ไม่รู้ทำไมตัวเราชอบมองข้ามคนสำคัญที่อยู่กับเราเสมอเวลาเราไม่มีใคร

เรามองข้ามทั้งๆที่เขาอยู่ใกล้เราแค่นี้เอง

แค่เอื้อมมือไปก็ถึงตัวเขาแล้ว

แต่เราไม่ทำเราไม่เคยเอื้อมมือเราออกไปคว้ามือที่เขายื่นมาให้

เขาชอบมานั่งข้างๆเวลาที่เราเหงา ชวนคุยเรื่องของแต่ละวันและเล่าเรื่องสนุกๆให้ฟัง

มันคงใกล้ใกล้จนเรามองไม่เห็นเขาในสายตาเลย ทั้งๆที่เขาควรจะเป็นคนแรกที่เราควรนึกถึงด้วยซ้ำ

พอตอนนี้เรากลับมองเห็นเขาชัดขึ้นเพราะทุกอย่างมันไกล

ไกลเกินแขนเราจะเอื้อมถึงตัวเขา

มันคงสายเกินไปอย่างที่เขาบอกกับเราวันที่เขาสนใจ ตัวเรากับเมินเฉย ไม่ใส่ใจ ไม่สนใจด้วยซ้ำแต่พอวันที่เขาตัดสินใจจะหยุด หยุดมานั่งข้างๆ หยุดมาเล่าเรื่องตลกให้ฟังก็เป็นตัวเราอีกที่รู้สึกไม่โอเค

แต่เอาเถอะเราทำได้แค่อยู่กับความรู้สึกอะไรสักอย่างของตัวเอง

เพราะตอนนี้ ต่อให้เราจะเอื้อมไปหาจนสุดแขนสิ่งที่คว้าได้ก็ไม่ใช่เขาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

#whalenim