เป็นคนนึงที่เวลาเลือกซื้อหนังสือ
จะต้องเลือกเล่มที่ไม่มีตำหนิ หน้าปกไม่มีรอยยับ ไม่มีรอยขีดข่วน
เวลาจะหยิบไปจ่ายตังค์ก็ต้องเลือกเล่มล่างๆ ไม่เอาเล่มที่วางตั้งโชว์ด้านบน
จ่ายตังค์เสร็จก็ต้องบอกให้ร้านห่อปกพลาสติกให้ด้วย เวลาอ่านหนังสือก็ต้องละเมียดละไม
เพื่อนยืมไปอ่าน ถ้ายับมา ก็ต้องมีการงอนกันเกิดขึ้น...นั่นพูดถึงสมัยก่อน

พอนานวันเข้าก็รู้สึกว่าสิ่งที่ทำไปนั้น ไม่จำเป็นเลย
โดยเฉพาะกับหนังสือที่หายากจริงๆ หนังสือที่อยากได้มากแต่หาตามร้านหนังสือไม่ได้แล้ว

พอโตขึ้น เงื่อนไขในชีวิตก็เริ่มลดลง..

หนังสือไม่ต้องใหม่ก็ได้ ขอแค่มีให้อ่าน เริ่มซื้อหนังสือมือสอง ยืมเพื่อนอ่านบ้าง
ไม่ให้ร้านห่อปกให้อีกเลยเพราะคิดว่าไม่จำเป็น
ใครทำหนังสือยับก็ไม่เป็นไร คิดซะว่าอะไรที่ผ่านการใช้งาน แน่นอน ..มันต้องเก่า

เมื่อปีที่แล้ว มีงานเลคเชอร์โชว์ ของ a book จัดที่ มช.
บังเอิญไม่มีเรียน จึงได้มีโอกาสไปนั่งฟังนักเขียนที่เปลี่ยนตัวเองมาเป็นอาจารย์แล้วเปิดสอนเลคเชอร์
อืม.. จะเรียกว่าไม่มีเรียนก็คงไม่ถูก เพราะนั่นก็เป็นการไปนั่งเรียนอย่างนึง
สิ่งที่ได้ในวันนั้นอย่างแรกคงเป็นรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ