พรึบ!!!!
เสียงกรี๊ดกร๊าดดังไปทั่วสำนักงาน ขณะที่อี้ป๋อCEO บริษัทยักษ์ใหญ่กำลังทำงานอยู่นั้น ไฟเจ้ากรรมที่น่าจะเกิดอะไรสักอย่างดันพร้อมใจกันดับพรึบอย่างไม่มีสาเหตุ
ถ้าเป็นแบบนี้ที่บ้าน อี้ป๋อคงแหกปากร้องกระโจนไปซุกพุงเเมวเเล้ว....
เเต่ด้วยภาพลักษณ์คนเย็นชาจึงมีเเค่ครอบครัวของเขาเท่านั้นแหละที่รู้ว่าจริงๆอี้ป๋อกลัวผีจะตายไป ที่ยังเก๊กหน้าคนคูลก็เพื่อรักษาภาพพจณ์ทั้งที่ในใจอยากจะวิ่งออกนอกห้องผู้บริหารแล้วบิ่งมอเตอร์ไซค์กลับบ้านซะเดี๋ยวนี้ก็เถอะ
" ช่วยเรียกช่างไฟมาทีครับ "
" ค...ค่ะ!! "
เลขาสาวรีบละล่ำละลักโทรไปหาช่างซ่อมไฟที่บริษัทของเขามักขอความช่วยเหลืออยู่เป็นประจำ ปรกติอี้ป๋อจะต้องลงไปดูความผิดปรกติของไฟด้วยตัวเอง เเต่หลังๆมานี่เขาไม่อยากจะไปเลยสักนิด
ก็ดันมีคนขี้เต๊าะหนึ่งเดียวที่ไม่เคยกลัวต่อความดุดัน ขวานผ่าซากของหวังอี้ป๋อเลย
คนๆนั้นคือ เซียวจ้าน...
" ไงคุณCEO วันนี้ก็หล่อเหมือนเดิมนะ "
" ทำงานไปอย่าพูดมาก "
" ดุอีกเเล้ว ดุเเง้วๆเป็นเเมวเลยนะ "
" เซียวจ้าน!! "
น่ารำคาญ...โครตน่ารำคาญ
ทำไมฟ้าถึงได้ส่งตาลุงชุดเอี๊ยมนี่มาเจอกับเขาด้วยนะ เซียวจ้านอายุมากกว่าเขาถึง6ปีเเต่ด้วยความม่อหรืออะไรไม่ทราบ เเค่มาซ่อมไฟในคราวที่เเล้วสาวๆในบริษัทก็หลงเซียวจ้านกันใหญ่ จนภาวนาขอให้มีหนูมาเเทะสายไฟบ่อยๆก็คงจะดี
เเต่พอเจอกับอี้ป๋อ ความกวนโอ๊ยทั้งหลายถูกประเคนใส่เขาอย่างต่อเนื่องจนเคยหมดความอดทนเอ่ยปากไล่ให้เซียวจ้านออกไปทันทีที่งานเสร็จ เเต่อีกฝ่ายก็หาได้กลัวไม่ยังมีหน้ามายิ้มกวนใส่เขาอีก
สักวันอี้ป๋อจะจ้างช่างไฟประจำจะได้ไม่ต้องโทรไปเรียกเซียวจ้านมากวนประสาทเขาสักที...
" อะ เสร็จเเล้ว ไฟติดเหมือนเดิม "
" เสร็จเเล้วก็ไป เดี๋ยวจะโอนค่าจ้างไปให้ "
" เปลี่ยนค่าจ้างเป็นไปส่งเก่อเกอหน่อยสิ "
" อย่าลามปาม..."
แผ่รังสีอมหิตอีกเเล้ว...แผ่เก่ง
เซียวจ้านเท้าเอวเกาท้ายทอยมองคุณบอสคนดุที่ส่งสายตาเย็นชาไม่เป็นมิตรใส่เขา จริงๆเซียวจ้านก็เเค่อยากรู้จักอีกฝ่ายให้มากขึ้นก็เท่านั้น เเต่กลับเจอการตอบรับเเบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะแหย่ให้อี้ป๋อหงุดหงิด
เขาค่อยๆเก็บเครื่องมือใส่กระเป๋าพลางนึกสนุกได้ว่าน่าจะเเกล้งให้อีกฝ่ายตกใจเล่น ขณะที่อี้ป๋อกำลังให้ความสนใจกับโทรศัพท์อยู่นั้น เซียวจ้านก็เเกล้งทำกล่องเครื่องมือตกลงพื้นเสียงดังพลางเขาก็เเหกปากร้องจนอี้ป๋อหันกลับมาด้วยความตกใจ
เรื่องการเเสดงน่ะ เขาโครตเทพ..
" โอ๊ยยยยย เจ็บๆๆ นิ้วจะหักเปล่าเนี่ย "
" เซียวจ้าน! "
" นิ้วเก่อเกอหักเเน่เลย! โอ๊ยยยยยยยย "
อี้ป๋อตาโตพลางรีบกุลีกุจอหยิบโทรศัพท์โทรหาเลขาของเขาที่อยู่ข้างบน เเต่คงเพราะเลขากำลังทำงานอยู่เลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตัวเองเเน่ๆ
แล้วยิ่งมาเห็นสภาพของตาลุงที่ดีดดิ้นไปมาก็ทำให้
อี้ป๋อเลิ่กลั่กไปหมด
ตกลงของตกใส่เท้าหรือขาขาดก็ไม่เเน่ใจเท่าไร....
" รอนี่เเปปนึง "
อี้ป๋อเดินไปหลังเสาถัดไปไม่กี่ต้นก็มีกล่องปฐมพยาบาลติดอยู่ที่ผนังเสา เขาหยิบกล่องพลาสติกที่บรรจุอุปกรณ์พยาบาลที่จำเป็นอยู่
ส่วนเซียวจ้านเขากำลังอมยิ้มอยู่กับตัวเอง ท่าทางจริงจังของอี้ป๋อทำเขาอยากจะหลุดหัวเราะดังๆใส่ เเต่ก็ต้องฮึบไว้เพื่อความเนียนสักหน่อย เขาเหลือบมองคนตัวเล็กถือกล่องปฐมพยาบาลมาหาเขา
" ถอดรองเท้าออก "
" เออ...คือ แบบว่าเก่อเกอเจ็บจนขยับเท้าไม่ได้เลยอะ "
" ......เฮ้อ "
" เฮ้ยๆ อี้ป๋อไม่ต้องๆๆ "
เซียวจ้านรีบปรามอี้ป๋อทันที ก็อีกฝ่ายดันจะถอดรองเท้าให้กับเขาเองซะอย่างงั้น อี้ป๋อเองก็ดูงงๆกับท่าทางที่เขาเเสดงออกมา คุณCEO เอียงคอจ้องหน้าเขาเชิงอยากรู้เเละต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้
" จริงๆเก่อเกอหายเจ็บเเล้วละ.. "
" ..... "
" จริงๆนะ! นี่เดี๋ยวลุกให้ดู โอ๊ย!!! "
สมองสะเทือนไปยันปลายเท้า...
เพราะรีบเเก้ตัว เซียวจ้านเลยรีบลุกทั้งๆที่ก็อยู่ตรง
ที่ต่ำเลยทำให้หัวโขกเข้าเต็มเเรง เขารีบเอามือกุมหัวทรุดตัวพลางตะโกนสาปเเช่งเเท่งปูนทั้งๆที่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร
" มานี่... "
อี้ป๋อพูดพลางจับมือของเซียวจ้านออก มือขาวๆสัมผัสกับหัวของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน ตาก็สอดส่องดูว่าหัวของตาลุงนี่จะไม่เเตก
ส่วนเซียวจ้านน่ะเหรอ?
R.I.P สู่ขิตตอนนี้ก็ไม่เสียดาย...
" เออ..เก่อเกอไม่เป็นอะไรเเล้วน่า ปล่อยได้เเล้ว "
" หัวโน... "
" เอาน่า ไม่เป็นไรๆ ขอบใจนะ "
อี้ป๋อมองก็รู้ เซียวจ้านลุกขึ้นโยกเยกเล็กน้อยพอเขาพยายามจะไปช่วยประคองอีกฝ่ายก็ยกมือเชิงปรามว่าไม่เป็นอะไร เเต่ถึงอย่างนั้นอี้ป๋อก็หยิบกล่องเครื่องมือก่อนจะเดินไปกดลิฟต์
เขาสองคนขึ้นมาชั้นบน สาวๆต่างกรี๊ดกร๊าดเล็กน้อยที่ได้เจอเซียวจ้าน เเต่ก็ต้องหลบตาCEOหนุ่มที่เเผ่รังสีใส่จนขนหัวลุก ส่วนเซียวจ้านที่เห็นก็ลอบยิ้มกับตัวเอง
ขู่จนหางฟูหมดเเล้ว...
เเรกๆที่เขาเห็นอี้ป๋อก็เเค่รู้สึกว่าคนตรงหน้าโครตไม่เป็นมิตร เย็นชา ยิ้มยาก จนกระทั่งเขาบังเอิญเห็นอี้ป๋อคุยกับพี่ชายอย่างสนุกสนาน นั้นเป็นครั้งเเรกที่เขาได้เห็นอี้ป๋อยิ้มกว้างๆแบบนั้น
รอยยิ้มงามๆกับคนงามเป็นของคู่กัน
เซียวจ้านเดินออกไปจากตัวบริษัทจะไปขึ้นรถประจำทางกลับไปที่ทำงานของเขา แหง่ละ เขาขับรถไม่เป็นขนาดขี่จักรยานยังส่าย แล้วเอาอะไรกับการขับรถมาเอง
" งั้นเก่อเกอกลับก่อนนะ "
" ไม่เป็นไรแน่นะ "
" เก่อเกอเเข็งเเรงจะตาย555 "
" รอนี่ "
ไม่พูดเปล่าอี้ป๋อเดินดุ่มๆไปข้างๆบริษัท เป็นที่ที่เขาจอดรถส่วนตัวไว้ จริงๆมันก็คือรถมอเตอร์ไซค์คันเดียวกับที่เขาใช้ขับมาบริษัทกับเอาไว้เเข่งเวลาที่มีว่างเท่านั้นเเหละ
เซียวจ้านมองอี้ป๋อที่ขับมอเตอร์ไซค์มาจอดเทียบข้างเขา อีกฝ่ายพยักเพยิดให้เขารีบถึงมอเตอร์ไซค์ซึ่งเขาก็ขึ้นไปแบบงงๆ ก็ปรกติเห็นหวงเจ้าสองล้อจะตายไป นอกจากพี่ชายของอี้ป๋อก็ไม่เคยเห็นใครได้นั่งซ้อนท้ายรถคันนี้เลยซักคน
" เก่อเกอโชคดีจังน้าาา "
" เกาะ... "
" กี๊ดดดดดดดด!! อี้ป๋อ!! เบาๆๆๆ!!! "
เซียวจ้านผวากอดเอวบางไว้เเน่น ก็อี้ป๋อเล่นบิดคันเร่งพุ่งไปอย่างไม่กลัวรถที่สวนไปมาอย่างรวดเร็ว
ให้ตายเถอะ เขาควรดีใจใช่ไหมเนี่ย
ลมตีหน้าจนตาเเห้งไปหมด เเต่ไม่นานเขาก็มาถึงบริษัท อี้ป๋อส่งเขาลงเเต่เซียวจ้านก็ยังไม่ยอมลงเอาเเต่เกาะเอวอยู่แบบนั้น ไม่ว่าอี้ป๋อจะพยายามเเกะมือปลาหมึกยังไงก็ไม่ออกสักที
" ปล่อย "
" ไม่เอาอะ เรียกเก่อเกอก่อนสิ "
" ......... "
" นะๆๆๆๆ น้าาาา "
" เก่อเกอ.... "
เซียวจ้านสู่ขิตโดยสมบูรณ์...
มือปลาหมึกยอมปล่อยอีกฝ่ายเเต่โดยดี หน้าแมวๆย่นจมูกฟึดฟัดไม่สบอารมณ์นัก เเต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
เซียวจ้านยกมือโบกหยอยๆส่งอี้ป๋อที่บิดคันเร่งออกไปแบบที่ก็ยังขับรถเร็วๆอยู่แบบนั้น
คนสวยๆกับความเร็วเหรอ?
ถึงจะเสี่ยงเเต่ก็น่าท้าทายดีไม่ใช่เหรอ...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in