เขาแม่งโคตรเกลียดแมนฮัตตัน

                อันที่จริงก็เกลียดมันทั้งนิวยอร์กนั่นล่ะ

                ช่าวหัวนักท่องเที่ยวและคนที่บอกว่ามันสวยมันดูดี มันเป็นนครแห่งความฝันเถอะ -- ตรอกเหม็น ๆ  ถนนวุ่นวาย รถไฟใต้ดินอัดกระป๋อง คนมากหน้าหลายตา เสียงโหวกเหวก คำพูดคำจาเขรอะหู  ถ้านิวยอร์กเป็นนครแห่งความฝัน ก็คงเป็นฝันที่ตื่นมาแล้วเหนื่อยหอบ แถมยังสิ้นหวัง ไม่มีกะจิตกะใจจะลุกจากเตียงไปทำอะไรสักอย่าง

                แสงไฟพวกนั้นดีแต่ลวงตา

                บิ๊กแอปเปิ้ลก็เป็นแค่แอปเปิ้ลที่โดนกัดจนเหลือแต่แกนเท่านั้นล่ะ

                ดีไม่ดี เน่า

                ใช่ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมคนวาดฝันกับนิวยอร์กแบบนั้น ถ้าจะโทษก็โทษหนังโทษซีรี่ส์ทั้งหลายเถอะที่ใช้นิวยอร์กเป็นฉากหลังเจ๋ง ๆ -- ตอนเขาดู เขาก็รู้สึกเหมือนกันว่ามันเจ๋งดี

                แต่มันก็ยังคนละเรื่องกับความจริง กับของจริง ที่เห่ย

                ชีวิตดูใกล้ ๆ ก็เป็นโศกนาฏกรรม ดูไกล ๆ ก็เป็นเรื่องชวนหัว ชาร์ลี แชปลินว่าเอาไว้  นิวยอร์กกับชีวิตในนิวยอร์กก็น่าจะใกล้เคียงอะไรแบบนั้น แสงไฟของแมนฮัตตันกับเส้นขอบฟ้า พอมองจากอีกฟากของแม่น้ำอีสต์ก็ดูสวยดี

                น่าหลงใหล ผิดกับชีวิตบนฝั่งนั้น

                และความโดดเดี่ยวตลอดหลายอาทิตย์ของเขา

                แม็กซ์สูบบุหรี่จนใกล้หมดมวน เขาคงจะต่อมวนที่หก หากไม่ใช่ว่าลมริมแม่น้ำกลางฤดูใบไม้ร่วงเย็นเกินกว่ามือไม่มีถุงมือจะทนไหว

                เขาไม่ได้ตั้งใจมาตากลมที่เดอะเอสพลานาดนานขนาดนี้  อันที่จริง ชายหนุ่มกะแค่จะซื้อเวลาให้ตัวเองด้วยบุหรี่สักครึ่งมวน แต่จากครึ่งมวนก็กลายเป็นหนึ่ง จากหนึ่งก็จวนเจียนจะเป็นห้า และเขาบังคับตัวเองให้หยุดอยู่แค่นั้น

                เขาไม่ได้นอนดึกแบบแกสักหน่อย

                ไม่ดีหรือไงถ้าวันนี้เขานอนแล้ว แกก็จะมีเวลาเพิ่มอีกวันหนึ่ง

                ไอ้ขี้ขลาด

                นอกจากลูสเซอร์กับเอ-โฮลแล้ว ถ้าจะให้แม็กซ์นิยามตัวเอง ก็หนีไม่พ้นคำว่าขี้ขลาดนี่ล่ะ ต่อให้จะเสแสร้งว่ายังไงก็เถอะ

                ให้ตาย เขาเกลียดตัวเองเป็นบ้า

                แม็กซ์สูดลมหายใจลึก ๆเขาอัดควันเข้าปอดเป็นครั้งสุดท้าย มือสั่นเหมือนตอนเซ็นชื่อสมัครเข้ากองทัพครั้งแรก แล้วขยี้บุหรี่กับถาดทรา ยก่อนถูมือกับกางเกงยีนส์แรง ๆ แล้วเดินย้อนกลับไปทางที่เข้ามาเมื่อสามชั่วโมงก่อน

                อยากภาวนาให้ตัวเองโชคดีอยู่เหมือนกัน แต่ก่อนหน้านั้น น่าจะต้องหวังว่าเขาไม่ได้จอดรถเกินเวลา