เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
all about holinjqsr96_
day19 - เกี่ยวกันไหม?
  • #Novelber2017 ?
    “ DAY19 - เกี่ยวกันไหม”
    Couple : dongho x kuanlin
    #jayxfiction



    บาส x แก้มบุ๋ม
    B & G



    ทำไม เพลงรักเพลงซึ้งที่ฉันไม่เคยชอบฟัง
    พอได้ยินช่วงนี้ทีไร ฉันเผลอร้องตามทุกคำ

    cause all of me loves all of you ?

    เสียงเพลงแปร่งๆถูกเปล่งดังออกมาจากปากกระจับ เจ้าของเสียงหลังตาลงปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในห้องอารมณ์สุนทรียะ
    ทั้งๆที่รู้ว่าร้องเพลงเพี้ยนมากมาย แต่ก็ยังไม่ล้มเลิกความพยายามในการร้อง
    หูทั้งสองข้างถูกเติมเต็มด้วยสายหูฟังไอโฟนเส้นโปรด
    มือเรียวเล็กกดเล่นเพลง all of me เป็นรอบที่ห้าของวัน
    ‘เพลงรัก’ เป็นเพลงที่ไม่คิดจะเปิดฟังตลอดเวลายี่สิบสามปีที่ผ่านมา
    แต่วันนี้เพลงเหล่านั้นกลับถูกเปิดวนเล่นซ้ำๆโดยเจ้าของร่างบาง

    ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ผมคงไม่ฟัง
    : )


    ธรรมดาเที่ยงคืนปิดไฟ รีบนอนให้พ้นคืนวัน
    เเต่คืนนี้ฉันพยายามเท่าไหร่ก็ทำไม่ได้

    กายบางพลิกตัวครั้งแล้วครั้งเล่าบนเตียงกว้าง พลางนึกถึงใบหน้าคมเข้ม
    ใบหน้าคมเข้มที่น้อยครั้งจะถูกแต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม แม้จะดูน่ากลัวในบางครั้ง
    แต่นั่นดีที่สุดแล้ว ชอบในความยิ้มยากของอีกคน
    เหตุผลที่ทำให้นอนไม่หลับก็คงเป็นเพราะคนๆนี้
    วอลโฟนถูกเซทให้เป็นรูปของอีกคน เป็นรูปถ่ายตอนเผลอขณะยืนหันหลัง
    แผ่นหลังที่น่าซบ


    มันเหมือนไม่เป็นตัวเอง..มันไม่ใช่ฉัน
    เหตุผลมันเพราะอะไร..ไม่รู้เหมือนกัน



    คนละมุมถนนแท้ๆ ยืนกันคนละที่แท้ๆ กลิ่นกายหอมๆที่จำได้ดีถูกพัดลอยมาตามสายลม
    ใจเต้นแรง ..
    สัญญาณไฟสำหรับคนข้ามถูกเปลี่ยนเป็นสีเขียวทันทีเป็นสัญญาณบอกให้เริ่มเดิน
    สองเท้าก้าวเข้ามาหาเรื่อยๆ ร่างบางไม่รู้จะทำตัวยังไงดี แก้มใสถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงเข้ม
    เมื่อสายตาปะทะเข้ากับเจ้าของนัยตาสีเฮเซลนัท เกิดความวูบไวในแววตาคู่สวยเพียงชั่วครู่
    หมดเรี่ยวแรงที่จะก้าวขาออกไป สุดท้ายแล้วก็หยุดยืนอยู่กลางถนนเสียดื้อๆ

    ไม่เป็นตัวเองเอาซะเลย

    นั่นคือจุดเริ่มต้นเรื่องราวระหว่างทั้งคู่
    “หยุดทำไม ไม่กลัวโดนรถชนเหรอ”
    “อะ ..”
    “มานี่มา”


    ‘บาส’
    ชื่อของผู้ชายคนนั้น ผู้ชายคนที่ทำให้ร่างบางของชายวัยยี่สิบสามปีหัวใจเต้นแรง
    ผู้ชายคนที่ทำให้อีกฝ่ายเกือบหัวใจวายตายทุกครั้งที่เจอกัน

    ‘แก้มบุ๋ม’
    ชื่อของชายหนุ่มอายุยี่สิบสามปี ชื่อที่ดูละม้ายคล้ายเด็กผู้หญิง
    ไม่นับใบหน้าหวานๆ ดวงตาคู่สวย ถ้าไม่ติดว่าชายร่างบางนี้ไว้ผมสั้น
    ใครต่อใครคงคิดว่าเขาเป็นผู้หญิง


    “แก้มบุ๋ม น่ารักดีนะ”
    เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นส่งยิ้มหวานให้กับอีกฝ่าย เหมือนโลกถล่มลงตรงนั้น เหมือนแผ่นดินไหวเจ็ดริกเตอร์
    รอยยิ้มเดียวที่มีอิทธิพลต่อไปมากมายเหลือเกิน
    นับเป็นครั้งแรกที่ได้สนทนากันจริงๆจังๆ ถ้าไม่นับตอนที่ได้พูดคุยกันผ่านคนอื่นน่ะนะ
    และมันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็ได้ .. มั้ง
    เพราะเจ้าของร่างบางแก้มบุ๋มอาจจะช็อคตายตอนนี้ก็ได้

    “แก้มบุ๋มหน้าแดง”
    มือหนาเอื้อมมือมาแตะแก้มนิ่ม กระตุกยิ้มมุมปากพร้อมเล่นแก้มนิ่มเบาๆ
    “บาส..”
    เหมือนจะเป็นไข้ เหมือนจะไม่สบาย แอร์ในห้องอาจจะเย็นเกินไป ที่ร้อนวูบวาบอยู่ตอนนี้คงไม่ใช่เพราะคนตรงหน้าหรอก..มั้ง

    อย่ายิ้มสิบาส ใจเราเต้นแรงไปหมดแล้ว


    “ชอบ ชอบบาสนะ”
    “บาสรู้แล้วครับ”

    สิ้นเสียงทุ้มมือเล็กๆถูกกระชับให้ก้าวเดินไปพร้อมกัน ไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้นหลังจากนั้น
    มีเพียงความอุ่นร้อนที่มือทั้งสอง สอดประสานนิ้วกันไว้จนแน่น
    ร่างบางเงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ แต่กลับเป็นฝ่ายหลบสายตาเสียเอง
    เมื่อเงยหน้าขึ้นไปเจอสายตาเจ้าเล่ห์ส่งยิ้มกลับมา

    ก็บอกว่าอย่ายิ้มไง

    “บาส ค คนมอง”
    “ไม่เห็นแปลกเลยนี่แก้ม”
    “ชื่อแก้มบุ๋มไม่ได้ชื่อแก้ม”
    ร่างบางยู่หน้าใส่อีกฝ่ายอย่างอนๆ บาสเอื้อมมือมาบีบแก้มยุ้ยไปมา
    เพียงแค่สัมผัสที่ผิวอ่อนนุ่ม ใจชายหนุ่มกลับเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะเป็นปกติ

    “บาสกลัวหลงเหรอจับมือเราแน่นเชียว”
    “อื้ม ใช่ บาสกลัวหลง ขอจับมือแก้มหน่อยนะ”
    ร่างบางเชื่อสุดใจว่าอีกฝ่ายกลัวหลง ไม่กล้าแม้แต่จะคิดด้วยซ้ำว่าคนอย่าง ‘บาส’ จะมาชอบคนอย่างเขา

    ตะวันคล้อยลับขอบฟ้าไปแล้ว สายตาทั้งคู่จดจ้องไปยังผืนน้ำที่สะท้อนให้เห็นแผ่นฟ้าที่เริ่มมืด
    พื้นสนามหญ้าบนเนินเล็กๆปรากฏร่างของทั้งสองนั่งอยู่เคียงข้างกัน
    บาสถือวิสาสะเอนตัวลงบนตักนุ่มโดยไม่ขออนุญาต แต่ถึงไม่อนุญาตเขาก็เชื่อว่าอีกฝ่ายต้องยอมแน่ๆ
    เจ้าของตักนุ่มนิ่มนั่งหน้าแดงอยู่ในความมืด ทั้งๆที่เกลียดความมืดเป็นชีวิตจิตใจ
    แต่ในสถานการณ์แบบนี้เขาคงต้องขอบคุณมัน
    ไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายต้องเห็นแน่ๆว่าตนหน้าแดงมากแค่ไหน

    แต่ทุกการกระทำไม่สามารถหลุดรอดสายตาคมไปได้แม้แต่นิด
    แก้มยุ้ยที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยสีแดงทำให้เจ้าของร่างที่เอนตัวลงบนตักนิ่มอยากจะกดแนบจมูกลงไปเสียจริง

    ร่างบางยังหาคำตอบไม่ได้เสียทีว่าความรู้สึกที่ร้อนวูบวาบอยู่ในอกนี้เกิดจากอะไรกันแน่

    ดวงตาทั้งคู่ประสานกันในความมืด ใบหน้าของอีกฝ่ายเคลื่อนสูงขึ้นเพื่อหวังครอบครองริมฝีปากเล็กช้าๆ

    ตึกตัก
    เสียงหัวใจเต้นดังแข่งกัน

    มันเกี่ยวกันไหม ที่เธอได้เดินเข้ามา
    ที่เธอได้มาสบตา ตัวฉันถึงเป็นแบบนี้

    ปลายจมูกแนบชิดเข้าหากัน จนแทบไม่เหลือที่ว่างระหว่างใบหน้าทั้งสองอีกต่อไป
    เหลือเพียงแต่ปากอิ่มสีเชอร์รี่ที่บาสยังไม่ได้ครอบครองมัน
    เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ปฏิเสธหนำซ้ำยังปิดเปลือกตาลงอย่างยินยอม
    บาสหยัดตัวขึ้นนั่งช้อนคางสวยขึ้นมาเตรียมประทับจูบลงไปยังกลีบปากบาง

    อีกนิดเดียว

    กริ๊ง กริ๊ง !

    เสียงกริ่งจักรยานบนสะพานข้ามน้ำดังมาพร้อมเสียงเรียกของเพื่อนสนิทของบาส
    “เห้ยบาส ทำไรวะมึงงงงงง”
    “บ้าชิบ!”

    ร่างบางผละออกจากอีกฝ่ายทันที ส่วนบาสขยี้หัวอย่างหงุดหงิดพร้อมหันไปด่าเพื่อนทันที
    “ไอ้มีน มีไร!”
    “นั่นใครอ่ะ น้องแก้มของมึ—”
    “หยุดพูดโว้ยย”
    “ฮ่าๆ ไม่ขัดละจะทำไรก็เชิญ”

    ร่างบางเลิ่กลั่กอย่างบอกไม่ถูก กลีบปากบางถูกเจ้าตัวขบเม้มไว้แน่น
    ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้มีนเพื่อนชั่วบาสคงได้สัมผัสกลีบปากบางนั้นไปแล้ว

    เสียดาย

    “แก้มครับ”
    “อ อื้อ ว่าไงบาส”
    “เดี๋ยวบาสพาแก้มกลับบ้านนะ มืดแล้ว”

    ระยะทางไปบ้านคนตัวเล็กค่อนข้างไกลพอสมควรหากเดินเท้า
    บรรยากาศระหว่างทั้งคู่เงียบไป ร่างบางเอาแต่เดินก้มหน้าก้มตาไม่พูดไม่จา

    ครึ่งทางแล้ว บทสนทนาเกิดขึ้นบ้างประปราย แต่ไม่ได้เป็นเหมือนเก่า
    สายลมเอื่อยๆไหลปะทะเข้ากับแก้มใส ผมสวยปลิวลู่ไปตามสายลม
    บาสมองภาพนั้นอย่างตะลึง คนที่เดินข้างเขาอยู่ตอนนี้โคตรมีเสน่ห์กว่าที่เคย

    มือหนาคว้าหมับเข้ากับมือเรียวโดยไม่ขออนุญาต ร่างบางพยายามแกะมือออกแต่ก็ไม่เป็นผล
    มือหนากระชับมือให้แน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม พลางสังเกตคนด้านข้างไปด้วย
    “บาสจำทางไปบ้านเราได้ แล้วบาสจับมือเราทำไม”
    “ก็บาสอยากจับมือแก้ม”
    “บาสกลัวหลงเหรอ”

    ร่างหนาไม่ตอบ ถึงหน้าบ้านอีกฝ่ายแล้วแต่มือหนายังไม่คลายออกจากมือเล็กเสียที
    “บาสถึงบ้านเราแล้ว”
    “แก้มรู้ป่ะทำไมเราถึงจับมือ”
    พูดพลางเดินเข้าหาร่างบางทีละก้าว ๆ ต้อนแผ่นหลังไปจนชิดกำแพงรั้วหน้าบ้าน
    “บาสเดินเข้ามาทำไม”
    “จะบอกอะไรให้นะแก้ม”
    “...”
    “บาสน่ะ #%€>¥>}+”
    จบประโยคปุ๊บ จมูกโด่งกดแนบลงบนแก้มใสอย่างถือวิสาสะ มือเล็กๆผลักอกคนตัวใหญ่กว่าออกทันที
    “ฮื่อบาส กลับบ้านไปเลยยย”

    อีกฝ่ายเดินให้หลังไปแล้ว มีเพียงร่างบางที่ยืนร้อนวูบวาบพร้อมทาบมือเล็กๆไว้ที่แก้มใสที่เพิ่งจะโดนขโมยจูบมาหยกๆ


    มันเกี่ยวกันไหม เมื่อไหร่ที่เธอนั้นยิ้มให้ฉัน
    เหมือนโลกดูเปลี่ยนไป
    เหตุผลก็เพราะว่าเธอ ใช่หรือเปล่า

    ตอนนี้ร่างบางรู้แล้ว ..
    เหตุผลที่ทำให้เขาเองต้องร้อนวูบวาบอยู่แบบนี้ก็เพราะคนๆนั้นนั่นแหละ !

    “จะบอกอะไรให้นะแก้ม”
    “บาสน่ะจับมือแก้มก็เพราะว่าบาสชอบแก้มไง”

    คนบ้า
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in