อย่าไว้ใจทางอย่าวางใจคน แต่คนบางคนก็เผลอตัวเผลอใจไปแล้ว ลืมนึกถึงความเป็นจริงชั่วขณะ ตกอยู่ในห้วงรักจนมองไม่เห็นสิ่งใด ‘ความรักที่บิดเบี้ยว’ ซึ่งมีเพียงคนนอกเท่านั้นที่มองออก

            ขณะที่ใครอีกคนที่คุณเรียกว่า ‘ผู้นำ’ ค่อนข้างจะสงวนท่าที แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจหรือทำตัวไม่สุภาพอะไรกับคุณ ซึ่งตอนนั้นคุณคิดว่าเขาอาจจะไม่ใช่คนช่างพูดเท่าไหร่นัก จึงเลือกจะเงียบมากกว่าคุยเรื่อยเปื่อย ทว่ารวม ๆ แล้วคุณก็รู้สึกว่าพวกเขาไม่ได้เลวร้ายอะไร พอจะคบหากันได้...หลงคิดว่ามันจะเป็นแบบนั้น

            จนกระทั่งใครคนหนึ่งร้องเตือนคุณ



            ระหว่างที่คนที่ไม่ค่อยเสวนานั้นเดินไปทำธุระส่วนตัว ใครอีกคนก็มีท่าทีหวาดระแวงก่อนจะเขยิบเข้ามาใกล้คุณแล้วกระซิบ



            “หนีไป เขาไว้ใจไม่ได้”



            เวลานั้นคุณไม่เข้าใจว่าคำเตือนนั้นหมายถึงอะไร เพราะถ้าชายคนนั้นไว้ใจไม่ได้ แล้วเพราะอะไรคนตรงหน้าถึงยังอยู่กับเขา... 



            ราวกับมองออกว่าคุณนึกตั้งคำถามในใจ พรายกระซิบจึงพูดขึ้นมาอีกครั้งด้วยเสียงแผ่วเบา

            “ผมไม่เหมือนคุณ”



            คำตอบของคำถามภายในใจที่คุณยังคงไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันคือเรื่องอะไรกันแน่ กระทั่งได้เดินทางไปด้วยกันเรื่อย ๆ คุณจึงค่อย ๆ มองเห็น



            สายสัมพันธ์ที่ผิดเพี้ยน



            แต่ก็ยังไม่แน่ใจอะไร จนวันที่เสียงปืนดังสนั่น ยามเมื่อชายคนนั้นลงมือสังหารคนกลุ่มหนึ่งที่เจอระหว่างการเดินทาง แววตาของเขาไร้ความลังเลหรือความเกรงกลัวใด ๆ และเขาก็ไม่พูดอะไร มีเพียงแค่เสียงปืนที่ดังอยู่ครู่หนึ่งพร้อมกับร่างที่ไร้ลมหายใจของคนสี่คน



            กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง



            วินาทีนั้นสมองของคุณที่ปกติจำอะไรแทบไม่เคยได้เลยก็ดันมีความทรงจำบางอย่างแทรกผ่านเข้ามา รายงานข่าวในเช้าวันหนึ่งที่เนื้อหากล่าวถึงนักฆ่าเลือดเย็นที่ทางการต้องการตัว และใบหน้าก็คล้ายคลึงกับหนึ่งในเพื่อนร่วมเดินทางของคุณ



            ชั่วขณะนั้น...ใจคุณสะท้าน



            ทุกอย่างกระจ่างชัด เข้าใจถึงคำเตือนพวกนั้นอย่างถ่องแท้ ในหัวคุณกำลังเริ่มคิดแผนการที่จะหลบหนีไปจากมัจจุราชตนนั้น ทว่าฉับพลันคุณก็นึกถึงใครอีกคนหนึ่งขึ้นมา



            พรายกระซิบของคุณ



            “ไปจากเขาซะในตอนที่ยังมีเวลา” คุณเอ่ยเตือนพรายกระซิบคนนั้นแบบเดียวกันกับที่เขาเตือนคุณ คนตรงหน้าออกปากว่าคนคนนั้นไว้ใจไม่ได้ บอกให้คุณรีบหนีไป แต่ตัวเองกลับไม่มีท่าทีจะคิดหนี
คุณไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเอาอะไรมาแน่ใจว่าตัวเองจะไม่ถูกฆ่าในวันใดวันหนึ่ง



            ทั้ง ๆ ที่นักฆ่าไม่มีวันหยุดฆ่า



            “รีบไปก่อนจะถูกฆ่า” คุณเอ่ยย้ำอีกครั้ง ทว่าอีกฝ่ายก็ยังคงรั้น ในความดื้อดึงนั้นคุณมองออกว่ามันมีบางอย่างแอบแฝงอยู่



            คนธรรมดาตกหลุมรักนักฆ่า



            นี่ไม่ใช่นิยายรักน้ำเน่า หากแต่เป็นเรื่องที่โง่งม เรื่องราวของคนโง่ที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ และรักต้องห้ามก็ไม่ใช่คำจำกัดความของเรื่องนี้ หากแต่เป็นเรื่องของผู้ที่หลงใหลในรัก ดื่มด่ำกับรักที่เป็นพิษ สายตาพร่ามัวจนมองไม่เห็นความจริง ความรักอาจทำให้คนตาบอด แต่ดูเหมือนว่าคนที่คุณห่วงใยนั้นจะหนักข้อยิ่งกว่า



            ทั้งที่รู้แต่ก็ยังไล่ตามรักนั้นไปยังขุมนรก



            ทว่า...เลวร้ายไปกว่านั้นกลับเป็นตัวคุณเอง ทั้งที่มีโอกาสหนี แต่คุณก็ยังคงรั้งรอคนตาบอดคนนั้น นึกด่าในใจเป็นร้อยครั้งว่าเจ้าพรายกระซิบนั่นช่างขลาดเขลา แต่ตอนนี้คุณชักไม่แน่ใจแล้วว่าสิ่งที่คิดกับสิ่งที่เป็นมันเหมือนกันหรือเปล่า 

            บางทีอีกฝ่ายอาจแค่ยึดมั่นในรัก 

            บางทีอาจเป็นคุณเองที่เป็นคนโง่



            จริงอยู่ว่านักฆ่าจะไม่มีวันหยุดฆ่า หากแต่พรายกระซิบของคุณนั้นก็ยังคงสถานะเป็นผู้ตาม เพราะอย่างนั้นนักฆ่าถึงได้ไม่ฆ่าเขา คนธรรมดาคนนั้นอาจไม่ได้ธรรมดาอย่างที่คุณคิด สถานะผู้ตามอาจเป็นสิ่งการันตีว่าเขามีความพิเศษบางอย่างที่นักฆ่าพึงใจ อาจไม่ตลอดไป แต่อย่างน้อยก็ในตอนนี้…



            ในตอนที่คนธรรมดายังไม่หมดความสำคัญ



            ตรงกันข้ามกับคุณ ตัวคุณที่เป็นเพียง ‘คนแปลกหน้า’ เป็นเพียงคนธรรมดาที่กำลังเดือดร้อนจนต้องมาขอพึ่งพาคนที่มือเปื้อนเลือด ต้องมาพบเจอกับเรื่องราวอันตรายเกินกว่าจะคาดเดา หนำซ้ำยังต้องพิษร้ายโดยไม่รู้ตัว...

            พิษร้ายก็ได้แทรกซึมเข้าสู่หัวใจของคุณแล้ว



            ทั้งห่วงใย ทั้งรั้ง ทั้งรอ ทั้งเรียกหา ทว่าคนธรรมดาคนนั้นก็ไม่ได้ฟังเสียงของคุณ นอกจากคำเตือนพวกนั้นกับการได้พูดคุยกันในช่วงระยะเวลาหนึ่งนั้นแล้ว เขาก็ไม่แม้แต่จะมองมาที่คุณ ความสนิทสนมที่คุณคิดว่ามันเกิดขึ้น แท้จริงแล้วมันไม่เคยเกิดขึ้นเลย เสียงเตือนของคุณไร้ความหมาย ความห่วงหาของคุณด้อยค่า เหนือสิ่งอื่นใดประตูทางออกนั้นได้ปิดลงแล้ว



            หมดโอกาส หมดทางหนี

            สายตาของผู้ตามยังคงมองไปที่คนคนเดียว วินาทีนั้นคุณตระหนักได้ว่าพรายกระซิบของคุณไม่ได้ตาบอด แต่เป็นตัวคุณต่างหากที่รู้ทุกอย่างดีแก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร แต่ก็ยังพยายามจะฉุดกระชากมือคู่นั้นให้ออกเดินทางไปกับคุณ และกว่าจะรู้ว่าตัวเองตาบอดเพราะรัก...



            นักฆ่าก็ได้ลั่นไกแล้ว