I am not the kind of boy
Who should be rudely bargin' in on a white veil occasion
But you are not the kind of boy, Who should be marryin' the wrong girl

แจกันและช่อดอกไม้สีสันสดใสที่มีทั้งความงามและความหมายถูกจัดวางไว้ในมุมต่างๆ อย่างสวยงาม รูปภาพตั้งแต่สมัยเด็กจนถึงภาพพรีเวดดิ้งของเจ้าบ่าวและเจ้าสาววางเรียงรายอยู่มุมนู้นมุมนี้ของงาน เสริมให้งานมงคลครั้งนี้ดูน่ารักขึ้นอีกเป็นเท่าตัว

แขกเหรื่อในงานเริ่มเยอะมากขึ้น แม้ทางเจ้าภาพจะบอกว่าเป็นงานเล็กๆ แต่ด้วยทางครอบครัวของทั้งสองฝ่ายต่างมีชื่อเสียงและทางตัวเจ้าบ่าวเองก็มีเพื่อนเยอะพอสมควรทำให้ในงานคราคร่ำไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา

เสียงเพลงหวานๆ จากวงเครื่องสายที่มุมหนึ่งของงานลอยตามลมมาคลอกับบรรยากาศน่าชื่นมื่น ที่นั่งในโบสถ์ถูกเติมจนเกือบเต็ม ใกล้จะได้เวลาเริ่มพิธีแล้ว

ยามาชิตะ โทรุอยู่ในชุดสูทสีกรมท่าดูภูมิฐาน เสริมให้คนที่ใครๆ ต่างก็บอกว่าหล่ออยู่แล้วดูหล่อมากขึ้นไปอีก คนตัวสูงยืนอยู่ข้างๆ เรียวตะ น้องชายนอกไส้ที่วันนี้แต่งตัวดูดีไม่แพ้กัน แค่ยืนนิ่งๆ ก็เรียกสายตาจากแขกในงานได้ตลอดไม่เว้นแม้กระทั่งเพื่อนเจ้าสาวที่ยืนซุบซิบกันอยู่ตรงมุมหนึ่งของงาน

"มิเชลกับยัยหนูล่ะ?" เขาถามหาน้องสะใภ้กับหลานสาวที่ตอนแรกเดินควงแขนเจ้าน้องชายเข้ามาในงาน แต่ตอนนี้กลับหายไปทั้งสองคน

"ทากะจะให้ยัยหนูเป็นเด็กโปรยดอกไม้ ส่วนอากิโตะคุงจะเป็นเด็กถือแหวนน่ะพี่ ตอนนี้โทโมะก็ช่วยดูอยู่ข้างใน"

โทรุพยักหน้า แต่ในใจกลับรู้สึกปั่นป่วน

บอกตรงๆ นะ...

เขาไม่อยากให้งานนี้เกิดขึ้นเลย

ย้อนกลับไปเมื่อเดือนก่อน

"พ่อครับ! ผมไม่อยากแต่ง" ทากะกระแทกตัวลงบนโซฟา มีสีหน้าหงุดหงิด ข้างๆ กันมีโทรุที่นั่งนิ่งๆ แต่ภายในใจก็รู้สึกไม่ต่างกัน

"นั่นสิครับลุงโมริ แบบนี้มันคลุมถุงชนชัดๆ"

"ทากะ 31 แล้วโทรุคุง ฉันทำเพื่อลูกชายของฉันนะ" นายใหญ่ของบ้านนั่งไขว่ห้าง ใบหน้าละม้ายคล้ายทากะแย้มยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่โทรุรู้สึกหมั่นไส้เสียเหลือเกิน "ถ้าอายุมากกว่านี้ แก่ไปใครจะดูแลลูกชายของฉันล่ะ อีกอย่างฉันก็อยากเลี้ยงหลานนะ"

โทรุสบถ 'เหอะ' ในใจ

เขานี่ไงคนดูแลทากะ!

อยู่ด้วยกันมาเกินครึ่งชีวิตแล้วด้วย!

"ผมไม่อยากแต่ง" ทากะหัวเสีย และคนเป็นพ่อก็รู้ดี

"ทางผู้ใหญ่คุยกันหมดแล้ว ทุกอย่างถูกเตรียมขึ้นหมดแล้วด้วย เหลือแค่แกกับเจ้าสาวไปลองชุดกับถ่ายพรีเวดดิ้ง" ถ้วยชาถูกยกขึ้นจิบอย่างสบายใจ "งานแต่งจะมีอีกใน 1 เดือนข้างหน้า หึหึ ฉันล่ะตื่นเต้นจริงๆ"

"พ่อ!/ลุงโมริ!"

ก็นั่นแหละ...

ทากะยังปฏิเสธไม่ได้ แล้วคนนอกอย่างเขาจะทำอะไรได้ ได้แต่ขับรถพาหมอนั่นกับยัยเจ้าสาวขับรถทั้งไปลองชุดทั้งถ่ายพรีเวดดิ้ง

และเจ้าหล่อนก็เหมือนจะดูออก เพราะในวันที่เขากำลังนั่งรอทากะเข้าไปเปลี่ยนชุด ยัยนั่นเดินเข้ามาหาเขาแล้วพูดประโยคหนึ่งที่ทำเอาเขาหงุดหงิดไปเป็นสัปดาห์

"ยังไงทาคาฮิโระคุงก็ต้องแต่งงานกับฉัน ยามาชิตะซังน่ะ ตัดใจซะเถอะค่ะ"

โอเค... โทรุคิดว่าเธออยากเปิดศึกกับเขาแน่นอน

และสาบานว่าเสียงหัวเราะแหลมๆ ของเธอยังติดอยู่ในหัวเขาอยู่เลย

สยอง...

โทรุนั่งซึมกระทืออยู่ม้านั่งแถวกลางๆ ข้างๆ มีมาซาโตะกับเรียวตะที่คุยอะไรกันสักอย่าง บางทีหมอนั่นก็หันมาคุยกับเขา แต่เขาก็ถามคำตอบคำ ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์มาตอบอะไรใครเพราะอีกไม่ช้าพิธีก็จะเริ่ม

สักพักพี่ใหญ่ของวงอย่างโทโมยะก็เดินเข้ามาหา สีหน้าเหนื่อยๆ ของคุณพ่อลูกสองทำเอาอีกสองคนถึงกับเลิกคิ้ว

"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นโทโมยะ ยัยหนูไม่ได้ซนจนเกินไปใช่มั้ยเนี่ย?" เรียวตะถามติดตลก แต่คนถูกถามกลับส่ายหน้า

"เปล่าหรอก" โทโมยะถอนหายใจ ก่อนจะหันมาทางเพื่อนตัวสูง "โทรุ ทากะอยากเจอนายน่ะ"

โทรุก้าวเดินอย่างรีบร้อนจนแทบจะเป็นวิ่ง ผ่านโทโมฮิโระและฮิโรกิตรงประตูข้างโบสถ์ ทั้งสองคนเอ่ยเรียก แต่เขาไม่มีเวลาหยุดทักทายในตอนนี้ เขาต้องรีบไปหาทากะ

"พี่โทรุ จะไปไหนครับ---อ่าว" ฮิโระกิเกาหัวแกร่กๆ หันไปมองพี่คนรองที่ยักไหล่ให้

"ไปหาพี่ทากะล่ะมั้ง"

สองขาพาเขามาจนถึงห้องที่ติดป้ายไว้ว่า 'เจ้าบ่าว' ใจเขาเต้นรัว รู้สึกเหมือนเพิ่งไปขึ้นไลฟ์ติดต่อกันมาสิบรอบ 

ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ซักพักจนกระทั่งฉุกคิดได้ว่าทากะกำลังรอเขาอยู่ ทั้งที่จริงแล้วเขาก็แค่ตื่นเต้นกับการเผชิญหน้ากับทากะและไม่สามารถหยุดจินตนาการว่าเขานั้นเป็นเจ้าบ่าวเสียเอง

พวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกัน

จริงๆ นะ

ก๊อกๆ

"เข้ามาเลยครับ" สิ้นเสียงทากะเอ่ยอนุญาต มือหนาบิดลูกกุญแจก่อนจะค่อยๆ เปิดเข้าไป

ทากะในชุดทักซิโด้สีขาวที่เขาเป็นคนเลือกให้ยืนกอดอกพิงหน้าต่างเหม่อมองไปยังลานกว้างที่อีกไม่นานก็จะกลายเป็นพิธีแต่งงานของตน เสียงเพลงสนุกสนานดังลอดมาให้ได้ยินแต่ไม่ได้รู้สึกมีอารมณ์ร่วมเลยสักนิด

ใช่.. เขาไม่ได้อยากแต่งซักหน่อย

"ทากะ" ขายาวก้าวเข้าไปใกล้ และทันทีที่ทากะหันมาโทรุก็รวบร่างบอบบางเข้ามากอดจมอก

"โทรุ..." ทากะซุกใบหน้ากับอกกว้าง ปากอิ่มเริ่มเบะและเป็นสัญญาณว่าอีกในไม่ช้าเจ้าตัวเล็กจะเริ่มงอแงให้เขาฟัง "ไม่อยา---"

"ไม่อยากแต่ง ใช่มั้ย?" โทรุกอดคนตัวเล็กหลวมๆ โยกตัวปลอบ และมือข้างที่ว่างจะลูบลงบนศรีษะเพื่อนสนิทอย่างอ่อนโยนเหมือนโอ๋เด็ก นั่นคือวิธีปลอบโยนทากะโดยคนที่สนิทกันมาครึ่งชีวิตอย่างเขา

"อื้อ ไม่อยากแต่งเลยว่ะ"

เออ... ฉันก็ไม่อยากให้แต่ง

"จะยกเลิกตอนนี้รึไงฮึ?" เขาเคาะกำปั้นลงบนหน้าผากมนเบาๆ มองสำรวจใบหน้าที่ดูจะอิดโรยหน่อยๆ ขอบตาคล้ำใต้ตาบ่งบอกว่าทากะคงจะนอนไม่หลับทั้งคืน

"ไม่อยากแต่ง... ทำไงดีโทรุ" ดวงตากลมมองเขาด้วยแววตาอ้อนวอนและอับจนหนทาง

ถ้าผ่านพ้นวันนี้ไปโดยเขาไม่ทำอะไร เขาคงต้องเสียทากะไป และคนตัวเล็กก็จะไม่มีความสุขตลอดชีวิต

คิดสิโทรุ ...คิด

ก๊อกๆๆ

"ทากะคุง ได้เวลาเข้าพิธีแล้วค่ะ"

"โทรุ" ทากะเขย่าแขนเร่ง สีหน้าแย่ลงอย่างเห็นได้ชัด

"ฉันว่าฉันคิดออกแล้ว" มือหนาจัดการจัดทักซิโด้ของทากะให้เข้าที่ โทรุกระตุกยิ้มมุมปาก "แต่นายต้องไปเข้าพิธี "

"อะไรนะ?"

"นายแค่ยืนอยู่เฉยๆ แล้วทำตามฉันก็พอ" โทรุจ้องลึกลงไปในดวงตากลมโต "และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นห้ามตอบว่า 'ตกลง' เด็ดขาด"