สายลมพัดพาก้อนเมฆครึ้มใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว

มองดูเหมือนคลื่นยักษ์สีดำกำลังถาโถมเข้าใส่

กลิ่นไอของฝนล่องลอยมาตามลม 

แพตกปลาราคาถูกเริ่มส่งเสียงร้องเอี๊ยดอ๊าด

:

 เบ็ดตกปลานับสิบคันตั้งเรียงราย 

เป็นบุฟเฟต์ใต้น้ำตั้งรอปลาตัวใหญ่มารับประทาน

ความหวังหล่อเลี้ยงไปตามเอ็นที่จมดิ่งลงถึงหน้าดิน

กระดิ่งที่บรรจงหนีบไว้ปลายเบ็ดส่ายไปมาเนื่องจากแรงลม 

ชวนให้หันไปมองด้วยความหวัง 

และหันกลับมาด้วยความผิดหวัง

:

 เรารอมาครึ่งวันแล้ว ยังไม่มีวี่แววของปลา

“มึงคิดว่าเราจะได้มั้ยวะ เขื่อนแม่งโคตรใหญ่ ปลามันก็กระจายไปทั่วอ่ะ” ผมเอ่ยปากถามเพื่อน

 ธรรมดาผมไม่ค่อยสันทัดกับการตกปลาเท่าไหร่นัก ครั้งสุดท้ายที่รู้สึกว่าตัวเองตกปลาเก่งก็คงจะเป็นตอนน้ำท่วมใหญ่เมื่อปี 54 ซึ่งตอนนั้นน้ำเข้ามาถึงในบ้าน ปลาก็เช่นกัน

“อดทนหน่อยดิวะ ของอย่างนี้มันกำหนดไม่ได้เว้ย  นี่แหละเสน่ห์ของการตกปลา”  เพื่อนผมตอบกลับ    

 มันเป็นคนชวนผมมา และมันก็รักการตกปลามากๆ

เบ็ดตกปลาสิบกว่าคันที่นำมาก็เป็นของเพื่อนผมทั้งหมด

:

ผมนิ่งเงียบ ฉุกคิด 

:

 ทุกๆสิ่งในชีวิตมีช่วงเวลาของมัน

การรอคอยจึงเป็นธรรมชาติของมนุษย์อันหลีกเลี่ยงไม่ได้ 

การรอคอยแล้วสมหวังคงจะเป็นสิ่งดีทีเดียว

การรอคอยแล้วผิดหวังมักเกิดขึ้นกับทุกคนไม่ว่าเราจะชอบหรือไม่

แต่การรอคอยอย่างไม่มีจุดหมายนั้นช่างเจ็บปวดยิ่งกว่า

:

ทุกๆสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตเป็นบทเรียนให้เราได้เสมอ

บางทีการตกปลาก็สอนเราให้มีความอดทนมากขึ้น

ไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมาอย่างไร เราก็ได้เรียนรู้บางสิ่งบางอย่างแล้ว

ถึงแม้ว่าวันนั้นเราจะได้แต่ปลาตัวเล็กๆ แต่เมื่อนึกถึงบทเรียนที่ได้รับ

 ผมกลับเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว...