จุดเริ่มต้น
3
นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน ฉันยังนอนลืมตามองความมืดอยู่บนเตียงชั้นบนของรถไฟ สิ่งที่เห็นตอนนี้มีแต่กระเป๋าพลาสติกสีส้มที่ข้างในอัดแน่นไปด้วยของจิปาถะอย่างไฟฉาย ยาลดไข้ น้ำยาล้างมือ ที่อุดหู ปากกา ทิชชู่ ยาหม่อง ฯลฯ ทั้งหมดถูกแขวนรวมไว้ตรงราวเหล็กข้างตัว เสียงที่ได้ยินก็มีแต่ กะฉึกกะฉัก กะฉึกกะฉัก
ทำไมฉันต้องมาไล่สายตาดูสิ่งที่เห็นจนเบื่อแล้วในตอนนี้ด้วย?
ง่ายๆ คือ นอนไม่หลับ
เมื่อกลางวันดันเผลองีบไป ตอนนี้เลยตาค้างเป็นฮูกอย่างนี้
ซวยแล้วล่ะมิ้นท์...
2
ฉันเดินทางบนรถไฟสายทรานส์ไซบีเรีย (Trans-Siberian Railway) มาราวๆ หนึ่งร้อยชั่วโมงแล้ว สภาพของฉันในตอนนี้สามารถเรียกว่าอีเพิ้งได้เต็มปากผมเผ้ากระเซอะกระเซิง หัวมันเยิ้ม ตัวเหนียวหนึบ ตาบวมเพราะนอนเยอะ แถมท้องอืดจากการกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาหลายมื้อ ถ้าแม่มาเจอตอนนี้ จะจำฉันได้มั้ยนะ
แต่ทั้งหมดก็ทำให้ฉันเลเวลอัพ จากสองเดือนที่แล้วคอยแต่จะล็อกกระเป๋า ซ่อนของนั่นนี่เพราะกลัวหาย ตอนนี้กลับปล่อยตัวตามสบาย โยนพาสปอร์ต วางเงินทองไว้ที่ชั้นวางของด้านบน แถมยังนอนทอดหุ่ยอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ได้เป็นวันๆ
อาจเป็นเพราะฉันเริ่มชินกับตู้นอนชั้นสอง และเริ่มรู้ที่รู้ทางกับรถไฟสายทรานส์ไซบีเรียแล้วก็ได้
1
ฉันอยากนั่งรถไฟสายทรานส์ไซบีเรีย ตั้งแต่สมัยไปเรียนต่อที่สเปน (ฉันไปเรียนต่อที่นั่นสามปี) ตอนนั้นฝันว่าอยากจะนั่งมันกลับมาเมืองไทย แต่ก็มีอุปสรรคหลายอย่างทำให้ต้องพับโครงการ และเดินทางกลับบ้านเกิดเมืองนอนด้วยเครื่องบินเหมือนเดิม
แน่นอนว่า พอกลับมาแล้ว เส้นทางในฝันของฉันก็ยิ่งรางเลือน เวลาส่วนใหญ่
หมดไปกับการวิ่งรอกสมัครงาน
แต่เพลงของวงร็อกวงหนึ่งบอกว่า “ชีวิตมันต้องเดินตามหาความฝัน”
ฉันจึงตรงดิ่งเข้าไปหาแม่ ทำสายตาวิงวอนขอออกเดินทางท่องเที่ยวหนึ่งปีแม้แม่จะอึกอักและไม่อยากตามใจลูก แต่เมื่อเห็นฉันเริ่มกอดแข้งกอดขา ลงไปดีดดิ้นกับพื้น แม่ก็ยินยอม โดยมีข้อแลกเปลี่ยนว่าห้ามเที่ยวเรื่อยเปื่อย
รวมถึงต้องจดบันทึกเรื่องราวมาเล่าให้แม่และคนอื่นฟังด้วย
โปรเจ็กต์ I Roam Alone จึงเกิดขึ้น
ฉันอยากให้ทุกคน (โดยเฉพาะสาวๆ) รู้ว่าการเที่ยวคนเดียวไม่ใช่เรื่องอันตราย หากรู้จักระวังตัว จะไปลุยป่าฝ่าดงที่ไหนก็ไม่ใช่เรื่องน่ากลัว แถมถ้าเตรียมตัวดี เราอาจได้นอนที่สบายๆ และมีเพื่อนกินข้าวทุกมื้ออีก
เมื่อได้รับไฟเขียวจากแม่ ฉันก็มานั่งคิดว่าจะเริ่มโปรเจ็กต์นี้ที่ไหน หลายประเทศวนเวียนเข้ามาในหัว อาการรักพี่เสียดายน้องเกิดขึ้นตลอดเวลา และตอนนี้เองที่เกิดคำถามหนึ่งขึ้นในใจ
ทำไมฉันถึงไม่เริ่ม ‘โปรเจ็กต์ในฝัน’ ด้วย ‘ทริปในฝัน’?
ทางรถไฟสายทรานส์ไซบีเรียคือทางรถไฟที่ยาวที่สุดในโลก แล่นผ่านเจ็ดเส้นแบ่งเขตเวลาในทวีปเอเชียและทวีปยุโรป
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in