น้องชาย (ไม่เเท้) ของผมยิ้มเเฉ่งทันทีที่เห็นหน้า เขาโบกมือเรียกให้ผมเดินตามเข้าไปในห้องน้ำชาย ร่างเล็กที่สูงน้อยกว่าผมนิดหน่อยกึ่งลากกึ่งจูงผมเข้าไปในห้องน้ำ เเละทันทีที่ปิดประตูลงปุ๊กปิ๊กก็กดล็อกกลอนทันที 

"อ่าว ล็อกทำไมอ่ะ"

"เดี๋ยวคนอื่นเข้ามา"

"ก็ใช่ไงครับ เดี๋ยวคนอื่นก็ใช่ห้องน้ำไม่ได้หรอก"

ผมว่าก่อนจะเดินไปเพื่อปลดล็อกกลอนประตู เเต่ปุ๊กปิ๊กกลับดึงมือเอาไว้ก่อน เขาจิ๊ปากไม่พอใจลากผมไปยืนเเถวหน้ากระจก ดันตัวเองขึ้นไปนั่งบนซิงค์ ก่อนจะจับมือทั้งสองข้างของผมดึงเข้าไปใกล้ตัวเเละเเกว่งมันไม่มาเล่น

"ก็อยากอยู่ด้วย"

ผมหัวเราะในคอ มองหัวกลมๆของเขาที่เพิ่งตัดสกินเฮดก้มมองมือของเราทั้งสองคนที่จับกันอยู่

"เเล้วอยู่ข้างนอกไม่ได้ไงอ่ะ"

"เพื่อนพี่โจ้เเม่งชอบเหล่ เเอบถ่ายรูปด้วยไม่เห็นไง"

"มันเอาไปฟ้องไอม่อนเเหละมั้ง" ผมว่า

"ก็ใช่ดิ อยู่ในนี้นี่เเหละ คนปวดฉี่ก็ให้มันไปใช้ข้างล่าง"

"ดื้อ"

"เเล้วไง"

"เปล่าครับ"

"ยิ้มไมอ่ะโจ้"

"ก็อยากยิ้ม"

"เหอะ"

ปุ๊กปิ๊กเบ้ปาก เขาปล่อยมือผมข้างนึง เเต่อีกข้างกลับดึงผมเข้าไปเรื่อยๆ เพราะว่าคนสูงน้อยกว่ากำลังนั่งอยู่บนซิงค์ ปุ๊กปิ๊กจึงสามารถกอดผมเเละวางคางตัวเองลงบนไหล่ของผมได้อย่างเหมาะเจาะ

พูดกันตามตรงนี่ไม่ใช่ครั้งเเรกที่เรากอดกันหรอก เรากอดกันออกจะบ่อยด้วยซ้ำตลอดชีวิตที่เติบโตด้วยกันมา เเต่ตอนนี้น่ะมันโครตจะต่างกับเเต่ก่อนเลย 

ปุ๊กปิ๊กเป็นคนขี้้อ้อนที่ไม่เคยยอมรับว่าตัวเองน่ะเหมือนเเมวมากๆ เขาเอาหัวกลมๆไถไปตามไหล่ของผมเเละนั่นมันทำให้ใจผมเต้นโครมคราม

"ใจเต้นโครตเเรงอ่ะคุณหมอ"

"ก็เขิน" ผมเกาจมูกตัวเอง ถึงอย่างงั้นผมก็ค่อยๆวางคางตัวเองลงบนหัวกลมๆของเขา

เรากอดกันอยู่หน้ากระจกสักพัก ปุ๊กปิ๊กค่อยคลายอ้อมกอดลง น้อยชายไม่เเท้เเต่โครตจะทำตัวน่ารักขึ้นทุกวันเอาคางเกยอกมองตาผม ก็นั่นเเหละ เสียอาการกับการรุกไม่หยุดตั้งเเต่บอกว่าชอบของปุ๊กปิ๊กจะตายอยู่เเล้ว ไอตากลมๆกับเเก้มป่องๆนี่ผมจะต้านทานมันได้นานเเค่ไหนกัน

"พี่โจ้เหนื่อยป่าวว"

เอาเเล้ว ทำเสียงอ้อนเเบบนี้อีกเเล้ว

"เหนื่อยมากเลยครับ" ผมตอบเสียงอ่อย

เอาวะ เล่นด้วยสักหน่อยก็ได้ ถึงตอนนี้เเทบจะสั่นไปทั้งตัวเเล้วก็เถอะ

"อยากได้กำลังใจป่ะคับ"

"อยากได้คับ"

"จริงป่าวคับ"

"ปุ๊กปิ๊กอ่ะ จะทำไรพี่อีกเเล้ว" 

จะทนไม่ไหวเเล้วนะเฟ่ย จะหอมก็หอมเลยเซ่

( อ้อ พูดถึงเรื่องหอมนี่ มันเริ่มตั้งเเต่เดือนที่เเล้วนี่เอง

 ระหว่างที่ปุ๊กปิ๊กกำลังฟัดเเก้มพันด้าซ้ายขวาไม่หยุด

ผมที่เหนื่อยเหลือเกินกับการอ่านหนังสือสอบก็ดันโพล่งไปเเบบไม่คิดอะไรว่า

"จุ๊บเเต่พันด้าอ่ะ ไม่เห็นจุ๊บพี่บ้างเลย"

หลังจากพูดจบ ผมไม่ได้คาดหวังอะไรด้วยซ้ำเพราะเหนื่อยเเละปวดตาเต็มทน ผมบอกให้ปุ๊กปิ๊กปิดไฟเพราะเราจะได้นอนกันสักที 

ในความมืด เเละความง่วงที่โรยตัวก่อนจะหลับ สัมผัสนุ่มหยุ่นจากคนข้างๆก็ประทับลงที่หน้าผากของผม ใจผมเต้นโครมคราม ปุ๊กปิ๊กกอดผมเเน่นขึ้นก่อนที่จมูกโด่งๆของเขาจะโดนเข้ากับเเก้มของผมเเผ่วเบาพร้อมกับการบอกว่า "ฝันดีพี่โจ้"

เขินให้ชิบหายตายห่ากันไปข้าง 

เช้าวันต่อมา ผมกลับบอกปุ๊กปิ๊กว่าอย่าทำอีก เพราะเรายังอยู่ในช่วงศึกษากันเองด้วยซ้ำ เเต่มันดูเหมือนจะไม่ได้ผล ปุ๊กปิ๊กเเอบหอมผมทุกวันก่อนนอน จนผมต้องหาเรื่องบอกว่าใกล้สอบต้องอ่านหนังสือ อยากมีสมาธิขออยู่คนเดียวสักพัก ไม่งั้นทั้งเดือนคงเรียนไม่รู้เรื่องเพราะการเอาเเต่รุกของน้องชายไม่เเท้คนนี้เเน่ๆ )

โอเค กลับมาที่เหตุการณ์ปัจจุบัน มองจ้องตาเขา เเน่ใจอยู่เเล้วว่าเขาจะทำอะไร ปุ๊กปิ๊กกลับยิ้มล้อเลียน ไม่ยอมทำอะไรสักที

"คิดว่าจะทำไรอ่ะตอนนี้"

"จะจุ๊บเเก้มพี่"

"เหรอ"

"ก็รู้ตัวตลอดเเหละ เวลาเเอบทำอ่ะ"

"ทำไมยอมให้ทำอ่ะ"

"เเล้วพี่จะห้ามปุ๊กปิ๊กได้ไงอ่ะคับ"

ผมคว่ำปากไม่พอใจ เเน่นอนสิ ผมห้ามอะไรปุ๊กปิ๊กไม่เคยได้ 

ยิ่งห้ามตัวเองไม่ให้ปฏิเสธนี่เลิกคิดไปได้เลย คนอะไรวะ มาทำให้ชอบอยู่ได้ทุกวัน

"เหลืออีกกี่นาที"

"ไม่ถึงห้านาทีเเล้ว ปุ๊กปิ๊ก เดี๋ยวพี่ต้องไปเเล้วครับ"

"เเปปเดียว"

"ครับ"

"ให้กำลังใจเเปปเดียว"

มองมองปุ๊กปิ๊กที่อยู่ดีดีก็หน้าเเดงขึ้นมา เขากัดปากเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่างก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม

"พี่โจ้หลับตา"

"หลับทำไมอ่ะ"

"เร็วๆ"

โอเค หลับก็หลับ

ผมหลับตาสนิท รับรู้ถึงเเรงกดตรงหัวไหล่ทั้งสองข้างที่มากขึ้นเรื่อยๆ

"ห้ามลืมตา จนกว่าจะบอกนะ"

"อือ"

ได้เเต่กระซิบเสียงเบาเพราะไม่รู้ต้องทำยังไง

"โอเค"

ผมสัมผัสถึงเเรงกดตรงไหล่ที่มากขึ้นอีก 

ก่อนจะรู้สึกถึงความนุ่มหยุ่นเเรกที่หน้าผาก

ปุ๊กปิ๊กเหมือนเว้นช่วงไปสักพัก ก่อนจะค่อยๆเลื่อนมากุมหน้าของผมไว้

เสียงจุ๊บเบาๆดังขึ้นสองครั้ง ซ้ายขวาตรงข้ามเเก้ม

ผมหลับตาเเน่นกว่าเดิม รู้ตัวเองว่ามือเหงื่อออกเเละหน้าคงเเดงเเจ๋เพราะเขินจะตายอยู่เเล้วเเน่ๆ

ปุ๊กปิ๊กดึงตัวผมเข้าไปใกล้มากกว่าจนเเทบขาของผมชนกับซิงค์

ผมรู้สึกถึงรอยนุ่มหยุ่นขึ้นอีกครั้ง ไม่ใช่ที่หน้าผาก ที่เเก้ม หรือที่ไหนๆ เเต่เป็นที่....

อ่าห์ ให้ตายเหอะ

ปุ๊กปิ๊กเป็นเเบบนี้ เเล้วพี่จะอดทนตามคำไอม่อนบอกได้ยังไง

"ลืมตาได้เเล้ว"

ปุ๊กปิ๊กอมยิ้ม เเต่เขาไม่มองหน้าผม เอาเเต่เล่นนิ้วมือผมเหมือนตัวเองไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง

"ทำงี้พี่จะตายเอาได้นะ"

"ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า นิดเดียวเอง" เขาตอบอ้อมเเอ้ม ยังคงก้มหน้ามองพื้น

"นี่คือให้กำลังใจพี่เหรอ"

"อื้อ" หัวกลมๆนั่นพยักขึ้นลงสองสามที

น่ารักชิบหาย

น่ารักชิบหายเลยโว้ยยยย

"พี่โจ้สู้ๆนะ ขอให้ได้คะเเนนเยอะๆ"

ในที่สุดเราก็สบตากันจนได้ เเละให้ตายเหอะ รู้เลยอ่ะ

กูได้ท็อปคณะเเน่ๆ

(กลับไปอ่านต่อที่จอยด้วยจ้าาา...)