ตลอดเวลาที่พัคจีฮุนคุยกับแพจินยอง เขาเคยเข้าใจว่าน้องเป็นยารักษา ที่มาบรรเทาความช้ำชอกของคนที่ในใจมีแต่ความผิดหวังเข้ามาจับจองพื้นที่ขนาดเท่ากำปั้นนั่นให้มันลดลงบ้าง

เขาเพิ่งรู้ตอนได้แอบไปอ่านแชตไลน์ของแพจินยองในคอมพิวเตอร์—ที่ไม่เคยจะเจอแชตพวกนี้ในโทรศัพท์คนน้องเลยแม้เขาจะเช็คตลอด—ว่าเขาเข้าใจผิดมาตลอด


“อ่อใช่ ตอนนี้กูคุยกับพี่จีฮุน”

“ไม่ๆๆๆๆมึง ใครๆก็รู้ว่าพี่จีฮุนแม่มงี่เง่าชิบหายเวลาเป็นแฟน กูไม่คิดจะคบกับเค้าจริงจังหรอก”

“กูไม่ได้โง่โว้ย กูแค่เหงาเลยคุยไปงั้น”

“ตอนนี้พี่เค้าก็ดีกับกูอ่า คุยไปก็ไม่เสียหายป่ะ แต่กูเทเค้าแน่นอนเมื่อถึงเวลา ไม่ต้องห่วง”

“มึงรู้แล้วก็อย่าไปบอกใคร กูไม่อยากให้คนรู้ “

“มึงดูแฟนเก่าพี่เค้าแต่ละคนดิ ดีชิบหาย พี่แม่งก็ยังทิ้งได้อ่ะ แค่นี้ก็รู้แล้วป่ะว่าเป็นคนยังไง”

“เออแล้วพี่แม่งปกป้องกูได้อ่ะ มึงก็รู้ว่าช่วงนี้กูไปทำเรื่องไม่ดีไว้หลายอย่าง มีอะไรเค้าก็ช่วย กูสบาย”

“รัก? 55555 โอ้ย หมายถึงพี่เค้ารักกูอ่ะใช่ แต่กูอ่ะไม่จ้า”


ยารักษาพ่อง

แท้จริงแล้วน้องคนนั้นก็เป็นยาพิษ, ยาพิษร้ายแรง
ไม่ต่างอะไรกับทุกคนที่เขาเจอมา

และพัคจีฮุนก็ไม่ใช่คนบ้าที่ไหน ที่จะยอมให้ความหลงมาอำพรางตาถึงขนาดที่จะยอมทนยิ้มร่าให้กับความรักอาบยาพิษของแพจินยองได้หรอกนะ

เขาจัดการลบทุกอย่าง ลบทุกช่องทางที่จะติดต่อกันได้
เขาพยายามลืมทุกเหตุการณ์ที่เขากับน้องทำร่วมกัน ถึงแม้ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเกิดขึ้นเพียงไม่นานก็ตาม
หากแต่นั่นยังไม่พอ
เขาตัดสินใจทักอีกฝ่ายไป พิมพ์เรื่องทุกเรื่องที่เขารู้มา—ทุกเรื่องจริงๆ—นั่นเป็นเหตุผลที่ความยาวมันยาวราวกับเรียงความเลยหล่ะ—และกดปุ่มส่ง

ใครมันจะไปแคร์ยาพิษแบบนี้ก็แคร์ไปนะ
แต่ไม่ใช่สำหรับพัคจีฮุน



เหอะ



...ซะที่ไหนกันหล่ะ

ตราบใดที่ยาพิษยังให้รสหวานดั่งใจยามลิ้มลอง

ตราบใดที่ยาพิษทำให้หัวใจสั่นไหวด้วยความปิติ 

และตราบใดที่ยาพิษยังไม่ออกฤทธิ์กัดกร่อนความรู้สึกอย่างที่มันควรจะเป็น

พัคจีฮุนก็ยอม

อ่า,
ดูเหมือนยาพิษชนิด คงใช้เป็นยาสเน่ห์ได้ด้วยสินะ

END.

Talk:

555555 บ้าไปแล้วเขียนไรออกมาเนี่ย น้องแพบอกอ่อนี่ไม่ใช่ยาพิษจ้าแต่เป็นยาสเน่ห์5555555 แง น้องร้ายจังเรยค่าแต่พี่ยังไงก็ยอม ก้พี่รักของเค้าอ่ะน้าา ทำไมเป็นคนแบบนี้!! #fictoberxx ทวิต @sunsetinside ฝากฟิคด้วยค่าาา ขอบคุณมากค่ะ T-T