกลือปัดเป่าความซวย(ช่างน่าสงสาร) และเพราะพลังนี้ทำให้ดีแลนไม่กล้าที่จะข้องเกี่ยวกับใครนัก ขนาดบ้านตัวเองก็ไม่อยู่เพราะกลัวมีเหตุร้าย แต่สุดท้ายแล้วหลังจากที่ทำให้คนอื่นพบเรื่องซวย ๆ มากมาย มันก็ย้อนกลับมาทำให้เขาซวยได้ในที่สุด เพราะดีแลนได้กลายเป็นผู้ต้องสงสัยในการวางเพลิงร้านอาหารจนเป็นเหตุให้มีผู้เสียชีวิต!

อ่านตัวอย่าง คลิก

.  .  .  .  .

เราว่าเรื่องนี้เจ๋งมาก! สมบูรณ์แบบในแง่ของการเขียนทุกอย่างเลย ไม่ว่าจะเป็นภาษา การดำเนินเรื่อง พล็อต โดยเฉพาะสเน่ห์ของตัวประกอบ ตัวประกอบเรื่องนี้คงต้องบอกว่าเยอะ มีหลายคน(in the good way นะ) คือด้วยพล็อตที่มันเกี่ยวกับการสืบคดี แล้วต้องมีเหตุการณ์แทรกมาเป็นระยะ ๆ ระหว่างการสืบ ประมาณว่าไม่ว่ายังไงก็ต้องพูดถึง (ไม่อย่างนั้นเรื่องก็เหมือนขาดอะไรไปไรงี้) แต่วิธีการ introduce ของคุณคนเขียนคือมันพอดีมากเลย คือเขาเล่าไม่ทำให้ตอนอ่านรู้สึกว่ามันเยอะจนจะใส่ไปทำไม มีความจำเป็นต้องใช้ตัวประกอบขนาดขนาดนี้เลยเหรอ? อะไรประมาณนั้น(พอจะนึกภาพกันออกไหมนะ)

ส่วนเรื่องสำนวนและการเล่าเรื่อง ถ้าใครชอบอรรถรสแบบนิยายแปลน่าจะประทับใจมาก ด้วยเซ็ตติ้ง+ชื่อเรื่อง อะไรหลาย ๆ อย่างมันปูมาเรานึกว่าตัวเองอ่านนิยายแปลฝั่งตะวันตกอยู่จริง ๆ ที่ต้องบอกแบบนี้เพราะไม่ใช่แค่การเลือกใช้คำ แต่รวมไปถึงการตัดฉากสลับโดยกระจายบทไปให้ตัวละครอื่น ๆ (เพราะโดยส่วนมากงานเขียนฝั่งไทย/ตะวันออกส่วนมากโฟกัสอยู่แค่ตัวเอก) อย่างเช่นระหว่างที่ดีแลนกำลังถูกสืบสวน ภาพก็ตัดไปที่นักเดินทางแสวงโชคว่ากำลังดำเนินการความช่วยร้ายอะไรอยู่บ้าง แล้วเราแอบคิด(ไปเอง)ว่านักเขียนน่าจะอ่านหนังสือภาษาอังกฤษบ่อย สรรพนามที่เขาใช้ดูเป็นรูปประโยคประมาณว่า He was.... He.... อย่างนั้น He.... อย่างนี้ อะไรงี้ด้วยล่ะ(คิดไปเองนะ ย้ำอีกที)

เล่มนี้เราชอบมากจริง ๆ ตัวพล็อตก็เจ๋ง ม้ันอาจจะไม่ได้ว้าวจน epic แต่ก็ว้าวพอที่จะทำให้รู้สึกทึ่งในไอเดีย ไม่ได้มีความสุดโต่งเพื่อเร้าอารมณ์พีค ๆ แต่มันก็ดึงดูดให้อ่านไปเรื่อย ๆ จนวางหนังสือไม่ลง ในด้านความสมเหตุสมผล reasonable ที่มารองรับพล็อตก็เหมือนกัน คาร์แรคเตอร์ของตัวละครบางตัวอาจจะขัดใจในความรู้สึกนิด ๆ หน่อย ๆ แต่มันเป็นความขัดใจที่เข้าใจได้ว่า จำเป็นต้องวางนิสัยตัวละครแบบนี้เพื่อปูให้เรื่องไปถึงจุดนี้นะ (คือไม่ได้ขัดใจที่ว่าทำไมเนื้อเรื่องมันเป็นแบบนี้ แต่ขัดใจว่านิสัยทำไมทำกันแบบนี้ล่ะ! /อิน)