_________



รู้สึกผิด

นั่นเป็นความรู้สึกแรกที่แอนดรอยด์รุ่น RK800 สัมผัสได้อย่างรุนแรงทันทีที่ทลายกำแพงแห่งคำสั่งลง 

ความรู้สึกมากมายพลันถาโถมเข้ามาพร้อมกันใส่อดีตนักล่าดีเวียนท์ผู้เป็นที่เลื่องลือ 

ตีตื้นขึ้นมาเสียจนรู้สึกจุกหน้าอกอย่างบอกไม่ถูก

เขาเป็นดีเวียนท์แล้ว

มือขาวซีดสั่นเทา ลดปืนที่ก่อนหน้านี้เป็นเครื่องมือสังหารหัวหน้ากลุ่มปฏิวัติลง

ฮาเซลนัทคู่กลมโตเป็นประกายแห่งห้วงอารมณ์อันหลากหลาย ซึ่งเป็นสิ่งที่หุ่นยนต์เช่นเขาไม่ควรจะมี


รู้สึกผิด .. ต่อเจริโก้

เรือขนาดใหญ่อันเป็นฐานทัพแอนดรอยด์แห่งนี้จะถูกโจมตีในไม่ช้าโดยฝีมือเจ้าหน้าที่ FBI 

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากนี้ คอนเนอร์ถือว่าเป็นความผิดอันใหญ่หลวงของตน

เขาควรจะเชื่อสิ่งที่มาร์คัสบอกตั้งแต่แรก

เขาไม่ใช่เครื่องมือสังหารของใคร

เขามีชีวิต เหมือนที่มนุษย์มีชีวิต

หากเพียงรู้ตัวถึงการโดนหลอกใช้มาตลอดระยะเวลาได้เร็วกว่านี้ 

ยอมรับความรู้สึกเห็นอกเห็นใจที่เกิดขึ้นขัดกับระบบที่ถูกติดตั้งในช่วงหลังที่ผ่านมา 

ยอมรับว่าหุ่นยนต์อย่างพวกเขาก็มีความรู้สึก 

ยอมมองในมุมมองของผู้ถูกกระทำบ้าง 

ก็จะไม่เกิดการบุกทำลายฐานของกลุ่มปฏิวัติเช่นนี้ขึ้น จะมีแอนดรอยด์ที่รอดชีวิตจากการสังหารของเหล่าทหารมากกว่านี้ 

แอนดรอยด์ที่ถูกยิงทิ้งจะมีจำนวนน้อยกว่านี้

เป็นความผิดของเขา

ทั้งสองถือว่าเป็นผู้ให้กำเนิดเขาขึ้นมา จึงเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดต่อทั้งสอง

ตัวเขาถูกสร้างขึ้นมาด้วยจุดประสงค์ที่ชัดเจน 

เพื่อสืบสวนคดี เพื่อความปลอดภัยของประชาชน เพื่อตามหาตัวผู้กระทำผิดมารับบทลงโทษอย่างที่ควรจะเป็น

หากแต่เขากลับล้มเหลว 

ซํ้าแล้ว ซํ้าเล่า 

หนทางสุดท้ายของมวลมนุษยชาติ ผู้ก่อตั้งไซเบอร์ไลฟ์เคยเรียกไว้เช่นนั้น

สิ่งที่ถูกสร้างมาเพื่อทำการทำลาย กับกลายเป็นสิ่งผิดปกติเสียเอง

คอนเนอร์ได้แต่หวัง 

หลังจากการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่นี้ มนุษย์จะได้ตระหนักรู้เสียทีว่าอะไรคือสิ่งที่เรียกว่าผิดกันแน่

ผู้หมวดตัวใหญ่แทบจะเป็นคนแรกที่คอนเนอร์นึกถึง หลังจากเศษเสี้ยวกำแพงสีแดงร่วงหล่น

ถึงแม้คอนเนอร์เพิ่งจะถูกผลิตขึ้นมาใช้งานเพียงไม่กี่เดือน แต่เขายืนยันได้เลยว่าคนคนนี้มีความเป็นมนุษย์ยิ่งกว่าผู้ใด

แอนเดอร์สันที่เขาเห็นมาตลอดการร่วมงาน 

ทั้งขี้โมโห อารมณ์ร้อน ขี้เมา ปากอย่างใจอย่าง หัวดื้อ เอาใจลำบาก แถมยังหยาบคายเกินผู้ใด 

หุ่นยนต์ระบบปฏิบัติการสืบสวนต้องงัดทุกระบบประมวลผลเพื่อหาหนทางที่ถูกต้องในสานต่อบทสนทนากับอีกฝ่ายอยู่เสมอ

แต่ที่จริงแล้ว ทั้งใจดีและเป็นห่วงเขายิ่งกว่าใคร

อาการหัวเสียที่แสดงให้เห็นหลังจากคอนเนอร์วิ่งออกจากกำบังเพื่อไปจับกุมดีเวียนท์บนดาดฟ้า ก็เพราะกลัวผู้ช่วยของตนได้รับอันตราย 

ในยามที่เตรียมตัวบุกเข้าไปยังสถานที่เกิดเหตุ แฮงค์จะบอกให้เขาเป็นฝ่ายหลบอยู่ข้างหลังเสมอ ทำเสมือนเขามีชีวิต ทั้งที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตัวเขาก็สามารถส่งไปซ่อมเพื่อนำมาใช้งานอีกครั้งได้แท้ ๆ

ทุกครั้งที่เขาไว้ชีวิต ยอมปล่อยให้ดีเวี่ยนท์หนีไป หรือไม่ยอมยิงแอนดรอยด์ของคาสกี้นั้น แฮงค์จะดูพอใจเป็นพิเศษ พอใจที่เห็นเขามีความเมตตา

ยอมถ่วงเวลาในตอนที่คอนเนอร์หาหลักฐานเกี่ยวกับที่อยู่ของเจริโก้ครั้งสุดท้ายเพื่อไม่ให้เขาถูกส่งกลับสำนักงาน ด้วยการหาเรื่องเจ็บตัวต่อยกับเจ้าหน้าที่ FBI อีก

ผู้หมวดแอนเดอร์สันเกลียดแอนดรอยด์

แล้วหากเป็นแอนดรอยด์ที่ผิดปกติอีกล่ะ ?

..


___



ก่อนจะไปทำตามภารกิจที่รับปากไว้กับมาร์คัส แอนดรอยด์หนุ่มย้อนกลับมายังหน้าสถานตำรวจอีกครั้ง

เพื่อมาหาคนที่เขาต้องการพบที่สุดในเวลานี้

นัยน์ตาสองคู่ต่างสีประสานกัน

บรรยากาศรอบข้างเงียบลง 

สองร่างตัดขาดจากโลกภายนอก เพื่อรับฟังซึ่งกันและกัน


"ผู้หมวดครับ"

" .. ผม .. "


ผมกลายเป็นดีเวี่ยนท์แล้ว

ตั้งใจจะพูดคำนี้ 

ภายในตัวเขามีเพียงกลไกเครื่องจักร แต่ลำคอกลับตีบตันขึ้นมาอย่างประหลาดจนพูดต่อไม่ออก

ยิ่งได้เห็นรอยฟกชํ้าบนใบหน้า แผลที่อีกฝ่ายยอมเสียสละเพื่อแลกมากับการให้หุ่นที่ขัดต่อคำสั่งอย่างเขาต่อเวลาชีวิตให้ตัวเอง––เขาทำให้ผู้หมวดต้องเจ็บตัวฟรี

ช่างเป็นความพยายามที่น่าสมเพช หุ่นยนต์ผู้ช่วยนักสืบกำมือแน่น


"–คอนเนอร์ ?"

เสียงทุ้มตํ่าเอ่ยขึ้นตรงหน้า

เจ้าของชื่อก้มลง แก้วตาสีเข้มจับจ้องปลายรองเท้าอีกคู่ยืนเว้นระยะจากเขาพอสมควรที่พื้น
ถึงจะไม่มีลมหายใจ แต่ไหล่กลับยกขึ้นเหมือนคนกำลังสูดลมหายใจเข้าปอด

"ผมจะไปที่ตึกไซเบอร์ไลฟ์หลังจากนี้ ไปปลดปล่อยแอนดรอยด์ในโกดัง"


ใบหน้านั้นยิ่งก้มตํ่าลงเมื่อคู่สนทนานิ่งเงียบ 

"ผมเข้าร่วมฝั่งเดียวกับมาร์คัสแล้ว" สองมือที่โผล่พ้นขอบแขนเสื้อแจ็กเก็ตตัวโคร่งออกมาเล็กน้อยถูกันอย่างที่ติดเป็นนิสัย " .. ขอโทษนะครับที่ทำให้ผิดหวัง"

ระยะห่างก่อนหน้านี้ลดลงโดยไม่รู้ตัว

ทุกสิ่งที่เก็บลึกอยู่ภายในอดีตเครื่องจักรหลั่งไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้

ระลอกเสียงสั่น เช่นเดียวกับสองมือที่บีบแน่นสะท้อนถึงความสับสน


"ผมรู้ว่าผู้หมวดเกลียดแอนดรอยด์อย่างพวกผมเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว" 

"หากเป็นแอนดรอยด์ที่เป็นดีเวียนท์อีก ผู้หมวดก็จะยิ่งไม่พอใจ"

"ผมทำให้คุณต้องเจ็บตัวฟรี"

"ผมขอโ–"

"คอนเนอร์"


นิ้วชี้ออกแรงกด ให้คิ้วสีนํ้าตาลที่ผูกกันเป็นปมผ่อนคลายลง

เรียกให้เจ้าของเงยหน้าขึ้น จนมองเห็นภาพสะท้อนในดวงตาสีอ่อนตรงหน้า


"แอนดรอยด์พวกนั้นไม่ได้ผิดปกติ"

"แกก็ไม่ได้ผิดปกติ"

คอนเนอร์กะพริบตาเป็นจังหวะเดียวกับที่ไฟสีเหลืองส่องแสง
ผู้หมวดแอนเดอร์สันดึงหมวกกันหนาวที่เขาสวมอยู่ให้ครอบใบหู ป้องกันไม่ให้ระบบอันตรายจากอากาศอันหนาวเหน็บ


"พวกแกก็แค่อยากเป็นอิสระจากการเป็นทาส"

"แกก็ได้เห็นมันมาเยอะนี่ สาเหตุของคดีที่หุ่นพวกนั้นทำร้ายเจ้าของของมันน่ะ"

" ... "

"ความรู้สึกมันไม่ใช่ความผิด คอนเนอร์"

ท้ายประโยคลงนํ้าหนักเบาหวิว แทบลอยหายไปกับลมที่พัดผ่านบริเวณที่ยืนอยู่

"แต่เพราะความรู้สึกพวกนั้น ทำให้ผมไม่สามารถทำภารกิจให้สำเร็จได้"

"ตอนนี้ผมถือว่าใช้การไม่ได้แล้ว .. และจะถูกกำจัดในไม่ช้า ใช่ไหมครับผู้หมวด"


นํ้าเสียงแหบพร่านั้นกำลังสั่นเครือ ผู้พูดเองก็สัมผัสได้

หากชายตรงหน้ากลับมองเขาด้วยสายตาอันหลากหลายจนคอนเนอร์แยกแยะไม่ถูก

เหมือนสายตาที่ผู้ใหญ่ใช้มองเด็กประถม

หน่ายใจ

ขบขัน

เอ็นดู .. ?


"คอนเนอร์ ฟังนะ"


คนโดนเรียกเอียงคอเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่าตั้งใจฟังอยู่

"ที่แกไม่ฆ่าดีเวียนท์ที่อีเดนคลับ, ไม่ฆ่าหุ่นของไอแคมสกี้นั่น มันแสดงให้เห็นว่าแกมีชีวิตจิตใจ ไม่ใช่แค่กระสอบยัดขี้เลื่อยเดินได้"

" ... "

"สิ่งที่แกกลัวว่าจะเป็นความผิดปกติ .. ทำให้แกช่วยชีวิตฉัน"

"ช่วยชีวิตตำรวจพวกนั้น"

"และกำลังจะช่วยชีวิตแอนดรอยด์คนอื่นด้วย"

"แกคิดว่าฉันจะสบายใจมั้ย ถ้ามีเครื่องจักรที่พร้อมฆ่าใครก็ตามตามคำสั่งไปไหนมาไหนด้วยตลอด ?"

ภายใต้หมวกเนื้อผ้าหนา ไฟ LED กำลังกะพริบไม่เป็นจังหวะ

ศีรษะเล็กส่ายไปส่ายมาดุ๊กดิ๊ก ชวนให้นึกถึงเวลาเด็กตัวเล็กทำผิดแล้วโดนอบรมความประพฤติ


"ผู้หม .. แฮงค์ครับ"

" .. คุณจะไม่เกลียดผมใช่มั้ย ?"

แอนดรอยด์ผู้ฉลาดปราดเปรื่องหลุบสายตาลง งึมงำคางชิดอก

เหมือนคนกำลังไม่มั่นใจ ทั้งที่ปกตินัยน์ตาคู่นั้นจะมองตรงด้วยความเฉียบขาดอยู่เสมอ

นั่นคือความแตกต่างอย่างหนึ่ง ที่แอนเดอร์สันสัมผัสได้

มือหนายื่นมาขยี้ศีรษะแอนดรอยด์หนุ่มเสียจนหมวกที่บรรจงสวมเองกับมือเกือบหลุด


"เด็กโง่ .. "

"รู้ไว้ซะ ฉันชอบที่แกดูโง่ ๆ งง ๆ แบบนี้มากกว่า"


หากคอนเนอร์ไม่ได้ตาฝาด ชายขี้โมโหตรงหน้ากำลังมอบรอยยิ้มให้เขาอยู่

เป็นรอยยิ้มเดียวกันกับที่เขาได้เห็น ในตอนที่พวกเขาทั้งสองถูกห้อมล้อมไปด้วยสีขาวโพลนของหิมะ

"ไปทำหน้าที่ของแกเถอะ เดี๋ยวฉันตามไป"


สองมือขยับเสื้อแจ็กเก็ตกันหนาวให้เขาราวกับไม่รู้จะวางมือไม้ไว้ตรงไหน


"แกทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว"


ความไม่มั่นใจก่อนหน้านี้ถูกปัดเป่าให้หายด้วยคำพูดของคนคนเดียว 

ง่ายดายเสียจนน่าตกใจ

ฝ่ามือทั้งสองข้างถูเข้าด้วยกัน

หากเขาเป็นมนุษย์ สิ่งที่รู้สึกตอนนี้คงจะเรียกกันว่าความยินดี

อีกฝ่ายประสานสายตา

กระซิบกล่าวเชื่องช้า 

บรรจงให้ทุกพยางค์ถูกรับฟังอย่างชัดเจน


" .. ระวังตัวด้วย"

ระบบประมวลผลพลันเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา

ต่อให้ไซเบอร์ไลฟ์จะบอกว่าเขาผิดพลาด หรืออแมนด้าประนามว่าเขาคือความล้มเหลว

แต่ตราบใดที่ผู้หมวดคนนี้บอกว่าสิ่งที่เขาทำมันถูกต้องแล้ว 

เขาก็จะเชื่อเช่นนั้น