ฉันได้ยินคนพูดเสมอว่าปาฏิหาริย์ไม่เคยเกิดขึ้นจริงอืม...ใช่ฉันก็คิดอย่างนั้น ฉันคิดมาตลอดเลยว่าบนโลกนี้จะบัญญัติศัพท์คำว่า ‘ปาฏิหาริย์’ ไว้เพื่ออะไรทั้งๆที่ไม่เคยมีใครเห็นมันเลย

แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่ยากจะเชื่อแต่คนเราก็ยังคงเรียกร้องหามัน...มันเป็นเรื่องแปลกใช่มั้ยล่ะ

ฉันมั่นใจว่าฉันเป็นคนหนึ่งที่ไม่เคยเรียกหาปาฏิหาริย์แม้ว่าชีวิตฉันจะถึงคราวอับจนหนทางจริงๆแล้วก็ตามปาฏิหาริย์ไม่เคยช่วยให้ฉันผ่านเหตุการณ์เลวร้ายไปได้มีเพียงแค่ตัวกับใจของฉันเท่านั้น

แต่!!! ครั้งนี้  คนอย่างขนุนจะลองเล่นกับปาฏิหาริย์ดูสักครั้งหนึ่งฉันอยากจะรู้ว่าปาฏิหาริย์จะทำให้ฉันกับไอดอลที่มีชื่อเสียงมากที่สุดคนหนึ่งของเกาหลีในขณะนี้จะมาเจอกันได้มั้ยฉันรักเขา เขาคือผู้ชายในแบบที่ฉันสามารถตกหลุมรักอย่างง่ายดาย และเป็นเวลานานแล้วที่ฉันมีเขาเป็นแรงบันดาลใจและเขายังเป็นความรักเล็กๆที่อยู่ในใจของฉันอีกด้วย   

เห้อ...เอาจริงๆนะที่พูดมาฉันเองไม่กล้าขอให้เขากับฉันมารักกันจริงๆหรอก เพราะรู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เอาแค่เจอกับแบบจังๆเท่านั้นฉันก็เชื่อในปาฏิหาริย์แล้ว...

...แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงทั้งๆที่เขาก็เป็นดาราดังซะขนาดนั้นเวลาจะนอนก็ยังจะไม่มีเลย แล้วจะเอาเวลาไหนมาเจอหน้าฉันและอีกอย่าง...ฉันเองก็มีแฟนอยู่แล้วด้วยถึงแม้ว่าเราอาจจะดูไม่ค่อยรักกันก็ตาม...

“แกกำลังจะไปเกาหลีเหรอ!”

“ใช่แล้ว ^O^//” ฉันเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าเดินทางอย่างสบายใจนี่จะเป็นครั้งแรกที่ฉันจะได้ออนทัวร์เกาหลีคนเดียวซะที อ้า~ช่างมีความสุขอะไรเช่นนี้(*^-^*)

“แล้วแกไปคนเดียวเนี่ยนะ”

“อ่าหะ ทรายแก้ว...แกอย่ากังวลเลยมันเป็นความฝันของฉันนะ”ฉันพูดพลางตบบ่ายัยเพื่อนตรงหน้า

“ฉันรู้ฉันเป็นเพื่อนแกมาเกือบสิบปี แกพูดจนฉันจำขึ้นได้ขึ้นใจแล้วว่าแกอยากไปเกาหลีมากกก(จงลากเสียงยาว) แต่แกกำลังจะไปต่างบ้านต่างเมืองคนเดียวนะ” ดูท่าทางเพื่อนเลิฟของฉันจะไม่ไว้ใจฉันเอาซะเลยอยากจะบอกว่าฉันเก่งนะเอาตัวรอดได้  (^_^)v

“ทรายแก้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะที่ฉันไปเกาหลีแกไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”

“แต่ทุกครั้งแกไปกับทัวร์นะเว้ย! ฉันเป็นห่วงแกนะขนุน”

“ทรายแก้วฉันขอบใจแกมากนะที่เป็นห่วง แต่ตอนนี้ฉันกับแกอายุยี่สิบสามแล้ว ฉันดูแลตัวเองได้การที่เราไปไหนคนเดียวฉันว่ามันไปการให้ประสบการณ์และเป็นการเรียนรู้ให้กับตัวเองนะ”

“มันก็จริง แต่...”

“ไม่มีแต่เดี๋ยวฉันซื้อ Lollipop มาฝาก”

“ไม่ต้องเลย ฉันกินจนฟันพุแล้วเนี่ยไปเกาหลีกี่ครั้งแกก็ชื้อมาอยู่อย่างเดียว ถ้าฉันไม่รู้จักเกาหลีฉันก็จะคิดว่าประเทศนี้มีแต่Lollipop ขาย”

ว๊าย!!! อย่าพูดไปLollipop ไม่ต่างกับชาแนลนะจ๊ะมีหลายคอลเลคชั่นเลยรับลองว่าเธอกินไม่ไหวแน่!!!

“งั้นเดี๋ยวฉันชื้อกิมจิมาฝากก็ได้”

“แล้วแต่แกเถอะ นี่ขนุนแกไปเกาหลีตั้งหลายรอบแล้วแกไม่เบื่อบ้างหรือไง”

“ไม่อ่ะ แต่ฉันเบื่อที่ต้องไปกับทัวร์มากกว่าฉันไม่ได้ไปที่ที่ฉันอยากไปอีกอย่างฉันอุตส่าห์ไปเข้าคอร์สเรียนภาษาเกาหลีมาจนบรรลุก็เพื่อสิ่งนี้แล้วครั้งนี้ฉันจะพลาดได้ยังไงอิย๊ะฮ่าฮาฮา!!!” (*≥≤*)!!!ฉันระเบิดเสียงหัวเราะด้วยความสะใจ

ทุกครั้งที่ฉันเสียเงินจากการทำงานพิเศษไปซื้อทัวร์เที่ยวเกาหลีฉันรู้สึกเสียดายเงินมาก (-o-;) เพราะฉันไม่ได้ไปในที่ที่ฉันอยากจะไป ทัวร์ชอบพาไปตามรอยซีรี่ส์เกาหลีเชื่อไหมฉันจำประวัติของสถานที่พวกนั้นได้แม่นมากกว่าข้อสอบ O-net อีก และอีกอย่างนะฉันเบื่อมากค่ะกับการจำกัดเวลาในการเดินทางในแต่ละที่ดูไม่เป็นส่วนตัวเลยสักนิด ทั้งๆที่ฉันเป็นคนเสียเงินแต่ฉันต้องตามใจทัวร์งั้นเหรออึดอัดๆ!!!(-w-)

 คราวนี้แหละขนุนจะลุยเดี่ยว ให้ชาวโลกได้รู้ว่าไม่มีสิ่งไหนที่ขนุนไม่สามารถอิย๊ะฮ่าฮาฮา!!! (-^O^-)

“โรคจิต! (*--)”

“ขอบใจที่ชมฉันว่าฉันสวยJ”

เหมือนจะไม่เกี่ยว - -

“เครื่องออกกี่โมง”ยัยทรายแก้วหันมาถาม

“แปดโมงเช้า แกจะไปส่งฉันเหรอ”

“ถ้าฉันไม่ไปส่งใครจะขับรถไปให้แกยัยทึ่ม!”

“เออ จริงแฮะ” =_=a

“แล้วที่บ้านแกล่ะ”

“พ่อกับแม่ฉันชินแล้ว”

“สมควร -_-;;” ทั้งสองคนประสานเสียงตอบอย่างฉะฉาน

มันแน่นอนอยู่แล้วล่ะเมื่อฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์โทรไปบอกพ่อกับแม่ว่าฉันจะไปเกาหลี ท่านก็จะพูดว่า‘เอาอีกแล้วเหรอลูก...ตามใจ -_-;’ ฉันว่าท่านคงทำใจกับฉันเอาไว้แล้วล่ะเอิ๊กๆ ^O^//