Fic: 魔道祖师 (Original AU) JiangChengIn Wonder(Gusu)Land

Rate: 15

Paring: ซีเฉิง

พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเจียงเฉิงเหล่ามิตรสหายจากหลากหลายสำนักล้วนเดินทางมาเพื่อร่วมงานเลี้ยงฉลองของหนึ่งในสี่ผู้นำสกุลใหญ่อย่างสกุลเจียงแห่งเหลียนฮวาอู้หลังจากหวีผมเรียบร้อยแล้วเจียงเฉิงก็เตรียมตัวเข้านอนทว่าสายตากลับไปสะดุดกับบางสิ่งบางอย่างเข้าเสียก่อน

มันคือกรวยธูปหอมที่นอนนิ่งอยู่ในห่อกระดาษที่ชายหนุ่มจำได้ว่าจินหลิงมอบมันให้เขาที่บางครั้งก็เอาแต่โหมงานหนักจนไม่ยอมหลับยอมนอนด้วยความไม่อยากให้หลานเสียใจหรืออะไรก็ตามเจียงเฉิงจุดธูปหอมนั่นและปิดฝาเตากำยานหยกขาวทรงดอกบัวก่อนจะล้มตัวลงนอน

ทว่าเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งเจียงเฉิงก็พบว่ารอบกายนั้นเปลี่ยนไป

มันขาวขาวสะอาดและขมุกขมัวเหมือนเขาอยู่ท่ามกลางม่านหมอกเจียงเฉิงขมวดคิ้วสีหน้าเคร่งเครียดเนื่องจากยามนี้ตนนั้นสวมแค่ชุดตัวในสำหรับใส่นอนสีขาวตัดเย็บจากผ่าแพรนุ่มลื่นเส้นผมสีดำยาวปล่อยสยาย ทั้งร่างไม่มีสิ่งใดใช้เป็นอาวุธได้เลยสักชิ้น

เจียงเฉิงเดินต่อไปอย่างระมัดระวังใต้เท้ารู้สึกนุ่มเหมือนกำลังเหยียบเมฆแต่เมื่อเดินมาถึงขอบหลุมลึกที่มองไม่เห็นก้นเจียงเฉิงก็ได้แต่มองมันอย่างสงสัยหลังจากนั้นทั้งร่างก็กระเด็นคล้ายกับมีบางสิ่งพุ่งเข้าชนที่แผ่นหลังอย่างแรงจนเขาถลาไปด้านล่าง

สิ่งสุดท้ายที่เจียงเฉิงเห็นคือกระต่ายดำตัวหนึ่งที่ผูกแถบผ้าเส้นยาวสีแดงไว้เป็นโบว์ที่หูข้างหนึ่ง

เจียงเฉิงรู้สึกตัวอีกครั้งและรู้สึกเหมือนกับตนเองกำลังฝันซ้อนฝันเพราะยามนี้ตนเองนอนกลับอยู่บนเตียงใบไม้กลางป่ารอบกายสงบราบเรียบมีเพียงเสียงลมโชยแต่ไร้เสียงของสัตว์ป่าหรือแมลงใดๆ ตัวเขาเองก็ยังสวมชุดนอนผ้าแพรอยู่เช่นเดิมมือขาวก้มลงหยิบกิ่งไม้ขนาดเหมาะมือกิ่งหนึ่งถือไว้กับตัวและมุ่งหน้าเพื่อหาทางออก

เจียงเฉิงนั้นมัวแต่หาทางออกจนไม่ทันสังเกตเลยว่ายามลมพัดจนใบไม้เสียดสีนั้นมีเสียงของใครบางคนสอดแทรกไว้แผ่วจาง

‘คิกๆ หวั่นอิ๋นล่ะหวั่นอิ๋นมาแล้ว’

‘หวั่นอิ๋น...ของพวกเรา’

---------------------------------------------------------

ยามนี้ประมุขเจียงแห่งเหลียนฮวาอู้กำลังหงุดหงิดได้ที่

ชายหนุ่มในชุดผ้าแพรเนื้อบางเบาสะบัดกิ่งไม้ในมือไปมาด้วยโทสะเนื่องจากรู้ว่าในสถานที่นี้ตนเองไม่สามารถใช้พลังยุทธได้เลยแม้แต่เสี้ยวเดียวอีกทั้งสถานที่นี้นับว่ายิ่งแปลกประหลาดเขาเดินเท้าเปล่ามาตั้งนานแต่กลับไม่เจ็บเท้าอีกทั้งยังรู้สึกเหมือนตนเองกำลังเดินอยู่บนพื้นพรมนิ่มๆไม่มีผิดชายหนุ่มส่งเสียงเหอะแล้วโยนกิ่งไม้ไปด้านหลังแรงๆไม่คิดเลยว่าจะได้ยินเสียงแหลมๆหวีดร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดจากด้านหลัง

เจียงเฉิงหันไปมองทันทีด้วยสายตาตระหนกก่อนจะนิ่งค้างเมื่อสิ่งที่พบเห็นนั้นเรียกได้ว่าเกินกว่าความคาดหมายของเขาไปไกลลิบ

‘มัน’ ‘สิ่งนั้น’ หรืออะไรก็ตามแต่มีรูปลักษณ์เป็นคนที่เจียงเฉิงคุ้นเคยดี ทั้งเส้นผมสีดำยาวชุดสีขาวและผ้าคาดหยกเมฆาดวงตากลมโตมีน้ำตาปริ่มขอบอีกทั้งที่หน้าผากนั้นยังมีรอยแดงเป็นปื้นเล็กๆทว่าสิ่งที่แปลกคือบนศีรษะนั้นกลับมีหูกระต่ายสีขาวนุ่มฟูปรากฎขึ้น

บัดซบ! ไฉนเจ๋ออู๋จวินถึงมาอยู่ที่นี่ได้ อีกทั้ง...อีกทั้งเหตุใดตัวจึงหดเหลืออยู่แค่นี้กัน!

“ฮึก...” เจ้าตัวน้อยที่สูงเพียงเอวของเจียงเฉิงใช้ดวงตากลมโตจับจ้องชายหนุ่มก่อนจะเริ่มเบะปากทำให้คนปากหมาใจบางรีบถลาเข้าไปหาทันที

“ข ขอโทษ หลานซีเฉินเอ่อ เจ้าอย่าร้องเลย...”

เจียงเฉิงทำหน้าไม่ถูกไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรหลานซีเฉินตรงหน้าถึงจะหยุดร้องไห้จึงได้แต่โอบเจ้าตัวน้อยเข้ามาในอ้อมอกด้วยท่าทางเก้ๆกังๆทางด้านหลานซีเฉิน(?)นั้นเมื่อถูกกอดแล้วเสียงสะอึกสะอื้นก็ค่อยๆเงียบลงหลังจากนั้นก็คลี่ยิ้มหวานส่งมอบให้เจียงเฉิง

“วะ...”

“วะ?”

“หวั่นอิ๋น~”

เจียงเฉิงอึ้งไม่คิดว่าสิ่งที่เจ้าหนูนี่พูดออกมาจะเป็นชื่อของเขาแต่ก็เอาเถอะชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นและแน่นอนว่าเจ้าตัวเล็กพลันโผเกาะชายชุดนอนผ้าแพรของเขาทันทีอีกทั้งยังช้อนตามองออดอ้อนเรียก ‘หวั่นอิ๋น’ ไม่หยุดปากเขาได้แต่ปลงและเริ่มออกเดินโดยมีบางสิ่งเกาะชายชุดต่อไป

“เจ้ารู้ทางออกจากที่นี้หรือไม่”

“หวั่นอิ๋น~”

“ตกลงรู้หรือไม่รู้กันแน่เล่า”

“หวั่นอิ๋น~”

“...ช่างมันเถอะ”

“หวั่นอิ๋น~”

ปวดหัวโว้ย! เจียงเฉิงคำรามในใจแต่ก็ได้แต่ทนฟังเจ้าตัวเล็กนี่เรียกชื่อตนเองไปตลอดเวลาต้องโทษตนเองที่ใจอ่อนจนไม่กล้าหันไปสั่งให้เจ้าตัวเล็กข้างตัวนี่เงียบเสียง

หลังจากเดินมาสักพักซึ่งไม่รู้ว่านานแค่ไหนเพราะเจียงเฉิงไม่รู้สึกเหนื่อยเลยแม้แต่นิดเดียวอีกทั้งท้องฟ้าเหนือศีรษะเองก็ไม่เปลี่ยนสีเลยสักนิดแม้จะเป็นแบบนั้นแต่เมื่อเขาเดินมาถึงลานหญ้าที่มีต้นไม้ใหญ่ออกใบสีใสราวผลึกแก้วเจียงเฉิงก็เลือกที่จะนั่งพักสักครู่

เขานั่งลงที่โคนต้นไม้ด้านหนังของตนคือกระต่ายหลานซีเฉินที่จ้องเป๋งมาที่เขาริมฝีปากที่เคยพร่ำเรียกชื่อเขาไม่หยุดกลับเงียบเสียงดวงตาสีอ่อนเป็นประกายระยิบระยับ

“เรียกชื่อข้ามาตลอดทางไฉนตอนนี้จึงได้เงียบแล้วเล่า”ด้วยความหมั่นไส้เจียงเฉิงก็ยื่นมือไปบีบแก้มนั้นแรงๆทีหนึ่งจนกระต่ายหลานซีเฉินร้อง‘งื้อ’ เสียงเล็กเสียงน้อยใส่

เจียงเฉิงรังแกแก้มใสๆนั่นจนแดงเป็นปื้นก่อนจะชะงักเมื่อหูได้ยินเสียงบางสิ่งแว่วมาจากในป่าทึบ

‘หวั่นอิ๋น~’

‘คิกๆ หวั่นอิ๋น~’

เสียงนั้นค่อยๆดังขึ้นแต่ไม่ได้ดังขึ้นแค่หนึ่งหรือสองเสียงมันดังขึ้นรอบรอบตัวพร้อมกับเสียงใบไม้ฝีเท้าของพวกมันที่ค่อยๆเดินออกจนชายหนุ่มเห็นพวกมันได้อย่างชัดเจนพวกมันคือ ‘หลานซีเฉิน’ มากมายหลายแบบแตกต่างกันไป ทั้งหูแมว เขากวาง ผมสั้นใส่ชุดประหลาด มีปีกแล้วนั่นอะไรกัน หลานซีเฉินชุดดำ?

เจียงเฉิงมองกองทัพหลานซีเฉินไซส์จิ๋วด้วยใบหน้าซีเผือดพอทำท่าว่าจะหนีตนเองกลับถูกกระต่ายหลานซีเฉินโผเข้ามากอดไว้แน่นแล้วทำตาวาววับ

“หวั่นอิ๋น~”

สยองเว้ย! เจียงเฉิงทำหน้าไม่ถูกเมื่อตนเองถูกกองทัพหลานซีเฉินรุกคืบเข้ามาใกล้พร้อมกับเสียงเล็กๆที่เรียกชื่อจนเองไม่หยุดแต่ละคนล้วนจ้องมองเขาเหมือนหมาป่าหิวโหยจะถอยหลังก็ติดต้นไม้ทำให้ยามนี้นับได้ว่าเจียงเฉิงจนมุมอย่างแท้จริง

“ม ไม่ อย่าเข้ามานะ”

“หวั่นอิ๋น~ คิกๆ หวั่นอิ๋น~”

“ของพวกเราหวั่นอิ๋นของพวกเรา หวั่นอิ๋น~”ฝูงหลานซีเฉินขยับรุกคืบเข้ามาเรื่อยๆสุดท้ายก็กรูกันเข้ามาจับจองร่างกายแต่ละส่วนของเจียงเฉิงรอยยิ้มบนริมฝีปากเล็กๆนั้นไม่น่าไว้ใจเลยแม้แต่นิดเดียวเมื่อชายหนุ่มรู้สึกได้ว่าเสื้อผ้าตนเองกำลังจะหลุด!

“ถ ถอยไป ไม่! ย อย่าถอด ห ห้ามจับ! อ๊า!!!”

----------------------------------------------------------

 เสียงร้องของประมุขเจียงทำให้ลูกศิษย์ที่อยู่ใกล้เขตเรือนสะดุ้งโหยงแต่ยังไม่ทันได้เข้าไปเขาก็ได้ยินเสียงโครมครามดังลั่นพร้อมโถกำยานหยกขาวที่ลอยละลิ่วออกมาจากหน้าต่างกระทบพื้นแตกเป็นเสี่ยงๆส่งเสียงดังกังวาลสดใส

เจียงเฉิงหอบแฮ่กในสมองยังมีแต่ภาพความฝันนั้นตลอด ฝันที่เขาถ ถูกหลานซีเฉินพวกนั้นลูบคลำ...ล่วงเกินเขาไปเสียทุกส่วน!

“บัดซบ! หลานซีเฉินข้าจะจัดการเจ้า!”

ขณะเดียวกันนั้นเองหลานซีเฉินที่กำลังเดินทางไปยังเหลียนฮวาอู้พลันรู้สึกขนลุกขึ้นมาเสียเฉยๆ