ผมเห็นเธอโบกมือให้แต่ไกล

เธอมากับเพื่อนอีกคนไม่แน่ใจว่าเป็นเพื่อนโรงเรียนเก่ารึเปล่า จะว่าไปเพื่อนเธอ

ที่ผมรู้จักมีใครบ้างยังไม่รู้เลย  เราคุยกัน สามประโยค ผิวเผินที่สุดเท่าที่จะเป็นไป

ได้แล้วก็โบกมือให้กันอีกครั้ง

เหมือนทุกครั้ง

พูดได้เต็มปากเลยว่า เราไม่ได้สนิทกันผมรู้แค่ชื่อเธอและตอนนี้เธอเรียนอยู่คณะอะไร

เท่านั้นจริงๆ

แปลกทำไมเราถึงโบกมือให้กันโดยไร้ความกระอักกระอ่วน แค่รุ่นน้องในคณะ

บางทีเดินสวนกันกูยังทำตัวไม่ถูกเลย

ทำไมนะ

ผมเคยอยู่ห้องเดียวกันเธอตอนไหนจำไม่ได้รู้ว่าอนุบาลไม่ก็ป.1 ป.2 นี่แหละ เราไม่

เคยคุยกันไม่ค่อยเล่นด้วยกัน ไม่ได้ทำงานกลุ่มเดียวกัน เท่าที่จำความได้น่ะนะสิ่งเดียวที่จำ

ได้คือเกี่ยวกับเธอคือเธอในคาบว่ายน้ำ   

โรงเรียนเก่าของผมกับเธอมีคาบว่ายน้ำที่ยิ่งใหญ่เอาการเดาว่า 2-3 ชั่วโมงเห็นจะ

ได้ อย่างที่รู้ๆ ว่าเด็กทุกคนก็สนุกสนานกับการเล่นน้ำอาจมีบ้างที่จะต้องฝึกว่ายตาม

ครูกำหนด แต่ก็เป็นเพียงส่วนน้อยที่เหลือก็ตามสบาย

ไม่รู้ต่างคนไปฝึกกันมาจากไหน รู้ตัวอีกทีเด็กทุกคนก็เล่นน้ำสระใหญ่ได้กันหมดเล่นกันสารพัดตั้งแต่สาดน้ำ แข่งดำน้ำ ทำถ้าปลาดาว ลูกมะพร้าว แมงกะพรุนสระเล็กจะมีประโยชน์ตอนเดียวก็ตอนทำน้ำวนนี่แหละ

หลังจากทุกคนเปลี่ยนชุดเสร็จ ก็จะแห่กันวิ่งมากระโจนลงสระเล็กตู้มๆๆ และ

เริ่มเดินไปในทางเดียวกับ สร้างเป็นกระแสน้ำวนผลัดกันเดิน ผลัดกันปล่อยตัวลอยไปกลับกระแส พออุ่นเครื่องได้ที่ก็จะทยอยกันย้ายไปกระโจนลงสระใหญ่แทน

จะมีก็แต่เธอ ที่อยู่สระเล็กตลอดเวลา

ทุกครั้งที่เราเจอกัน ผมจะนึกถึงเธอ ในชุดว่ายน้ำลายทางสีเขียวเข้มสลับเขียวอ่อนมีสไมลี่เฟส ที่แว่บๆเปลี่ยนตามการหักเหของแสง กลายเป็นหน้าบึ้งได้ หลังกระโจนลงสระใหญ่เสร็จเรียบร้อยผมชอบเห็นเธอค่อยๆเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เราให้น้ำวนค่อยๆชะลอความเร็วลงก่อนจะหย่อนตัวลงสระเล็ก

กระแสน้ำระดับลิ้นปี่กระเฉาะจากซี่โครงของเทอที่เพิ่งลงไปต้านกับน้ำแล้วกระเซนใส่หน้า

 เธอตกใจเฮือก ก่อนเอามือมาลูบหน้าลูบตา มีแววความกังวลเจืออยู่

ที่รู้คือเธอจะต้องให้ครูแยกมาสอนว่ายน้ำตัวต่อตัวไม่แน่ใจว่าเมื่อไร ไม่รู้ว่าประสบการณ์ของเธอกับเพื่อนๆ จะต่างกันขนาดไหน ที่ไม่มีเพื่อนๆไปเล่นด้วยในคาบโคตรจะสนุกนี้

รู้สึกสงสาร และก็ชื่นชมเธอนะ

คิดเข้าข้างตัวเองว่าคงจะมีบางครั้งแหละที่เราเอาเวลาปล่อยให้เล่นลุกจากสระใหญ่ไปเล่นกับเธอในสระเล็กบ้าง

ผ่านมากี่ปีแล้วนะเธอยังเป็นแค่เด็กว่ายน้ำไม่เป็นในสายตาผมอยู่เลย ถ้ามีโอกาสอีกครั้งสัญญาว่าจะขึ้นจากชีวิตสระใหญ่ ไปรู้จักเธอมาขึ้นมากกว่าฐานะเด็กจ้ำม้ำชุดเขียว

ผมคิดเข้าข้างตัวเองอีกครั้งก่อนเดินเข้าร้านพิซซ่าไป

บรื๋อ หนาวจังเลย

นั่นเค้าหนิ

โหยเปียกซกมาเชียว

ชั้นโบกมือ

เค้าโบกมือตอบหลังเซ็ดแว่นเปียกๆเสร็จนี่ใส่แว่นตั้งแต่เมื่อไรกันนะ

            เราคุยกันสามประโยค ผิวเผินที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ระหว่างคุยเค้ามองหน้ายัยนิ้งแล้วก็ทำหน้าแปลกๆ พิลึกคน

เราโบกมือให้กันอีกครั้ง ก่อนจะเดินแยกกัน

นี่เรารู้จักกันมากี่ปีแล้วนะ เอาจริงๆ นี่เรารู้จักกันรึยังเนี่ยเพื่อนเค้าที่ชั้นรู้จักมีใครบ้างยังไม่รู้เลยรู้แค่ชื่อกับตอนนี้เรียนอยู่คณะอะไร

เท่านั้นจริงๆ

เวลาเจอเค้ามันทำให้ชั้นคิดย้อนกลับไปเมื่อตอนเด็กๆ ชั้นเคยอยู่ห้องเดียวกันเค้า ตอนป.1/1ห้องครูหมูกับครูปุ้ย เราคุยกันบ้างนิดๆ หน่อย เล่นด้วยกันบ้างพวกบอลลูนจังหวัดประเทศ หึ ฉลาดแถมยังวิ่งเร็วสุดๆทำงานกลุ่มเดียวกันครั้งเดียวมั้ง แต่สิ่งที่จำได้แม่นเลยเกี่ยวกับเค้าก็คือเค้าในคาบว่ายน้ำ

โรงเรียนเก่าของชั้นกับเค้ามีคาบว่ายน้ำที่ยิ่งใหญ่มากชั้นละเกลียดสุดๆ ทุกเช้าวันศุกร์ เก้าโมงถึงเที่ยง อย่างที่รู้ๆ ว่าเด็กเกือบทุกคนก็สนุกสนานกับการเล่นน้ำอาจมีบ้างที่จะต้องฝึกว่ายตามครูกำหนด แต่ก็เป็นเพียงส่วนน้อยที่เหลือก็ตามสบาย ไม่รู้ว่าต่างคนไปฝึกว่ายน้ำมาจากไหนกันรู้ตัวอีกทีเด็กทุกคนก็ว่ายน้ำเป็นกันหมด

ยกเว้นชั้น

ชั้นล่ะอิจฉาจริงๆ เล่นกันสารพัด ตั้งแต่สาดน้ำแข่งดำน้ำ ทำถ้าปลาดาว ลูกมะพร้าว แมงกะพรุน กันในสระใหญ่

สระเล็กจะมีประโยชน์สำหรับพวกนั้นตอนเดียวก็ตอนทำน้ำวนนี่แหละ

หลังจากทุกคนเปลี่ยนชุดเสร็จก็จะแห่กันวิ่งมากระโจนลงสระเล็ก ตู้มๆๆ และเริ่มเดินไปในทางเดียวกันสร้างเป็นกระแสน้ำวน ผลัดกันเดิน ผลัดกันปล่อยตัวลอยไปกลับกระแสพออุ่นเครื่องได้ที่ก็จะทยอยกันย้ายไปกระโจนลูกสระใหญ่แทน

โมโหที่สุดเลย เหมือนมาป่วนบ้านของชั้น เสร็จแล้วก็สะบัดตูดไปกันหมด ทิ้งน้ำที่ไม่สงบให้กับคนว่ายน้ำไม่เป็นอย่างชั้น ลงไปน้ำก็กระแทกหน้า สำลักน้ำทั้งๆ ที่น้ำสูงยังไม่ถึงคางเท่านั้น

น่าสมเพชจริงเชียว

ทุกครั้งที่ครูปลีกตัวมาสอนชั้นชั้นจะพยายามเต็มที่ คอยดูเถอะซักวันชั้นจะไปเล่นในสระใหญ่กับเพื่อนให้ได้

แต่ก็ไม่ได้หรอก ชั้นตอนนั้นยังรู้เลย

ประสบการณ์วัยเด็กเกี่ยวกับวิชาว่ายน้ำของฉันกับเพื่อนคงจะต่างกันราวฟ้ากับเหวแต่ในเหวของชั้นก็ยังมีเรื่องดีๆ อยู่นะ หลายครั้ง เรียกได้ว่าเกือบจะทุกอาทิตย์เค้าคนนี้แหละ จะปีนจากสระใหญ่ วิ่งมาหาชั้นในสระเล็กบางทีก็ชวนเพื่อนมาด้วยคนสองคน พยายามชวนชั้นเล่นๆ อะไรซักอย่างแต่อย่างที่รู้ๆแหละ ประโยชน์อย่างเดียวของสระเล็กก็คือน้ำวน ซึ่งน้ำวนก็เป็นได้แค่น้ำวน สนุกได้ไม่เท่ากิจกรรมร้อยแปดในสระใหญ่หรอก ซักพักเค้าเองก็ทนความยั่วยวนในสระใหญ่ไม่ไหว ย้ายสระกลับไปเล่นกลับเพื่อนในสระใหญ่ 

แต่แค่นั้นก็พอที่จะทำให้เช้าวันศุกร์นี้ห่วยน้อยลงแล้วแหละ

ผ่านมากี่ปีแล้วนะ เค้าก็ยังเป็นแค่เด็กผอมๆ ดำๆที่มีน้ำใจที่มาเล่นน้ำเป็นเพื่อนชั้น ทนเห็นเด็กอ้วนสำลักน้ำในสระเล็กไม่ไหวไว้ต่อไปจะลองชวนคุยให้มากว่านี้ก็แล้วกัน ลองแอบถามด้งยดีกว่าว่าจำเมื่อสมัยป.1 ได้มั๊ย

แต่คงไม่ไม่ใช่กลายเป็นพวกหน้าม่อไปแล้วนะ

เมื่อกี้เห็นมองนิ้งแปลกๆ