ซีเรียส แบล็คปรารถนาความตายมาโดยตลอด

แต่ไม่เคยได้สัมผัสความรัก


     แต่เขาไม่สนใจ ความเกลียดชังต่อขนบธรรมเนียม ความคิดที่ถูกปลูกฝังนั้นเริ่มทวีคูณขึ้นทุกวัน เมื่อบ้านเริ่มเป็นดั่งกรงขัง และครอบครัวเป็นดั่งศัตรู


ความปรารถนาที่จะตายก็คงไม่ผิดอะไร


     จนกระทั่งวันที่โซ่ตรวนแห่งพันธนาการเขาได้ถูกปลดออก วันที่หมวกคัดสรรประกาศก้องไปทั่ว


ซีเรียส แบล็ค
กริฟฟินดอร์!


เขารู้สึกปิติยินดีกับรสชาติของอิสระที่หอมหวาน ถึงแม้การวิวาทกับครอบครัวจะทวีความรุนแรงและหนักหน่วงขึ้นนับตั้งแต่เขาได้ไปอยู่กริฟฟินดอร์ เหตุเพราะตระกูลแบล็คหลายชั่วอายุขัยนั้นเป็นสมาชิกของบ้านสลิธีรินมาตลอด แต่ชายหนุ่มไม่สนใจมันอีกต่อไปแล้ว


     การอยู่กับครอบครัวประหนึ่งการเปลื้องผ้ายืนท่ามกลางทะเลสาปในค่ำคืนที่โปรยปรายไปด้วยหิมะ ทั้งหนาวเย็น เจ็บปวด ราวถูกมีดกรีดแทง ถึงแม้เมื่อเวลาผ่านไป ประสาทสัมผัสของเขาจะด้านชา แต่ทุกขณะที่คิดถึงความตาย ในส่วนลึกของจิตใจของเขายังคงคิดถึงแสงอาทิตย์และความอบอุ่น คิดถึงความรู้สึกอีกแบบหนึ่งที่เขาไม่เคยสัมผัส

     ซีเรียส แบล็คเป็นนักเรียนที่ยอดเยี่ยมทางด้านการเรียนแม้จะมีพฤติกรรมที่...ก็เกือบจะดี ยิ่งผนวกกับเพื่อนซี้อย่าง 'เจมส์ พอตเตอร์' เขาก็รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบอยู่ในกำมือ ทั้ง 'รีมัส ลูปิน' กับ 'ปีเตอร์ เพ็ตติกรูว์' ยิ่งทำให้เขารู้สึกหยิ่งผยองในความสุขที่ได้รับนี้นัก

นั่นเป็นตอนที่เขารู้สึกราวกับมีชีวิต

แต่เขายังไม่รู้จักความรัก

     ถึงแม้จะเป็นที่นิยมในหมู่สาวๆ แต่ไม่ว่าจะคบกับใครเขายังรู้สึกว่าตัวเองกำลังตะกายจากบ่อน้ำมืดลึกไปหาแสงอาทิตย์อยู่เสมอ

การมีคนรักไม่ได้เติมเต็มเขา มันอาจเป็นชั่วขณะหนึ่งของอารมณ์ที่ทำให้เขารู้สึกรุ่มร้อนวูบวาบไปทั้งกายและใจ แต่ไม่นานมันก็มอดดับลง เขาไม่รู้จักความรัก แต่มั่นใจมากพอว่า นั่นไม่ใช่แสงอาทิตย์อบอุ่นที่เขาควานหา

     รีมัส ลูปินเป็นคนผอมแห้ง รูปร่างบอบบางเสียจนเขากลัวว่า แม้แต่การโอบกอดก็อาจจะทำให้ร่างนั้นแหลกสลาย ดวงตาและผมสั้นสีน้ำตาลอ่อนรับกันดีรอยยิ้มอ่อนโยนที่อบอุ่นราวดวงอาทิตย์ และสัมผัสอ่อนโยนที่ละลายความทุกข์ได้ราวกับช็อคโกแลตร้อนในคืนที่โปรยปรายด้วยหิมะ

นั่นไม่อาจเปลี่ยนความจริงว่ารีมัสเป็นบุคคลที่ทำให้หัวใจที่โดนแช่แข็งของซีเรียส แบล็คต้องหลอมละลาย แม้แต่เจ้าตัวเองยังไม่อยากเชื่อ ราวกับอีกฝ่ายนั้นมีเวทมนต์...ก็มีจริงๆ นั่นล่ะนะ

สำหรับพวกเขา ต่างฝ่ายต่างเติมเต็มกันและกัน คนหนึ่งเป็นคนนอกคอกของครอบครัว ส่วนอีกคนเป็นแกะดำที่สังคมไม่ต้องการ แม้ความเจ็บปวดจะแตกต่างแต่ทั้งสองเข้าใจกันอย่างดี การมีใครสักคนยืนหยัดเคียงข้างไม่ว่าตัวเราจะเป็นอย่างไรนั้น ทำให้หัวใจไม่ว่างเปล่า และแม้รู้ดีว่าความรักระหว่างทั้งคู่จะทำให้ลำบากเพียงไร แต่ถึงอย่างนั้นความลำบากที่เพิ่มมาด้วยเป้าหมายของการมีชีวิตอยู่ ล้ำค่ากว่าความทุกข์ทั้งปวงที่ทั้งคู่จะได้ประสบนัก 

"ฉันกำลังจะตายรีมัส..." ร่างสูงโปร่งกล่าวด้วยเสียงที่เรียบเฉย ทั้งที่ความจริงที่ถาโถมอัดแน่นทำให้เขารู้สึกจุกจนจวนอาเจียน ทั้งสองยืนเคียงข้าง กุมมือกันริมทะเลสาปยามค่ำคืน 

ภาพเบื้องหน้าเป็นฮอกวอตส์ที่ตั้งตระหง่านท่ามกลางสายลมและความมืดของรัตติกาลที่โอบล้อม ดวงตาสีอ่อนของรีมัส ลูปินนิ่งเงียบ จับจ้องที่ผืนน้ำทะเลสาปที่สะท้อนเงาของท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวพราวระยับ แต่ยิ่งมองยิ่งชวนให้ว้าวุ่น ก่อนจะรวบรวมความกล้า สบตากับคนข้างกาย

ดวงตาสีดำสนิทราวผืนฟ้ายามค่ำคืนนั้นเป็นประกายไหววูบชวนสับสน รีมัสแน่ใจทันทีว่าเรื่องที่คนรักกล่าวนั้นไม่ใช่การล้อเล่น มือเรียวซีดขึ้นกอบใบหน้าคมคายของซีเรียส 

"แพ๊ดฟุต.." แม้มีคำมากมายที่อยากจะเอ่ย แต่คำพูดทั้งหมดกลับถูกกลืนกินด้วยมหาสมุทรแห่งปั่นป่วน รีมัสรู้ว่าซีเรียส แบล็คไม่ใช่แค่เข้มแข็ง ร่าเริง มั่นใจในตัวเองเหมือนที่ตัวเขาแสดงให้คนอื่นเห็น ซีเรียสไม่ได้เสแสร้ง แต่เพียงไม่แสดงตัวตนอีกด้านให้ใครเห็น ตัวตนที่เกรี้ยวกราด เปราะบาง สับสน ทั้งที่คนรอบข้างเห็นเขาเป็นคุณชายที่เพียบพร้อม แต่การมีครอบครัวที่สุดกู่ และเวลาอีกไม่นานที่จะจบจากฮอกวอตส์เพื่อก้าวไปสู่อนาคตข้างหน้านั้น น่าสะพรึงกลัวมากสำหรับชายหนุ่มที่โดดเดี่ยว

รีมัสรู้ดีว่าเพียงแค่ตัวตนของเขาไม่สามารถกอบกู้อารมณ์ ความรู้สึกที่ท่วมท้นของซีรียสได้ เขาทำได้เพียงแค่ประคองและปกป้องมันเท่านั้น

"มูนนี่..ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไร.." ซีเรียสเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะโผหาคนที่ตัวเล็กกว่า กอดร่างบางไว้จนแน่น รีมัสโอบกอดแผ่นหลังแข็งแรงที่สั่นเทาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน "ฉันกำลังจะตาย" เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงบางเบาราวกับโลกทั้งใบกำลังจะพังทลาย แต่ถึงกระนั้น รีมัสได้ยินชัดเจน เขากระชับอ้อมกอดขึ้น ซุกจมูกลงในเรือนผมสีดำสนิทที่เริ่มยาวของซีเรียส

"ฉันจินตนาการอนาคตที่ไม่มีนายไม่ได้..ซีเรียส.." รีมัสหัวใจกระตุกวูบราวถูกกระชากลงเหวเมื่อคิดถึงเรื่องในอดีต

    ซีเรียสเคยพูดถึงความฝันที่ตัวตนของเขาถูกดึงให้จมดิ่งสู่ความมืดมิดและว่างเปล่า ก่อนที่สุดท้ายเขาจะไม่รู้สึกถึงการมีตัวตนของตัวเองต่อไป 

ตอนแรกทั้งเจมส์ รีมัสและแม้แต่ซีเรียสเองคิดว่าเป็นเพียงความเครียดที่กองสุมมาจากเรื่องครอบครัว จึงไม่ใส่ใจมากนัก แต่ความฝันนี้ยังตามหลอกหลอนซีเรียสราวอาถรรพ์ที่ล้างไม่ออก มันดำดิ่งมากขึ้น รู้สึกเหมือนจริงมากขึ้น..

"ฉันอยากอยู่กับนายตลอดไป..." ใบหน้าหล่อเหลาซุกลงบนบ่าของร่างเล็ก ซีเรียสเอ่ยถ้อยคำที่คงไม่เคยมีใครได้ยิน ชายหนุ่มกลัวจับใจ เขาจินตนาการรีมัสที่ต้องเคว้งคว้างเมื่อไม่มีเขา ซีเรียสไม่กลัวความตาย เมื่อถึงเวลาเขาพร้อมจะโอบรับมันอย่างยินดี แต่ความคิดที่ว่ารีมัส ลูปินต้องตรอมตรมกับการจากไปของเขามันทำให้หัวใจเจ็บปวดราวกับถูกขยี้

เพราะรีมัสเป็นคนเดียวที่เขาพร้อมจะปกป้องด้วยทุกอย่างที่มี แม้จะต้องสูญเสียทุกอย่างที่เขามีเขาก็ยินยอม เพื่อจะรักษาดวงตะวันเพียงหนึ่งเดียวของเขาไว้

"ฉันไม่มีวันให้นายตาย ซีเรียส" น้ำเสียงอ่อนโยนแต่มั่นคงของรีมัสทำให้หัวใจของซีเรียสแผ่ซ่านไปด้วยความอบอุ่นขึ้นอีกครึ้ง ร่างสูงยิ้มก่อนจะเงยหน้าขึ้นจากบ่าเล็กๆ แล้วสบตาร่างบางที่ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนโยนนั้นเต็มไปด้วยความปรารถนาแรงกล้า

ซีเรียส แบล็คเป็นคนคนเดียวที่รีมัสจะยอมให้ทุกสิ่งทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้ เพราะซีเรียสคือคนที่มอบชีวิตที่เป็นชีวิตของจริง เป็นความหวังที่เจิดจ้าให้กับชีวิตที่มืดมนของเขา

ริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัสกันอย่างอ้อยอิ่ง ราวกับต้องการให้วันเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ตักตวงความทรงจำที่วิเศษราวเวทย์มนต์ ความอบอุ่นที่อวลไปด้วยกลิ่นช็อคโกแลต และรสชาติหวานๆ ซนๆ ราวอบเชย

--------